لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
سکته قلبی خاموش غالباً بدون علائم آشکار و حتی گاهی بدون هیچ گونه علامتی رخ می دهد. با این حال برخی از علائم احتمالی سکته قلبی خاموش می تواند علائمی نظیر اضطراب و استرس شدید، نفس تنگی یا کندی تنفس، احساس ضعف یا سرگیجه و حتی از حال رفتن، احساس خستگی و بی رمقی شدید باشد.
سکته قلبی خاموش چیست؟
سکته قلبی خاموش، به نوعی از حمله قلبی گفته می شود که معمولاً بدون علائم معمول و کلاسیک سکته های قلبی بروز پیدا می کند. علائم کلاسیک سکته های قلبی علائمی مانند احساس درد در قفسه سینه، ایجاد مشکل در تنفس و تعریق شدید هستند. اما در سکته قلبی خاموش، هیچ یک از این علائم در فرد بیمار ظاهر نمی شود. گاهی حتی سکته قلبی بدون بروز هیچ گونه علائمی اتفاق می افتد.
با این وجود برخی از علائمی که ممکن است قبل از سکته قلبی خاموش در برخی افراد ظاهر شوند، علائمی نظیر احساس خستگی و بی رمقی شدید و مستمر، اضطراب و استرس شدید، کندی در تنفس و احساس ضعف و سرگیجه است که گاهی ممکن است به از حال رفتن فرد و غش کردن وی نیز منجر شود. بسیاری از افراد علائمی نظیر خستگی و بی رمقی و ضعف و سرگیجه را گاهی با علائم بیماری هایی نظیر سرماخوردگی یا آنفلوآنزا اشتباه می گیرند.
سکته قلبی خاموش به دلیل ناگهانی و بدون علائم بودن آن در بسیاری از موارد منجر می شود که بیماران برای انجام مراقبت های پزشکی به پزشک مراجعه نمی کنند و همین مسأله موجب حاد شدن بیماری قلبی آن ها شده و پس از حاد شدن بیماری و مراجعه به پزشک، گاهی ممکن است پس از گذشت چند سال به وقوع سکته قلبی خاموش در گذشته خود آگاه شوند. لذا سکته قلبی خاموش می تواند با خطرات زیاد و عوارض طولانی مدت برای بیمار همراه باشد.
سکته قلبی خاموش در خانم ها ممکن است علائمی غیر از علائمی که ذکر شد نیز به همراه داشته باشد. در برخی از موارد مشاهده شده است که سکته قلبی خاموش در برخی خانم ها با علائمی نظیر احساس درد یا ناراحتی در نقاطی عجیب از بدن مانند آرنج، فک یا دندان، حالت تهوع شدید، خستگی شدید و نگرانی و اضطراب شدید همراه بوده است.
علائم سکته قلبی خاموش می تواند با سرعت زیاد موجب آسیب رساندن به بدن گردد و این آسیب ممکن است ظرف تنها چند ساعت رخ داده و موجب عوارض شدید در بیمار گردد. لذا در صورت مشاهده هر گونه از این علائم، هرگز نباید به سادگی از کنار آن ها عبور کرد.
برای جلوگیری از سکته قلبی فوری هنگام مشاهده علائم حمله قلبی باید ضمن حفظ خونسردی و تماس فوری با اورژانس، تا رسیدن اورژانس بلافاصله از قرص آسپرین استفاده کنید.
سریع ترین راه های جلوگیری از سکته قلبی
یکی از سؤالاتی که اکثر افراد با آن مواجه هستند این است که در صورت مشاهده علائم حمله قلبی نظیر احساس درد در قفسه سینه، تعرق شدید و احساس نفس تنگی برای جلوگیری از سکته قلبی فوری چه کارهایی باید انجام دهند. در چنین شرایطی ابتدا باید خونسردی خود را حفظ کرده و پیش از هر کاری با اورژانس تماس بگیرید. پس از تماس با اورژانس بلافاصله از قرص آسپرین استفاده کنید. قرص آسپرین قرص رقیق کننده خون است که به عنوان متداول ترین قرص برای رقیق کردن خون در تمام جهان شناخته می شود.
از آنجا که بیشتر سکته های قلبی به دلیل ایجاد لخته خون در یکی از عروق کرونر اتفاق می افتند و مسیر خون رسانی را مختل می کنند و لخته خون ایجاد شده به انسداد عروق کرونر منجر می شود، مصرف قرص آسپرین به عنوان رقیق کننده خون می تواند بلافاصله به از بین رفتن لخته خون کمک کرده و از بروز سکته قلبی فوری جلوگیری نماید.
بسیاری از افراد در هنگام مشاهده علائم حمله قلبی، از نیتروگلیسیرین استفاده می کنند. استفاده از این دارو در زمان بروز حمله قلبی اشتباه است و از بروز سکته قلبی جلوگیری نخواهد کرد. همچنین بسیاری از افراد هنگام احساس درد در قفسه سینه خود، به سینه خود فشار وارد می کنند تا از درد بیشتر آن جلوگیری کنند. اما این کار هیچ کمکی به فرد بیمار نخواهد کرد و نمی تواند از بروز سکته قلبی جلوگیری کند. بنابراین از فشار وارد کردن به قفسه سینه خود هنگام مشاهده علائم حمله قلبی و احساس درد در قفسه سینه خودداری کنید.
برخی به صورت خرافی اعتقاد دارند که سرفه های مکرر و پشت سر هم در هنگام بروز علائم حمله قلبی می تواند از بروز سکته قلبی فوری جلوگیری کند. این اعتقاد نیز کاملاً اشتباه است و هیچ کمکی به بیمار نخواهد کرد. لذا در هنگام بروز علائم حمله قلبی از سرفه های مکرر پرهیز کنید.
بنابراین در صورت مشاهده علائم حمله قلبی از جمله احساس درد در قفسه سینه، تنگی نفس و تعریق شدید، باید ابتدا با اورژانس تماس گرفته و سپس یک قرص آسپرین 325 میلی گرمی جویدنی مصرف کنید و سپس بیمار باید تا رسیدن اورژانس از هر گونه فعالیت خودداری کرده و بدن خود را در حالت استراحت کامل قرار دهد.
تحقیقات نشان داده است که 50 درصد از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، طول عمری بیشتر از 5 سال را تجربه می کنند. 10 درصد از بیماران مبتلا به بیماری نارسایی قلبی نیز بیش از 10 سال عمر می کنند. اما در مواردی که نارسایی قلبی شدید بوده و به شکل پیشرفته ظاهر شود، غالباً حدود 90 درصد از بیماران در چنین شرایطی، طول عمری کمتر از یک سال خواهند داشت.
نارسایی قلبی چیست؟
نارسایی قلبی به ناتوانی پمپ قلب در رساندن خون مورد نیاز به بافت ها اطلاق می شود. این در حالی است که نارسایی قلب مهم ترین عامل پذیرش بیماران در بخش قلب می باشد و نزدیک به نیمی از بیماران به علت تشدید نارسایی قلبی نسبت به قبل در مدت کمتر از شش ماه مجبور به بستری شدن مجدد در بیمارستان می شوند.
لذا یکی از نگرانی هایی که همواره بیماران مبتلا به نارسایی های قلبی و خانواده ها و اطرافیان آن ها با آن مواجه هستند، این است که طول عمر بیماران مبتلا به نارسایی قلبی چقدر است؟ و نیز چگونه می توان طول عمر این افراد را افزایش داد؟
بر اساس نتایج تحقیقاتی که تا کنون در این زمینه صورت گرفته است، بیش از 50 درصد از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، بیش از 5 سال عمر می کنند. همچنین در حدود 10 درصد از این بیماران نیز عمری بالای 10 سال داشته اند. تنها در مواردی که نارسایی قلبی، شدید و شکل حاد داشته باشد، 90 درصد از اینگونه بیماران عمری کمتر از یک سال داشته اند.
پرسش بعدی همواره این است که چگونه می توان عمر بیماران مبتلا به بیماری نارسایی قلبی را افزایش داد؟ شواهدی وجود دارد که تمرینات ورزشی، تحمل نسبت به ورزش و کیفیت زندگی را بهببود بخشیده و انجام تمرین های ورزشی با توصیه پزشک، می تواند به افزایش طول عمر بیماران مبتلا به نارسایی قلبی کمک نماید.
مصرف به هنگام و مستمر داروها و ارتباط مستمر با پزشک متخصص نیز از عوامل مؤثر بر افزایش طول عمر بیماران مبتلا به نارسایی قلبی محسوب می شود. رعایت رژیم غذایی صحیح که توسط پزشک متخصص تجویز می شود، عدم مصرف سیگار، نرفتن به مسافرت های طولانی، دوری و اجتناب از شرایط استرس روحی و فشار عصبی، عدم اشتغال به فعالیت های سنگین فیزیکی و کنترل دائم و مستمر فشار خون از جمله عواملی است که رعایت آن ها می تواند طول عمر بیشتر بیمار مبتلا به نارسایی قلبی را تضمین نماید.
بیماری واریس و رگ های واریسی، یکی از بیماری های بسیار شایع به ویژه در کشور ما و به ویژه در میان خانم ها می باشد. بسیاری از افراد برای درمان بیماری واریس و رگ های واریسی بارها و بارها به پزشک های مختلف مراجعه نموده و بارها پزشک معالج خود را تغییر می دهند تا راه درمان مناسب آن را بیابند.
شهر مشهد نیز با توجه به جمعیت بالای آن، از جمله شهرهایی است که تعداد زیادی از شهروندان آن با بیماری واریس و رگ های واریسی درگیر و مواجه هستند. بنابراین شناخت یک دکتر متخصص واریس در مشهد برای شهروندان مشهدی و حتی بسیاری از مسافران این شهر که هر ساله جمعیت فراوانی را شامل می شود، ضروری به نظر می رسد.
بیماری واریس چیست؟
واریس یا رگ های واریسی، یک بیماری پیش رونده است و به طور مداوم و مستمر وضعیت بدتر و شدیدتری پیدا می کند. عوارض این بیماری در موارد نسبتاً کمی از افراد ایجاد می شود اما ممکن است در برخی موارد، بیمار را به جستجوی مراقبت های پزشکی و دکتر متخصص واریس سوق دهد.
کار وریدها یا سیاهرگ ها بازگرداندن خون بدون اکسیژن از اندام های بدن به قلب است تا برای تأمین اکسیژن مورد نیاز بدن، قلب خون را به شش ها بفرستد. پس از آن خون اکسیژن دار به قلب باز می گردد و از آنجا به سرخرگ آئورت پمپ شده و بالاخره در سرتاسر بدن منتشر می شود.
وریدهای ساق پا کار دشوارتری دارند. چرا که باید خون را در سیری طولانی، در خلاف جهت جاذبه زمین و فشار وزن بدن به جلو برانند.
در وریدها، دریچه های یک طرفه ای قرار دارند که کار آن ها پیشگیری از بازگشت خون به عقب است و عملکردشان به گونه ای است که با هر انقباض، مقداری خون را به دریچه بالایی پمپاژ می کنند و در آنجا منتظر انقباض بعدی می مانند. اگر در اثر عوامل مستعدکننده این درچه ها کار خود را به خوبی انجام ندهند، خون به عقب باز می گردد و در وریدها تجمع می یابد و سبب تورم آن ها می شود. به این پدیده، بیماری واریس گفته می شود.
واریس پاها، خطوط بنفش رنگ یا برجستگی های طنابی شکلی است که در پی نارسایی وریدها یا همان سیاهرگ های سطحی اندام تحتانی ایجاد می شود. منظور از نارسایی وریدی آن است که بازگشت خون اندام به سمت قلب به درستی انجام نمی گیرد. 10 تا 20 درصد جامعه می توانند به این عارضه مبتلا شوند. لذا از این حیث، این بیماری یک بیماری شایع و فراگیر محسوب می شود.
این درصد هنگامی که در شهری مانند مشهد با جمعیتی بالغ بر حدود 4 میلیون نفر محاسبه می شود، نشان می دهد که در شهری مانند مشهد جمعیتی بین 400 تا 800 هزار نفر می توانند به واریس مبتلا شوند. این اعداد و ارقام، خود بیانگر اهمیت وجود و شناخت یک یا چند دکتر متخصص واریس در مشهد می باشد که بتوانند نگرانی بخش زیادی از بیماران را در این شهر کاهش دهند.
با گذشت زمان، وریدهای سطحی به شکل طناب های کوتاه نازک روی ساق پا یا ران نمایان می شوند. واریس های شدید ممکن است به عوارضی همچون ورم پا، تخریب پوست و حتی ایجادزخم ناشی از کندی جریان خون در اندام منجر شوند.
برخی از عوامل به وجود آمدن بیماری واریس در افراد را می توان به شرح زیر نام برد:
توارث
به نظر می رسد که تمایل به این بیماری به ویژه در سنین جوانی، در میان برخی خانواده ها بیشتر باشد. برخی افراد با دریچه های وریدی با کارایی پایین تر و یا دیواره های عروقی ضعیف تر به دنیا می آیند.
ایستادن به مدت طولانی: یک بررسی در میان کارگران نشان داده است که زنانی که 75 درصد از مدت زمان کار خود را به حالت ایستاده و یا در حال راه رفتن گذرانیده بودند، تقریباً دو برابر زنانی که مدت کمتری بر روی پاهایشان ایستاده بودند، نیاز به درمان واریس پیدا کردند. پژوهشگران تخمین می زنند در بزرگسالانی که سنین فعالیت و اشتغال را می گذرانند، ایستادن های طولانی مدت مسئول بیش از 20 درصد موارد پیدایش رگ های واریسی است.
سن
خطر بروز واریس با افزایش سن زیادتر می شود. رگ های خونی و عضلات پشت ساق پا که در موقع راه رفتن با فشار بر وریدها، بازگشت خون را به سمت قلب تسهیل می کنند، با گذشت زمان ضعیف تر می شوند. کمتر از 10 درصد از زنان زیر 30 سال و بیش از 75 درصد از زنان بالای 70 سال، به بیماری واریس مبتلا هستند.
زنان بیش از مردان مستعد ابتلا به واریس هستند و بارداری عامل اصلی آن است. در دوران بارداری، وریدهای ساق پا پرتر بوده و راحت تر پاره می شوند. زیرا حجم خون و فشار شکمی در این دوران افزایش می یابد و هورمون ها سبب گشاد شدن رگ های خونی می شوند. هر چه حاملگی به پایان خود نزدیک تر می شود، خطر واریس افزایش می یابد. یبوست شدید و مزمن نیز میتواند از عوامل تاثیرگذار بر ابتلا به این بیماری باشد.
وزن
وزن اضافی به ویژه در اطراف شکم، فشار اضافی را بر وریدهای ساق پا تحمل می کند. زنانی که اضافه وزن دارند، نسبت به زنان لاغرتر، بیشتر در معرض ابتلا به واریس هستند و این خطر در مورد زنان چاق سه برابر است. در مطالعات انجام شده بر روی مردان، ارتباط چندانی بین بروز واریس و وزن بدن دیده نشده است.
استفاده از جوراب
در بررسی هایی که صورت گرفته، در خانم هایی که از جوراب ساق بلند استفاده می کنند، واریس کمتر دیده می شود. امروزه که خانم ها بیشتر از شلوار وجوراب کوتاه استفاده می کنند و دیگر به پوشیدن جوراب های بلند نیازی احساس نمی شود، احتمال ابتلا به واریس نیز بیشتر شده است. بهتر است خانم ها در زیر شلوار، از جوراب بلند استفاده کنند و این کار برای خانم های کارمند واجب تر است.
برخی روش ها برای مراقبت از خود و پیشگیری از ابتلا به واریس
بالا نگاه داشتن پاها
روزی چند بار با نگاه داشتن پاها در بالای سطح قلب به مدت 15 دقیقه، به آن ها استراحت دهید. به این ترتیب وریدهای شما ناگزیر خواهند بود که دائماً در خلاف جهت جاذبه حرکت کنند.
تغییر در فعالیت ساق پا
اگر برای مدت طولانی می نشینید و یا می ایستید، چندین بار برای مدتی کوتاه به قدم زدن سریع بپردازید. عضلات پشت ساق پاهایتان را با فعالیت های فیزیکی از قبیل قدم زدن های سریع و تمرین های کششی و استقامتی تقویت کنید.
استفاده از مسکّن های ضد التهابی
استفاده از داروهایی نظیر ابوپروفن، ناپروکسن، دیکلوفناک و … می تواند دردهای خفیف وریدهای واریسی را که گاه بروز می کنند، تسکین ببخشد.
استفاده از جوراب های واریسی کشی ساق بلند
این جوراب ها با تحت فشار قرار دادن وریدهای ساق پا از بازگشت خون به عقب جلوگیری می کنند. اگر علائم خفیف باشند، جوراب های ساق بلند معمولی کفایت می کنند. اگر علائم شدیدتر باشند، دکتر متخصص واریس جوراب های ساق بلند فشار دهنده ای را تجویز خواهد کرد که از مچ گا تا ران ها، خاصیت کشسانی و سفتی آن ها کاهش می یابد. این جوراب ها باید صبح ها قبل از برخاستن از رختخواب پوشیده شوند.
عدم استفاده از لباس ها و پوشش تنگ در ناحیه کمر یا ران پا
برای بهبود جریان خون در قسمت های پایینی بدن، از پوشیدن لباس تنگ در قسمت ران پاها و کمر خودداری کنید. به جای این گگونه لباس ها از لباس های کمی گشاد و نرم استفاده نمایید. همچنین کفش راحت با پاشنه متوسط و اندازه پای خود بپوشید و از پوشیدن کفش های پاشنه بلند، تنگ و نامناسب خودداری کنید.
ورزش منظم
پیاده روی و آهسته دویدن، جریان خون را در پاها بهبود می بخشد. جریان خون مناسب از پیشرفت و بدتر شدن سیاهرگ های واریسی جلوگیری می کند. همچنین ورزش، فشار خون بالا را کاهش می دهد و سیستم گردش خون کل بدن را تقویت می کند.
صحیح نشستن
روی صندلی، صاف و راست بنشینید و پاهایتان را روی هم نیندازید. نشستن صحیح و مناسب، گردش خون پاها را بهبود می بخشد. روی هم انداختن پاها، جریان خون را در پاها مختل می کند.
علاوه بر موارد فوق، توصیه های دیگری نیز وجود دارند که به کار بستن آن ها می تواند به بهبود وضعیت رگ های واریسی یا پیشگیری از ابتلا به واریس کمک نماید. از جمله نکشیدن سیگار، عدم مصرف قرص های هورمونی، حفظ تناسب اندام و وزن مناسب، تغذیه مناسب و … .
درمان واریس
واریس ها غالباً به سه دسته تقسیم می شوند. برخی واریس ها خفیف، برخی متوسط و برخی شدید هستند. شهروندان و مسافران شهر مشهد برای تشخیص نوع واریس خود و درمان متناسب با آن نیازمند مراجعه به یک دکتر متخصص واریس در مشهد هستند. با مراجعه به کلینیک تخصصی قلب نگار، می توانید از بهترین پزشکان متخصص واریس در مشهد جهت درمان خود مشاوره دریافت کنید
دکتر متخصص واریس غالباً از یکی از روش های درمان زیر برای درمان شما استفاده خواهد کرد.
دکتر متخصص واریس معمولاً برای درمان واریس های خفیف به شما توصیه می کند که از ورزش های منظم و مستمر استفاده کنید. ورزش هایی نظیر دوچرخه سواری، شنا و پیاده روی.
در برخی موارد، دکتر متخصص واریس، استفاده از جوراب مخصوص واریس را برای شما تجویز می کند. این درمان معمولاض برای واریس های سطح متوسط و گاهی خفیف استفاده می شود. جوراب های مخصوص واریس نیز خود به چند دسته تقسیم می شوند. برخی از آن ها بسیار محکم و برخی کمی شل تر هستند که تشخیص نوع مناسب آن برای شما با دکتر متخصص واریس خواهد بود.
گاهی ماساژ دادن پاها نیز می تواند موجب گردش بهتر خون در پاها شده و به بهبود واریس در پاهای شما کمک کند. ماساژ درمانی برای درمان واریس باید توسط فرد متخصص این کار انجام شود. ماساژ نادرست و شدید می تواند موجب وخیم تر شدن وضعیت بیمار گردد.
دکتر متخصص واریس گاهی برای درمان شما ممکن است روش رادیو فرکانسی را پیشنهاد کند. در این روش، امواج رادیویی از طریق یک لوله نازک به درون رگ های واریسی هدایت می شود.حرارت و گرمایی که از این طریق ایجاد می گردد، می تواند موجب از بین رفتن عوامل گرفتگی رگ های پا شده و به بهبود واریس در بیمار کمک نماید. این روش معمولاً در موارد ابتلای شدید بیمار به واریس استفاده می شود. در این روش معمولاً از بی حسی موضعی استفاده می شود. شهروندان و مسافران شهر مشهد باید حتماً به این نکته توجه داشته باشند که روش رادیوفرکانسی باید حتماً توسط یک دکتر متخصص واریس در مشهد انجام شده و درمان به این روش توسط افراد غیرمتخصص میتواند خطراتی را برای بیمار به همراه داشته باشد.
برای درمان واریس های شدید، گاهی دکتر متخصص واریس از لیزر درمانی نیز استفاده می کند. در این روش از انرژی لیزر برای سوزاندن رگ های واریسی استفاده می شود. در این روش دکتر متخصص واریس با استفاده از کاتتر، یک فیبر کوچک را به داخل رگ یا رگ های واریسی وارد می کند. سپس با استفاده از انرژی یک لیزر کوچک در همان قسمت از رگ، رگ ها بسته می شوند. برای درمان به این روش معمولاً از بی هوشی عمومی بیمار استفاده می شود.
گاهی نیز دکتر متخصص واریس برای درمان واریس های شدید در بیماران از روش اسکلروتراپی استفاده می کند. از این روش معمولاً برای درمان رگ های واریسی کوچک استفاده می شود. در این روش برای تخریب و بسته شدن رگ های واریسی از یک ماده شیمیایی استفاده می کنند و آن را به رگ واریسی تزریق می کنند. این روش نیاز به بی حسی موضعی فرد بیمار دارد. رگ های واریسی در این روش معمولاً ظرف 20 روز از بین می روند. درمان به روش اسکلروتراپی حتماًباید توسط دکتر متخصص واریس بسیار خوب انجام شود.
دکتر متخصص واریس می تواند برای درمان واریس از روش بریدن نیز استفاده کند. در این روش یک برش در بالای رگ واریسی و در کشاله ران و یک برش نیز در پایین رگ واریسی و نزدیک به زانو یا مچ پا ایجاد می شود. در ادامه یک وسیله نازک و منعطف از برش پایینی به داخل سیاهرگ هدایت می شود و هنگام خارج کردن آن، رگ واریسی نیز خارج می شود.
جراحی نیز از دیگر روش های درمان واریس است که گاهی در موارد شدید، توسط دکتر متخصص واریس توصیه می شود. از این روش غالباً هنگامی استفاده می شود که رگ های واریسی بسیار بزرگ باشند. در هنگام عمل جراحی واریس، یک عدد دوربین کوچک به داخل پا وارد می شود تا جراح بتواند دید کاملی از محیط جراحی داشته باشد. عمل جراحی واریس بسیار عمل ظریف و دقیقی است و اهمیت مراجعه به یک دکتر متخصص واریس خوب را کاملاً آشکار می سازد.
دکتر متخصص واریس در مشهد
با توجه به مطالب فوق و با توجه به جمعیت بالای شهر مشهد و تعداد بسیار زیاد مسافران آن در هر فصل از سال، ضروری است که شهروندان و مسافران مشهد شناخت دقیقی از دکتر متخصص واریس در مشهد جهت درمان بیماری های خود داشته باشند.
کلینیک تخصصی قلب نگار مشهد، به عنوان اولین، بهترین، بزرگ ترین و مجهزترین کلینیک تخصصی قلب در مشهد و شرق کشور، دارای یک درمانگاه خاص و ویژه جهت درمان بیماری واریس است. این درمانگاه مجهز به مدرن ترین تجهیزات و امکانات پزشکی برای معالجه بیماران مبتلا به واریس می باشد. همچنین در درمانگاه واریسکلینیک تخصصی قلب نگار، بهترین، زبده ترین و مجرب ترین متخصصان واریس در مشهد مشغول به کار هستند.
لذا شهروندان و مسافران شهر مشهد می توانند در صورت نیاز به دکتر متخصص واریس در مشهد، با اطمینان کامل و آرامش خاطر به کلینیک تخصصی قلب نگار مراجعه کرده و از خدمات درمانی این کلینیک و بهترین پزشکان متخصص واریس استفاده نمایند.
در درمانگاه واریسکلینیک تخصصی قلب نگار، تمامی روش های درمانی واریس توسط بهترین دکتر متخصص واریس در مشهد انجام می شود. روش های درمانی برای واریس های خفیف اعم از ورزش های منظم و مستمر و نیز روش های لیزر درمانی و اسکلروتراپی و حتی جراحی در این درمانگاه با استفاده از مدرن ترین و جدیدترین تجهیزات پزشکی توسط مجرب ترین دکترهای متخصص واریس در مشهد صورت می گیرند. برای درمان واریس در مشهد کافی است به درمانگاه واریسکلینیک تخصصی قلب نگار مراجعه نمایید و از بهترین خدمات پزشکی در کوتاه ترین زمان ممکن بهره مند شوید.
کلینیک قلب نگار، حافظ سلامتی شما
کلینیک قلب نگار با داشتن تیم کاملی از متخصصان و فلوشیپ های فوق تخصصی قلب و همچنین تجهیزات پیشرفته قلبی یکی از بهترین مراکز قلب در مشهد است تا برای همه کسانی که نگران سلامت قلب خود و خانواده خود هستند بتوانند در کوتاه ترین زمان ممکن و با دسترسی آسان از خدمات آن استفاده کنند.
ما در کلینیک قلب نگار ضامن سلامتی شما هستیم. برای اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.
بهترین متخصص واریس در مشهد کیست؟
بهترین متخصص واریس پا در مشهد قطعا دکتر احسان جمشیدیان با بیش از 20 سال سابقه و تخصص در این حوزه می باشد.
روش های درمان واریس پا چگونه است؟
روش های مختلفی برای درمان واریس وجود دارد که می توان به استفاده از پماد، جوراب های مخصوص و لیزر اشاره کرد که همه این روش ها در کلینیک قلب نگار مورد استفاده قرار می گیرد.
آیا امکان درمان واریس پا با لیزر وجود دارد؟
بله، یکی از بهترین روش های درمان واریس استفاده از لیزر می باشد.
بازتوانی قلبی موجب کاهش مرگ و میر و بهبود وضعیت روحی – روانی و قلبی – عروقی در بیماران قلبی می شود. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بازتوانی قلبی چیست و اهمیت و تأثیرات آن را تشریح نمایی.
تخمین زده می شود که حدود یک سوم از مردم جهان مبتلا به نوعی از انواع بیماری های قلبی عروقی باشند که علت اصلی موربیدیته و مرگ و میر در سراسر جهان محسوب می شود. تنها در ایالات متحده امریکا هز سال بیش از 850 هزار مورد مرگ در اثر بیماری های قلبی – عروقی روی می دهد و بیش از 8 میلیون نفر در این کشور یک بار دچار حمله قلبی شده اند. هر سال تقریباً 7 میلیون عمل (جراحی یا مداخله ای) قلبی عروقی فقط در بیمارستان های ایالات متحد امریکا انجام می شود.
بازتوانی قلبی برنامه جامعی است مشتمل بر ارزیبای بیمار، کاهش عوامل خطرزای او (مانند کنترل چربی ها، تنظیم وزن بدن)، فعالیت فیزیکی و مراقبت در طول زمان است که برای کاستن از اثرات بیماری قلبی عروقی طراحی شده است. بازتوانی قلبی ابزاری اثربخش برای تخفیف شدت بیماری و ناتوانی محسوب می شود.
پزشکان خانواده اجرای بخش های زیادی از اصول بنیادی بازتوانی جامع قلبی را به صورت بخشی از طبابت روزمره خود بر عهده دارند. با این حال، به کارگیری برنامه های اختصاصی بازتوانی قلب، سبب تقویت بیشتر اصول تغذیه، فعالیت فیزیکی، کاهش عوامل خطرزا و تندرستی بیماران می شود. با وجود این که شواهدی در دست است که نشان می دهد برنامه های ساختار یافته سبب بهبود کیفیت زندگی می شوند و مرگ و میر بیماران مبتلا به بیماری شریان کرونری (و سایر اشکال منتخب بیماری های قلبی عروقی) را می کاهند، استفاده از خدمات بازتوانی قلبی کمتر از حد مورد انتظار است.
بیماری های قلبی عروقی، علت اصلی مرگ را در سراسر دنیا تشکیل می دهند. در سطح جهان 30 درصد از مرگ ها (تقریباً 17 میلیون مرگ در سال) قابل انتساب به بیماری های قلبی عروقی هستند. تنها در سال 2006، برآورد کل هزینه مستقیم و غیرمستقیم مرتبط با درمان بیماری های قلبی عروقی بالغ بر 400 میلیارد دلار بوده است.
پیشگیری اولیه، همچنان یک اولویت سلامت محسوب می شود. بازتوانی قلبی جزء مهمی از برنامه جامع پیشگیری ثانویه بیماری های قلبی عروقی را تشکیل می دهد که می تواند مرگ و میر قلبی عروقی تعدیل شده از نظر سن را تا حدود 50 درصد کاهش دهد.
بازتوانی قلبی نخستین بار از سوی خدمات سلامت عمومی ایلات متحده امریکا به عنوان یک برنامه جامع درازمدت مشتمل بر ارزیابی پزشکی، تجویز برنامه ورزشی، اصلاح عوامل خطرزای قلبی، آموزش و مشاوره تعریف شد. این برنامه ها به طور اختصاصی برای محدود ساختن آثار فیزیولوژیک و روان شناختی بیماری قلبی، کاهش خطر مرگ ناگهانی یا انفارکتوس مجدد، کنترل علائم قلبی، پایدار کردن یا معکوس نمودن روند آترواسکلروز و تقویت وضعیت روانی – اجتماعی و شغلی برخی از بیماران منتخب طراحی شده بودند.
انجمن بازتوانی قلبی – عروقی و ریوی امریکا و انجمن قلب این کشور (AHA) این تعریف را مختصری بازنگری کرده و چنین عنوان نموده اند که بازتوانی قلبی، اشاره به مداخلاتی هماهنگ و چند رویه دارد که برای بهینه سازی کارکرد فیزیکی، روان شناختی و اجتماعی بیمار قلبی طاحی شده اند و علاوه بر این، هدف از آن ها پایدار نمودن، کند کردن یا حتی معکوس کردن روند زمینه ای آترواسکلروز و متعاقباً کاهش مرگ و میر و موربیدیته است.
اصول کلی شناسایی بیمار مناسب، شرکت در برنامه بازتوانی قلبی، کاهش عوامل خطرزا با یک برنامه جامع و مراقبت در طول زمان با اصول طب خانواده و اصول مدرن پزشکی خانواده همخوانی دارد. ااگوی زیست – روان شناختی سلامت که در اجزای اساسی برنامه های ساختارمند بازتوانی قلبی بسط یافته و ریشه دوانده، کاملاً برای مراقبت همه جانبه و کل نگر مناسب است.
پزشکان خانواده برای مشارکت در تمام این حوزه های مراقبت سلامت و تسهیل (پیاده سازی) آن ها، کاملاً از شرایط مطلوب برخوردار هستند و بسیاری از آن ها به صورت روتین، اجزای مراقیتبی کاهش عوامل خطرزا و مشاوره برای اصلاح وضعیت تغذیه و فعالیت فیزیکی را در طبابت روزمره خود جای داده اند.
مزیت یک برنامه جامع قلبی رسمی آن است که می تواند به صورت اختصاصی اجزای کلیدی پیشگیری ثانویه را به شیوه ای ساختارمند، درجه بندی شده و مدون و به صورت یکپارچه به کار بندد.
توصیه بالینی
رتبه بندی شواهد
بازتوانی قلبی برای بیماران مبتلا به STEMI توصیه می شود.
B
بازتوانی قلبی برای بیماران مبتلا به non-STEMI توصیه می شود.
B
بازتوانی قلبی برای بیماران مبتلا به آنژین صدری پایداری مزمن توصیه می شود.
C
بازتوانی قلبی باید به تمام بیمارانی که عمل CABG (جراحی بای پس شریان کرونری) انجام داده اند، توصیه شود.
B
A: شواهد بمار محور قطعی با کیفیت مطلوب؛
B: شواهد بیمار محور غیر قطعی یا دارای کیفیت محدود؛
C: اجماع، شواهد بیمار محور غیرقطعی، طبابت رایج، عقیده صاحب نظران یا مجموعه موارد بالینی
مزیت یک برنامه جامع قلبی رسمی آن است که می تواند به صورت اختصاصی اجزای کلیدی پیشگیری ثانویه را به شیوه ای ساختارمند، درجه بندی شده و مدون و به صورت یکپارچه به کار بندد.
نامزدهای برنامه بازتوانی قلبی
از دیرباز، بازتوانی قلبی پس از انفارکتوس حاد میوکارد (MI) مورد استاده قرار می گرفته است. اما بسیاری از بیماران دیگر نیز از فواید برنامه های ساختار یافته بازتوانی قلبی بهره مند می گردند. مراکز خدمات بیمه ای مدیکر (Medicare) و مدیکید (Medicade) مواردی چون جراحی بای پس شریان کرونری (CABG)، آنژین صدری پایدار، مداخله کرونری از طریق پوست (PCI)، ترمیم یا تعویض دریچه قلب و پیوند قلب را به عنوان سایر اندیکاسیون های بازتوانی قلبی برای بیماران دچار نارسایی قلب خبر می دهند.
در حال حاضر، خدمات بیمه مدیکر برنامه های بازتوانی قلبی را تا سقف حداکثر سه جلسه در هفته برای بیماران دچار سکته قلبی حاد، بیمارانی که PCI، CABG، جراحی دریچه قلب یا پیوند قلب شده اند و بیماران مبتلا به آنژین پایدار انجام می شود.
یک برنامه جامع بازتوانی قلبی در صورتی که برای بیماران درست انتخاب شده به کار رود، به نتایج مثبت متعددی منجر می شود. علائمی همچون آنژین، تنگی نفس و خستگی در بیمار کاهش می یابند. عملکرد ورزشی و توانایی انجام فعالیتهای مربوط به زندگی و توانایی فرد بیمار در مراقبت از خود نیز بهتر می شود. میزان بستری شدن در بیمارستان و غیبت از کار کاهش پیدا می کند.
چندین فرا بررسی برای ارزیابی اثربخشی بازتوانی قلبی در مورد بیماری آترواسکلروتیک شریان کرونری و سکته قلبی انجام شده است. داده های تجمعی به دست آمده از این فرا بررسی ها حکایت از آن دارد که در بیمارانی که پس از سکته قلبی تحت پوشش برنامه های جامع بازتوانی قلبی قرار می گیرند، در مقایسه با بیمارانی که در هیچ برنامه ساختار یافته ای شرکت نمی کنند، میزان مرگ و میر ناشی از تمام علل 15 تا 28 درصد کاهش و میزان مرگ و میر قلبی 26 تا کاهش می یابد. تخمین زده می شود که حدود 50 درصد از این کاهش حاصل در مرگ و میر قلبی به تغییرات حاصل در سبک زندگی و بهبود وضعیت عوامل خطرزای قلبی عروقی مربوط باشد.
راهکارهای طبابت بالینی ارائه شده توسط انجمن قلب امریکا (AHA) و کالج کاردیولوژی امریکا (ACC)، استفاده از برنامه های بازتوانی قلبی را پس از سکته قلبی با بالا رفتن قطعه ST (STEMI) و سکته قلبی بدون بالا رفتن قطعه ST (non-STEMI)توصیه می کند.
یک مرور کاکرین شواهد مربوط به فواید بازتوانی ثلبی به دنبال سکته قلبی را در سال 2001 مورد بررسی قرار داده است. در این بررسی، محققان داده های مربوط به 32 کارآزمایی مجزا را که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند، مورد ارزیابی قرار دادند. به طور کلی، میزان مرگ و میر ناشی از تمام علل به دنبال برنامه های بازتوانی قلبی که فقط شامل ورزش بودند در مقایسه با برنامه های گروه شاهد، 27 درصد کاهش داشت.
برنامه های مبتنی بر ورزش از نظر کاهش کلی در پیامدهای بالینی نامطلوب مشابه با برنامه های جامع بازتوانی (یعنی برنامه هایی که شامل ترک سیگار، مشاوره روانی – اجتماعی و سایر مداخلات جهت اصلاح عوامل خطرزا هستند) بودند. در این بررسی نشان داده شد که بازتوانی قلبی پس از سکته قلبی از نظر کاهش موربیدیته و مرگ و میر فایده بخش است و برای بیماران مبتلا به آنژین مزمن پایدار نیز توصیه می شود.
داده های حمایت کننده از بازتوانی قلبی به دنبال CABG از نظر حجم کمتر از داده های مربوط به بازتوانی پس از سکته قلبی هستند، اما همچنان از نقش بازتوانی قلبی در این شرایط حمایت می کنند. میزان حوادث قلبی عروقی در بیمارانی که ده سال پس از عمل CABG در یک برنامه بازتوانی قلبی جامع شرکت کرده بودند، 18 درصد بود. در مقایسه این میزان در بیمارانی که از شرکت در بازتوانی قلبی سر باز زده بودند، به 35 درصد می رسید. راهکارهای AHA/ACC در مورد CABG تویه می کند که بیمارانی که تحت عمل CABG قرار گرفته اند، از برنامه های بازتوانی قلبی استفاده کنند.
نارسایی احتقانی قلب (CHF) اندیکاسیون دیگری برای بازتوانی قلبی به شمار می رود. استقامت قلبی – تنفسی که از طریق شاخص حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) محاسبه می شود، در بیماران مبتلا به CHF که در برنامه بازتوانی قلبی شرکت کردند بین 15 تا 30 درصد افزایش نشان داده است. همچنین میزان مرگ و میز این بیماران در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش داشته است.
در مورد بیمارانی که تحت عمل پیوند قلب قرار گرفته اند یا جراحی دریچه ای داشته اند، داده های کمی در مورد تأثیر بازتوانی قلبی وجود دارد. یک بررسی مروری نشان داده است که بازتوانی قلبی می تواند VO2max را تا 50 درصد در بیمارانی که تحت پیوند قلبی قرار گرفته اند، بهبود بخشد. بیمارانی که به دنبال عمل جراحی تعویض دریچه در برنامه بازتوانی قلب شرکت نموده اند، 25 درصد افزایش در VO2max و نیز 25 درصد افزایش در ظرفیت کارکردی داشته اند. نقش بازتوانی قلبی در بهبود میزان بقا در این دسته از بیماران نامشخص است.
اجزای یک برنامه جامع بازتوانی قلبی
هدف از بازتوانی قلبی، بازگرداندن بیماران مبتلا به بیماری های قلبی – عروقی به سحی از سلامت مطلوب از طریق به کارگیری برنامه هایی مشتمل بر ورزش منظم با یا بدون آموزش بیماران یا حمایت روانی – اجتماعی است. بنابراین در زمان ارجاع بیماران برای بازتوانی قلبی، لازم است بدانیم که هر یک از این برنامه ها از چه ساختارهایی تشکیل شده اند.
رسمی ترین برنامه های بازتوانی قلبی دارای چندین جزء اساسی هستند که قابلیت جایگزینی با یکدیگر داشته، هدف از آن ها ارتقای عملکرد ورزشی فرد بیمار، تشویق او به ایجاد تغییراتی در سبک زندگی و بهبود سلامت روانی – اجتماعی وی است.
در تمام برنامه های بازتوانی قلبی لازم است در بدو ورود بیمار به برنامه، ارزیابی رسمی در مورد شرایط بیمار انجام شود. این ارزیابی ابتدایی شامل شرح حال و معاینه فیزیکی بیمار، بررسی داده های مربوط به آزمون ها یا مداخلات صورت گرفته برای او و نیز طبقه بندی خطر است.
سپس هر بیماری باید یک برنامه مختص به خود برای پیشگیری ثانویه داشته باشد. هدف از طراحی این برنامه ویژه برای هر بیمار، هدف قرار دادن عوامل خطرزای اختصاصی آن بیمار است. اجزای این برنامه عبارت اند از: مشاوره تغذیه، کنترل وزن، ترک سیگار، مشاوره فعالیت فیزیکی و یک برنامه هدفمند برای فعالیت فیزیکی.
اوایل، اکثر برنامه های بازتوانی قلبی از ورزش های تحت نظارت استفاده می کنند. دلیل این امر آن است که هم اطمینان حاصل کنند که بیمار فعالیت های توصیه شده را به درستی انجام می دهد و هم بیمار را از نظر بروز علائم قلبی در جریان ورزش غربالگری نمایند. استانداردهای برنامه ای ثبت شده و سنجه های عملکردی مقرری وجود دارد تا به عنوان راهنمایی برای راه اندازی و پیاده سازی خدمات بازتوانی قلبی مورد استفاده قرار گیرند.
از قدیم، مراحل پیشروی در برنامه های بازتوانی قلب بر حسب تشخیص بیمار و منبعی که وی را ارجاع کرده، مشخص شده اند. مرحله یک در زمان بستری به دلیل سکته قلبی حاد یا سایر حوادث کرونری مشابه انجام می شود. در طول این مرحله، بیمار باید فعالیت فیزیکی ساختار یافته و تحت نظارتی را انجام دهد. آموزش بیمار، اصلاح عوامل خطرزا و طبقه بندی خطر با استفاده از تست های ورزش درجه بندی شده ی سطح پایین در طول مدت بستری در بیمارستان اتفاق می افتد.
مرحله دو، همان مرحله بازتوانی قلبی سرپایی ابتدایی است. در طول این مرحله که پس از ترخیص از بیمارستان انجام می شود، بیمار در یک برنامه تحت نظارت شامل فعالیت فیزیکی، مشاوره تغذیه، اصلاح عوامل خطرزا و حمایت روانی – اجتماعی شرکت می کند. به منظور افزایش میزان پایبندی بیمار به این برنامه ها، می توان برنامه هایی را طراحی کرد که قابلیت اجرا در منزل، در درمانگاه سرپایی، در بخشی از بیمارستان یا حتی در مراکز غیر بیمارستانی داشته باشند. سنجه های عملکردی مربوط به برنامه های بازتوانی قلبی نیز موجود هستند.
مرحله سه (مرحله سرپایی انتهایی) سعی دارد تا تغییرات سبک زندگی را که در مراحل یک و دو نهادینه شده اند، تداوم بخشد. در طول این مرحله، ارزیابی های دوره ای علائم بالینی بیماران، عوامل خطرزا، مصرف داروها و حمایت روانی – اجتماعی انجام می شود. مراحل دو و سه اجزای اصلی پیشگیری ثانویه را تشکیل می دهند و نقطه تمرکز اصلی بازتوانی قلبی محسوب می شوند.
با وجود فواید آشکار بازتوانی قلبی در جمعیت های مختلفی از بیماران مبتلا به بیماری های قلبی – عروقی، این برنامه ها عمدتاً کمتر از حد مناسب مورد استفاده قرار می گیرند. در ایالات متحده امریکا، داده های مدیکر حاکی از آن است که خدمات بازتوانی قلبی تنها در 14 درصد از بیماران واجد شرایطی که به دلیل سکته قلبی در بیمارستان بستری شده اند و نیز در 31 درصد از بیماران واجد شرایطی که جراحی CABG انجام داده اند، مورد استفاده قرار می گیرد. داده های مربوط به انگلستان نیز ارقام مشابهی را نشان می دهند.
عوامل متعددی در استفاده کمتر از حد از برنامه های بازتوانی قلبی نقش دارند. شایع ترین موانع ذکر شده عبارت اند از: فاصله از مراکز جراحی برنامه بازتوانی قلبی؛ مسائلمربوط به حمل و نقل؛ اعتماد به نفس پایین بیمار؛ و پایین بودن میزان ارجاع از سوی پزشک، اطلاعات ناکافی در مورد فواید این برنامه ها و فقدان حمایت اجتماعی.
گذشته از این، بسیاری از بیماران پس از ثبت نام در یک برنامه بازتوانی قلبی، از ادامه آن کناره گیری می کنند. عوامل مرتبط با عدم پایبندی بیماران به این برنامه ها عبارت اند از: سن بالا، جنس مؤنث و پایین بودن سطح فعالیت فیزیکی فرد قبل از ابتلا به بیماری.
با آگاهی از این موضوع که برنامه های بازتوانی قلبی در حال حاضر کمتر از حد مناسب مورد استفاده قرار می گیرند، بسیاری از بیماران حاضر یا قادر به تکمیل این برنامه ها نیستند. عده ای دیگر از بیماران نیز تغییرات سبک زندگی را پس از اتمام این برنامه ها به صورت پایدار ادامه نمی دهند. بانک اطلاعاتی مرورهای نظام مند کاکرین اخیراً اقدام به بررسی مقالات پزشکی موجود نموده تا بتواند توصیه هایی مبتنی بر شواهد در خصوص استفاده از ای برنامه ها و پایبندی به آن ها ارائه کند.
پزشکان خانواده به عنوان پیکره های مرکزی هماهنگ سازی در تیم پزشکی، نقش مهمی را بر عهده دارند. این نقش مهم شامل مواردی است همچون: ترویج سلامت قلبی – عروقی از طریق ارائه روتین خدمات پیشگیری اولیه و ثانویه؛ شناسایی بیمارانی که از یک برنامه ساختار یافته بازتوانی قلبی سود می برند و کمک به آن ها جهت ثبت نام در این برنامه ها؛ تشویق شرکت کنندگان در این برنامه ها برای اتمام دوره برنامه؛ و ارائه مراقبت های پیگیری طولانی برای بیمارانی که این برنامه ها را به اتمام رسانده اند.
پزشکان خانواده همچنین در مدیریت هر سه مرحله بازتوانی قلبی نقش کلیدی ایفا می کنند و حضورشان برای تداوم برنامه توسط بیماران جنبه حیاتی دارد. پزشکان خانواده با اطلاع از مراکز بازتوانی قلبی که در محدوده جغرافیای کاری آن ها دایر هستند و نیز ارائه مراقبت مداوم و خدمات مشاوره پیشگیزانه و فراهم ساختن مأمنی برای بیماران بتلا به بیماری های قلبی – عروقی، می توانند به بهبود کیفیت زندگی این بیماران و در عین حال کاستن از موربیدیته و مرگ و میر آن ها کمک نمایند
مقایسه بازده بازتوانی قلبی در بیماران قلبی پس از آنژیوپلاستی، جراحی بای پس و سکته قلبی
.بازتوانی قلبی به عنوان یک مداخله مفید برای بیماران قلبی – عروقی شناخته شده است. برنامه های بازتوانی قلبی اساساً شامل دو جزء ورزش و آموزش هستند. همچنین در صورت لزوم مداخلات سایکولوژیک و دارو درمانی را نیز شامل می شوند. هدف از انجام برنامه های بازتوانی قلبی بهبود بیمار قلبی و جلوگیری از بروز مجدد حوادث قلبی عروقی است.هر چند به طور کلی فواید بسیاری در زمینه بهبود وضعیت روحی – روانی و قلبی 0 عروقی به اثبات رسیده است، اما در زمینه میزان اثربخشی این مداخله در گروه های مختلف بیماران قلبی اطلاعات کاملی در دست نیست. این در حالی است که با بررسی اثرات بازتوانی قلبی به ویژه در هر گروه خاص از بیماران می توان برنامه های بازتوانی قلبی را در جهتی سوق داد تا بر نقاط قوت تأکید و نقاط ضعف آن ها اصلاح شود و نیز برنامه به صورت اختصاصی تر و مقرون به صرفه تر انجام شود.برخی مطالعات نشان داده اند که ظرفیت ورزشی پایین و دیابت به طور مستقل پیش بینی کننده بستری شدن مجدد بیماران هستند. در مطالعات دیگری که بر روی بیماران مبتلا به سکته قلبی و بیمارانی که جراحی بای پس انجام داده اند، بهبود معنی داری در ظرفیت ورزشی و سلامت کلی این بیماران به دنبال یک دوره برنامه بازتوانی قلبی مشاهده شده است.با توجه به متفاوت بودن روش های درمانی بیماران قلبی که قبل از بازتوانی قلبی انجام می شوند و اهمیت مسأله که همیشه باید مؤثرترین و مقرون به صرفه ترین درمان را مدنظر داشت، در این بخش از مطلب قصد داریم به تأثیر بازتوانی قلبی بر بیمارانی که با روش های آنژیوپلاستی و جراحی بای پس و بیمارانی که تحت درمان های طبی قلبی هستند، بپردازیم تا با در نظر گرفتن نتایج بازتوانی قلبی در گروه های مختلف برنامه ریزی دقیق تر و مؤثرتری در درمان هر گروه از بیماران صورت گیرد.
بررسی های داخل گروهی در هر سه گروه نشان می دهد که ظرفیت عملی پس از برنامه بازتوانی قلبی بهبود معنی داری می یابد. کلسترول تام به جز در گروه آنژیوپلاستی در سایر گروه ها کاهش معنی داری دارد. لیپوروتئین با دانسیته بالا فقط در گروه طبی افزایش قابل توجهی نشان می دهد. لیپوپروتئین با دانسیته پایین، شاخص توده بدنی و تری گلیسیرید در هر سه گروه پس از بازتوانی قلبی کاهش معنی داری دارد. کسر تخلیه نیز در همه گروه ها افزایش قابل توجهی نشان می دهد.
با وجودی که درصد تغییرات این متغیرها در سه گروه از نظر آماری معنی دار نیستند اما در گروه طبی میزان کاهش لیپوپروتئین با دانسیته پایین و افزایش کسر تخلیه و لیپوپروتئین با دانسیته بالا بیشتر از سایر گروه ها می باشد. اما بیشترین میزان افزایش ظرفیت عملی به ترتیب در گروه جراحی بای پس و آنژیوپلاستی مشاهده می شود.
در گروه بای پس شاخص توده بدنی، کلسترول و لیپوپروتئین با دانسیته پایین کمتر از دو گروه دیگر کاهش می یابد. در گروه آنژیوپلاستی، لیپوپروتئین با دانسیته بالا کاهش می یابد و در گروه بای پس هم میزان افزایش لیپوپروتئین با دانسیته بالا کمتر از گروه طبی است.
بنابراین بازتوانی قلبی موجب بهبود ظرفیت عملی، شاخص توده بدنی، لیپید پروفایل و کسر تخلیه در هر یک از گروه ها می شود. در همه گروه ها بازتوانی قلبی به یک اندازه تأثیرگذار است. لذا می توان بیماران قلبی 0 عروقی را پیش از ارجاه برای عمل جراحی بای پس و یا آنژیوپلاستی در مواردی به واحد بازتوانی قلبی ارجاع نمود تا وضعیت قلبی – عروقی آن ها بهبود یافته و عوامل خطر قلبی آن ها کنترل شود. به نظر می رسد این امر در به تأخیر انداختن عمل جراحی و یا حتی منتفی شدن روش های تهاجمی درمان تأثیر داشته باشد. البته در این زمینه نیاز به بررسی دقیق وضعیت بیمار و پیگیری طولانی مدت وضعیت بیماران می باشد. به ویژه که مطالعات کمی در خصوص مقایسه بازتوانی قلبی در گروه های مختلف از نظر نتایج تشخیص وجود دارد.
با توجه به آنچه گفته شد می توان به گونه ای برنامه ریزی کرد تا در برنامه بازتوانی قلبی بیماران جراحی بای پس تأکید بیشتری بر کاهش لیپوپروتئین با دانسیته پایین شود و یا در بیماران سکته قلبی بر افزایش کسر تخلیه تأکید گردد. البته در این راستا به تحقیقات بیشتری با در نظر گرفتن گروه های مختلف با برنامه های متفاوت و مقایسه با گروه کنترل و نیز همسان نمودن گروه ها از نظر سایر عوامل مخدوشگر مانند سطح تحصیلات و درآمد نیز نیاز است.تأثیر برنامه بازتوانی قلبی بر بستری مجدد بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونربیماری عروق کرونر یک بیماری شایع در کشورهای صنعتی و حتی کشورهای در حال توسعه است. به نحوی که بسیاری از افراد جامعه را در سنین باروری اقتصاید – اجتماعی گرفتار نموده و سبب معلولیت، از کار افتادگی و حتی مرگ آنان می شود. علاوه بر هزینه های گزاف تشخیص و درمان، هزینه مراقبت های بهداشتی غیر مستقیم مانند کاهش درآمد بیمار، کاهش تولید و کارآیی، ناتوانی و معلولیت، هزینه های بیمه و بیمه ایام اشتغال در بیماری عروق کرونری، سه برابر هزینه مراقبت مستقیم آن است.بیماری عروق کرونر یک اختلال پیشرونده است و سیر آن به گونه ای است که به سوی اختلال شدیدتر قلبی، تغییر شکل می دهد. تدابیر درمانی متنوعی برای مقابلع با آن به کار می رود که شامل روش های طبی و جراحی است.روش طبی در درمان بیماری عروق کرونر، مبتنی بر کاربرد داروهای گشادکننده عروق کرونر و همچنین استفاده از داروهای حل کننده لخته است. روش جراحی در درمان این بیماری، شامل عمل جراحی پیوند عروق کرونر، آنژیوپلاستی درون رگی کرونر از راه پوست به وسیله کاربرد کاتتر بالون دار و نیز آترکتومی چرخشی است. در حال حاضر روش های دیگری نیز در مرحله آزمایش و بررسی است که هنوز در کشور ما متداول نشده است.
به طور کلی اهداف مراقبت از بیماران پس از عمل جراحی شامل حفظ خون رسانی و بازده قلبی مؤثر، پیشگیری از عوارض و کمک به بیمار و خانواده بیمار جهت شروع فعالیت های بازتوانی است. با تثبیت وضعیت بیمار در دوره پس از عمل، مراقبت ها، بر بازتوانی و ترخیص بیمار متمرکز خواهد بود.بازتوانی قلبی در بیمارانی که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر قرار گرفته اند شامل موارد زیر است:سازگاری و تطابق روانی، آموزش به بیمار و خانواده بیمار، تطبیق و پذیرش شیوه جدید زندگی شامل وضعیت کنونی سلامتی، رهنمودهای تغذیه صحیح، ترک سیگار، کنترل تنش، رهنمودهای رژیم دارویی، آزمایش های تشخیصی لازم در سیر بهبودی، بازگشت به کار یا تغییر شغل و رعایت رژیم ورزشی و فعالیت جسمانی.انجان برنامه بازتوانی قلبی در کلیه بیمارانی که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر قرار می گیرند، سهم بسیار مؤثری در کاهش مرگ و میر و عود علائم خواهد داشت. آموزش ها و توصیه های بهداشتی و ورزشی، بینش بیمار را نسبت به ماهیت بیماری خود و ضرورت تغییر شیوه زندگی که سبب بروز بیماری گردیده است، تغییر خواهد داد.بر اساس مطالعاتی که تا کنون انجام شده است، انجام برنامه بازتوانی قلبی بر تظاهرات بالینی بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر، مؤثر بوده است. انجام برنامه بازتوانی قلبی، موجب کاهش میزان و دفعات بروز درد سینه، تنگی نفس، خستگی و ورم محیطی در بیماران قلبی – عروقی می شود. همچنین برنامه بازتوانی قلبی موجب کاهش تعداد دفعات بستری مجدد در بیمارستان پس از جراحی پیوند عروق کرونر می شود.بنابراین پیشنهاد می شود تیم توان بخشی در بیمارستان هایی که عمل جراخی قلب در آن ها صورت می گیرد، به شکل فعال تشکیل شده و مراحل مختلف فرایند توان بخشی قلبی را قبل از عمل تا پس از ترخیص و در منزل پیگیری نمایند.
بازتوانی قلبی موجب کاهش مرگ و میر و بهبود وضعیت روحی – روانی و قلبی – عروقی در بیماران قلبی می شود. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بازتوانی قلبی چیست و اهمیت و تأثیرات آن را تشریح نمایی. بازتوانی قلبی موجب کاهش مرگ و میر و بهبود وضعیت روحی – روانی و قلبی – عروقی در بیماران قلبی می شود. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بازتوانی قلبی چیست و اهمیت و تأثیرات آن را تشریح نمایی.
نامزدهای برنامه بازتوانی قلبی چه کسانی هستند
از دیرباز، بازتوانی قلبی پس از انفارکتوس حاد میوکارد (MI) مورد استاده قرار می گرفته است. اما بسیاری از بیماران دیگر نیز از فواید برنامه های ساختار یافته بازتوانی قلبی بهره مند می گردند. مراکز خدمات بیمه ای مدیکر (Medicare) و مدیکید (Medicade) مواردی چون جراحی بای پس شریان کرونری (CABG)، آنژین صدری پایدار، مداخله کرونری از طریق پوست (PCI)، ترمیم یا تعویض دریچه قلب و پیوند قلب را به عنوان سایر اندیکاسیون های بازتوانی قلبی برای بیماران دچار نارسایی قلب خبر می دهند.
شواهد اثربخشی چیست ؟
یک برنامه جامع بازتوانی قلبی در صورتی که برای بیماران درست انتخاب شده به کار رود، به نتایج مثبت متعددی منجر می شود. علائمی همچون آنژین، تنگی نفس و خستگی در بیمار کاهش می یابند. عملکرد ورزشی و توانایی انجام فعالیتهای مربوط به زندگی و توانایی فرد بیمار در مراقبت از خود نیز بهتر می شود. میزان بستری شدن در بیمارستان و غیبت از کار کاهش پیدا می کند.
بیماری واریس، یکی از متداولترین بیماریهای رایج در کشور ما به ویژه در میان زنان است. در این مطلب قصد داریم روشهای درمان بیماری واریس را مورد بررسی کامل قرار دهیم.
وریدهای واریسی عبارت اند از: وریدهای گشادشده و پیچ خوردهای که بیشتر روی اندامهای تحتانی واقع شده اند. عوامل خطرزای آن عبارت اند از سرفه مزمن، یبوست، سابقه خانوادگی بیماری های وریدی، جنس مؤنث، چاقی، سالمندی، بارداری و ایستادن طولانی مدت.
پاتوفیزیولوژی دقیق این وضعیت نامعلوم است. اما دربرگیرنده استعداد ژنتیک، دریچه های نارسا، ضعف دیواره های عروق و افزایش فشار داخل وریدی است. علائم وریدهای واریسی عبارت اند از: احساس سنگینی و درد، خارش یا سوزش شدید و تشدید به دنبال ایستادن به مدت طولانی.
عوارض بالقوه شامل عفونت، زخم های پا، تغییرات ناشی از اسناز و ترومبوز هستند. برخی از گزینه های درمانی محافظه کارانه عبارتند از خودداری از ایستادن به مدت طولانی و زور زدن، بالا آوردن پای مبتلا، ورزش، اعمال فشار خارجی، اجتناب از لباس های تنگ، درمان طبی، تعدیل عوامل خطرزای قلبی عروقی، کاهش ادم محیطی و کاهش وزن و درمان های تهاجمی تر شامل درمان با لیزر خارجی، اسکلروتراپی تزریقی، مداخلات وریدی و جراحی.
اطلاعات مقایسه کننده نتایج درمانی محدود هستند. شواهی کمی درباره حمایت از هر یک از روش های درمانی وجود دارد. درمان با توجه به علائم، ترجیح بیمار، هزینه، احتمال وجود عوارض، منابع پزشکی در دسترس، بازپرداخت بیمه و تجربه پزشک انتخاب می شود.
وریدهای واریسی به طور معمول با نمای پیچ خورده و برجستگی سطحی روی اندام های تحتانی شناخته می شوند. این وریدها در ولوو، طناب های اسپرماتیک (واریکوسل)، رکتوم (همورویید) و مری (واریس های مری) نیز یافت می شوند. وریدهای واریسی مشکل شایعی هستند و برآوردهای متغیری از شیوع آن ها وجود دارد. در مجموع این وریدها در 10 تا 20 درصد از مردان و 23 تا 25 درصد از زنان یافت می شوند.
علت وریدهای واریسی چند عاملی است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
افزایش فشار داخل وریدی ناشی از ایستادن طولانی مدت، افزایش فشار داخل شکم ناشی از تومور، بارداری، چاقی یا یبوست مزمن، عوامل خانوادگی و مادرزادی، رگ سازی ثانویه ناشی از ترومبوز وریدهای عمقی و به طور ناشایع تر شنت شریانی – وریدی.
به تازگی نیروهای پاره کننده (shear) و التهاب نیز به عنوان عوامل ایجادگر بیماری های وریدی شناخته شده اند. به نظر می رسد که بیماری های وریدی که سبب وازنش خون از دریچه ها می شوند، پاتوفیزیولوژی اصلی ایجاد وریدهای واریسی باشند. دریچه های نارسا یا از کار افتاده در سیستم وریدی، به جای مسیر طبیعی خون از دیستال به پروگزیمال و سطح به عمق، امکان حرکت در خلاف جهت آن را ایجاد می کنند.
با افزایش فشار روی سیستم وریدی موضعی، ممکن است وریدهای بزرگ تر درگیر، بلندتر و پیچ خورده تر شوند. با وجود این که هیچ علت ویژه ای شناخته نشده است، در بیشتر موارد اختلال کارکرد دریچه ای ناشی از فقدان خاصیت کشانی دیواره ورید تلقی می شود که مانع از روی هم قرارگیری مناسب لت های دریچه می شود.
تشخیص
اولین مرحله برای درمان واریس، تشخیص صحیح آن است. در این بخش قصد داریم به روش تشخیص بیماری واریس، در مراحل درمان واریس بپردازیم.
تظاهر بالینی
تظاهرات بالینی وریدهای واریسی در میان بیماران متفاوت است. برخی بیماران بی علامت هستند. در صورت وجود، علائم معمولاً محدود به نواحی روی وریدهای واریسی هستند. با این همه، ممکن است گستردگی وریدها به اندازه ای باشد که اندامتحتانی را به طور منتشر در بر گیرد.
علائم موضعی عبارت اند از: درد، سوزش یا خارش. علائم عمومی شامل پادرد، ضعف و تورم پا است. علائم اغلب در انتهای روز، به ویژه پس از دوره های طولانی مدت ایستادن شدیدتر هستند. معمولاً به دنبال نشستن بیمار و بالا بردن پاها برطرف می شوند.
زنان به طور چشمگیری بیش از مردان از علائم اندام تحتانی مانند احساس سنگینی یا کشش، تورم، درد، بی قراری پاها، گرفتگی عضلانی یا خارش شاکی هستند.
هیچ همبستی بین شدت وریدهای واریسی و شدت علائم مشاهده نشده است. عوامل خطرزای قطعی برای وریدهای واریسی عبارت اند از: سرفه مزمن، یبوست، سابقه خانوادگی بیماری های وریدی، جنس مؤنث، چاقی، مشاغل همراه با ایستادن طولانی، سالمندی، بارداری و ایستادن به مدت طولانی.
با وجود این که وریدهای واریسی ممکن است سبب درجات گوناگونی از احساس ناراحتی یا نگرانی از نظر زیبایی شوند، به ندرت با عوارض پزشکی جدی همراه هستند.
عوارض احتمالی به صورت تغییر رنگدانه ای پوست، اگزما، عفونت، ترومبوفلبیت سطحی، زخم وریدی، از بین رفتن بافت زیرپوستی و کاهش قطر اندام تحتانی (لیپودرماتواسکلروز) است.
خونریزی خارجی ناشی از پارگی وریدهای واریسی گزارش شده است. هرچند که این عارضه بسیار نادر است.
ارزیابی عوامل خطرزا در بیمار، علائم و یافته های شاخص در معاینه بالینی دقیق برای تشخیص دادن وریدهای واریسی اولیه کافی است، اطلاعاتی درباره وجود بی کفایتی وریدهای عمقی فراهم نمی سازد.
آزمون های بالینی مورد استفاده برای تعیین محل وازنش عروقی از ارزش کمی برخوردار هستند. مفیدترین آزمون ها آزمون ضربه (tap) مثبت و آزمون پرتس (perthes) منفی هستند.
مطالعات تصویربرداری معمولاً برای تشخیص ضروری نیستند. اما ممکن است در بیمارانی که علائم شدید دارند یا چاق هستند، مفید باشند.
همچنین ممکن است برای برنامه ریزی روش های درمانی، ثبت وسعت پاتولوژی عروقی یا شناسایی منشأ وازنش وریدی کمک کننده باشند.
سونوگرافی داپلر داپلکس یک روش آسان، غیرتهاجمی، بدون درد و در دسترس است که می تواند آناتومی و فیزیولوژی سیستم وریدی اندام تحتانی را ارزیابی کند.
همچنین می تواند برای ارزیابی ترومبوز حاد و مخفی وریدهای عمقی، ترومبوفلیت های سطحی و وازنش در محل پیوستگاه صافنوفمورال و صافنوپوپلیتال به کار رود.
به علاوه این روش می تواند کفایت و قطر وریدهای صافن بزرگ و کوچک و ساختمان عروق وریدی فرعی و پرفوران های عمقی را ارزیابی نماید.
دیگر مطالعات کمتر رایجی که ممکن است در برخی بیماران کمک کننده باشند، عبارت اند از: ونوگرافی، رئوگرافی با بازتاب نور، سنجش سرپایی فشار وریدی، فوتوپلتیسموگرافی، پلتیسموگرافی با هوا و اندازه گیری حجم پا.
گزینه های درمان واریس برای درمان وریدهای واریسی عبارت اند از: درمان حمایتی، درمان با لیزر خارجی، اسکلروتراپی تزریقی، مداخلات داخل وریدی و جراحی. موارد کاربرد روش های درمان واریس بستگی شدیدی به ترجیح بیمار دارد. همچنین گزینه درمکانی تحت تأثیر علائم، هزینه، احتمال بروز عوارض جانبی پزشک زاد (یا تروژنیک)، منابع پزشکی در دسترس، پرداخت هزینه از سوی بیمه و تجربه پزششک و همچنین وجود یا عدم وجود نارسایی وریدهای عمقی و ویژگی های وریدهای درگیر قرار دارد.
مداخلات جراحی عروق برای نارسایی وریدی ممکن است در بیماران دچار درد پیوسته و ضعف پا، ادم قوزک پا، نارسایی مزمن وردی، مشکلات زیبایی، هیپرپیگمانتاسیون زودرس، خونریزی خارجی، زخم پیش رونده یا دردناک یا ترومبوفلیت سطحی کاربرد داشته باشد.
گزینه های درمان واریس به روش درمان حمایتی شامل خودداری از ایستادن به مدت طولانی و زور زدن، بالا بردن پای مبتلا، ورزش، فشار خارجی، اجتناب از پوشیدن لباس های تنگ، درمان طبی، تعدیل عوامل خطرزای قلبی – عروقی، کاهش ادم محیطی و کاهش وزن است.
ابزارهای فشار خارجی (مانند بانداژ، جوراب های واریس، وسایل مولد فشار پنوماتیک متناوب) به عنوان درمان اولیه برای وریدهای واریسی توصیه می شوند. با این همه، شواهد حمایت کننده ای از این درمان ها وجود ندارد. توصیه های معمول عبارت اند از: پوشیدن جوراب های فشارنده با فشار کشسانی به طوری که شیب فشار از دیستال اندام روبه انتها کاهش یابد.
داروهای گوناگونی برای درمان واریس و وریدهای واریسی پیشنهاد شده اند. استفاده از دیورتیک ها در منابع پزشکی مورد حمایت واقه نشده است.
عصاره دانه شاه بلوط در اروپا مورد استفاده واقع شد و در کارآزمایی های تصادفی شده دوسکور با شاهد دارونما معلوم شده که موجب کاهش ادم می شود.
از گیاه کوله خاس نیز در درمان واریس استفاده شده است. با این همه داده های بالینی برای اثبات بی خطری و کارایی آن وجود ندارد.
در وریدهای طبیعی ما دریچه های یک طرفه ای وجود دارد که باعث جلو راندن خون به سمت قلب می شوند. این دریچه ها خون را ابتدا به سمت وریدهای عمقی و سپس قلب هدایت می کنند. در اطراف این عروق عضلات وجود دارند که به این عروق فشار می آورند و باعث می شوند خون در رگ حرکت کند.
اما دریچه های یک طرفه نمی گذارد خون به سمت پایین حرکت کند و فقط خون ناچار است به سمت قلب حرکت کند (در حالت طبیعی).
اما گاهی اوقات این دریچه ها دچار عیب و نقص می شوند و دیگر یک طرفه نیستند. به همین دلیل خون به سمت پایین جریان می یابد و در سیاهرگ های پا جمع می شود. در این حالت سیاهرگ ها گشاد شده و متورم به نظر می رسند.
مکانیزم درمان واریس با لیزر خارجی
روش لیزردرمانی برای عروق بسته شده با کمک حرارت القا شده موجب انقباض کلاژن شده و به دنبال این اقدام می تواند رگ های بسته شده و یا متورم را درمان کند. به منظور از بین رفتن یک رگ، رگ باید مقدار انرژی ای کافی با کمک حرارت ایجاد شده دریافت نماید تا بتواند همه لایه های وریدی را از بین ببرد.
در مورد عدم جذب انرژی به میزان کافی، رگ مجدد باید مورد عمل واقع شود. در مقابل اگر انرژی جذب شده بیش از مقدار مورد نیاز باشد، همه حرارت تولید شده به بافت های مجاور منتقل می شود. این مسأله نیز از آن جهت که ممکن است موجب اسیب بافت های همجوار به شکل نامطلوب شود، خوشایند نیست.
هر چه طول موج بیشتر باشد، جذب هموگلوبین نیز به مراتب کمتر خواهد بود. در طول موج 810 نانومتری که نخستین طول موج استفاده شده برای باز کردن رگ هاست، میزان جذب توسط هموگلوبین به مراتب بیشتر از جذب توسط آب است. در طول موج 1470 نانومتری نیز جذب آب حدود 40 برابر بیشتر از هموگلوبین است.
بنابراین با افزایش طول موج، هدف لیزر بیشتر به سمت جداره های رگ هاست و نه به سمت خون. با این هدف مشخص می شود که در این پدیده اگر هدف انرژی ساطع شده همان خون موجود در رگ ها باشد، این مسأله میتواند احتمال ترومبوز وریدی را شدت بخشیده احتمال وقوع آن را بیشتر کند.
لیزر ناشی از واکنش های حرارتی منجر به تنظیم پارامترهای لیزر از جمله طول موج، نوع انرژی لیزر و مقدار انرژی در هر سطح (شار یا سانتیمتر) میشود که به وات، مدت زمان پالس و سطح رگ بستگی دارد.
با استفاده از حالت متناوب، رگ های خونی در معرض یک مقدار ثابت انرژی در فواصل مساوی است. مقدار کل انرژی به فاصله بین پالس ها، مدت زمان پالس و انرژی بستگی دارد. در حالت متناوب، لیزر دائماً کشیده می شود و کل انرژی به سرعت و ولتاژ بستگی دارد. در بسیاری از اولین مطالعات EVLA حالت متناوب مورد استفاده قرار گرفته است اما اکثریت مطالعات اخیر از حالت پیوسته استفاده کرده اند. ارائه کل انرژی در واحد طول با حالت متناوب دشوار است و حالت متناوب با عوارض جانبی زیادی مانند پارگی ورید همراه است.
مطالعات مقایسه ای نشان می دهد که بیماران تحت درمان با طول موج بالاتر درد کمتر بعد از عمل، استفاده مسکن کمتر و احتمال ابتلا به اکیموز کمتر را گزارش داده اند.
شار یا ژول/ سانتیمتر
در درمان واریس به روش لیزر درمانی، شار مهم ترین پارامتر تعیین مقدار انرژی است. مقدار ژول بستگی به ولتاژ و مدت زمان درمان (سرعت و یا مدت زمان پالس در موج پیوسته و متناب) دارد. از آنجا که مساحت سطح دیوار وریدی برای تخمین دشوار است، اغلب مطالعات را به عنوان یک نشانه از شار معرفی می کنند.
ولتاژ بالا برای یک زمان کوتاه اثر تبخیری و ولتاژ پایین برای زمان طولانی دارای اثر انعقاد است. میزان انرژی علاوه بر ولتاژ به سرعت و مدت مان پالس لیزر بستگی دارد.
سرعت
سرعت یک پارامتر در حالت پیوسته مهم است. اگر EVLA با ولتاژ ثابت باشد و انرژی در هر 2 سانتیمتر داده شود، EVLA تنها به سرعت وابسته می شود.
اول از همه، سونوگرافی حین عمل در طول فرایند بسیار مهم است. عکس برداری از عروق به عنوان شناسایی محل سوراخ کردن رگ در همان ابتدای رگ نیز بسیار حائز اهمیت است.
موقعیت یابی درست با لیزر داخل رگ صورت می گیرد تا بتوان از ابتدا تا انتهای رگ با موفقیت این فرایند را انجام داد.بیماران به اتاق مداخله آورده شده و بر روی میز فلورسکوپ به صورت طاق باز قرار می گیرند. بیمار به روش استریل پرپ می شود و بدن به جز قسمت میانی پشت ران تا مچ پا پوشیده می شود.
دسترسی به سیاهرگ ssv با سوراخ کردن رگ با یک سوزن انجام می پذیرد که درست در نقطه تشخیص داده شده و مناسب به وسیله سرنگ تحت هدایت سونوگرافی از زیر زانو وارد شده چرا که در این قسمت رگ دارای بیشترین قطر است.
لذا احتمال ریسک ناشی از این فرایند با آسیب رسانیدن به بافت های همجوار بسیار حداقل است. (گاهی اوقات رگ دچار اسپاسم شده و سوراخ کردن آن بسیار دشوار است.
به جهت جلوگیری از این مسأله، بسیاری از محققان توصیه کرده اند که سوراخ شدن رگ باید بدون بی حسی موضعی صورت گیرد تا از بروز اسپاسم جلوگیری شود.
در غیر این صورت بیهوشی تامسنت به perivenous تجویز می شود که با استفاده از یک سرنگ و یا پمپ هدایت می شود که مقدار این مواد بسته به روش درمان واریس متفاوت است.
این محلول با سرنگ به فضای اطراف وریدی وارد می شود. محلول تامسنت اطراف ورید صافن را احاطه کرده تا مطئن شویم که بی حسی کامل صورت گرفته است.
در نتیجه این بی هوشی ورید فشرده می شود، قطرش کم می شود، برخورد دیواره ورید با نوک فیبرها فراهم می شود و امکان آسیب دمایی به بافت مجاور به حداقل می رسد.
حائز اهمیت است که بیمار در وضعیت ترندلنبرگ معکوس قرار می گیرد تا در این وضعیت رگ ها پر از خون شود. این حالت امکان سوراخ نمودن رگ را ساده تر و آسان تر می کند.
با دسترسی به رگ، یک سیم هدایتی رو به جلو در پشت spj به درون ورید پوپلیته آل تحت هدایت سونورافی پیشروی می کند. در صورتی که بیمار چاق باشد و یا عمل به سختی انجام شود، سیم هدایتی تحت سونوگرافی دنبال می شود.
پس از این اقدام، سوزن ابتدا یک برش کوچک ایجاد کرده و در همان نقطه گایدوایر و بازکنندهرگ می تواند از محل رگ برداشته شده و سر سوزن در جای خود باقی می ماند.
پس از این اقدام، فیبر لیزر که معمولاً دارای قطری برابر با 600 میکرومتر است، از طریق سر سوزن، فیبر لیزر وارد رگ شده و می تواند با انتخاب یک موقعیتصحیح، در فاصله دو سانتیمتر تا نقطه زیر رگ قرار گیرد و ایننقطه از لحاظ موقعیت یابی برای قرار گرفتن سر فیبر در یک فاصله ایمن از موقعیت قرار گرفتن شخص و جلوگیری از مشکلاتی مانند ترومبوز وریدی بسیار حائز اهمیت است.
علاوه بر این جریان خون به سمت ناحیه شکم، با قرار گرفتن وضعیت بیمار به همان سمت می تواند کمکی باشد تا رگ های مورد نظر به شکل راحتی بتوانند باز شوند.
این فرایند می تواند با بیهوشی همراه باشد که تحت نظارت و راهنمایی US بوده و شامل شیوه های تزریق دستی یا استفاده از سیستم پمپ پا است.
قبل از فعال سازی لیزر، افراد در اتاق درمان باید عینک ایمنی محافظ را بپوشند. نشانه کذاری رگ با نشانگر پوستی یک راهکار مناسب جهت نظارت بر شیوه کار است. نظارت بر اجرای این راهکار با توجه به بیهوشی باید بسیار مورد توجه واقع شود و بیشتر نور لیزر را به سمت جداره رگ ها منحرف سازد. در نهایت آن که این روش بدون درد با این نوع بیهوشی به جهت فعالیت های موضعی انجام شده، می تواند موجب تخلیه خون از رگ فشرده شده شود و می تواند به بیمار کمک کند تا در طول این روش به شکل بهتری به کاهش التهاب رگ های درونی خود بپردازد.
پارامترهای مورد توجه در درمان واریس به روش لیزر درمانی باید مطابق با نوع طول موج استفده شده و نوع فیبر باشد تا با شیوه بیهوشی موضعی بتوان با استفاده از لیزر اقدامبه بهبود وضعیت رگ ها نمود.
پس از تنظیم پارامترهای مورد نظر با توجه به موقعیت بیمار که به صورت وضعیت ترندلنبرگ است، می توان به راحتی به بهترین حالت برای یافتن رگ هایی که خون در آن ها شدت یافته است، دست یافت. این مانور بستهبه شرایط بیمار و بیهوشی موضعی می تواند کمکی به ارتقای سطح تماس بین لیزر و جداره دیواره رگ باشد تا انرژی به خوبی ناحیه مورد نظر را پوشش دهد.
پس از آن لیزر به شکل ثابت و مستمر انرژی خود را به تمامی قسمت های رگ ساطع می کند. پس از این امر، تست US باید برای بررسی عدم وجود هر گونه فشار بر روی رگ تحت درمان واقع شده انجام گیرد. بیمار باید به مدت حداقل دو هفته از جوراب ساق بلند با فشار 30 تا 40 میلیمتر جیوه که تمام آن را بگیرد، استفاده کند.
بیماران به فوریت پس از عمل، باید ظرف چند ساعت در بیمارستان تحت نظر باشند تا این عمل موجب ایجاد آمبولی و انسداد رگ ها نشود. در خصوص درد پس از عمل نیز معمولاً برای بیماران از داروهای غیراستروئیدی و ضد التهابی برای همه بیماران ظرف یک هفته استفاده می شود. روش دستیابی به GSV همانند SSV است. با این تفاوت که سایز سرنگ و انرژی لیزر کمتر است.
جراحی کم تهاجمی تر اینک در چندین رشته از جمله جراحی رگ های وریدی بسیار پیشرفت کرده است.
روش EVLA (درمان واریس از طریق لیزر درمانی) یک راهکار ایمن و یک تکنیک بسیار مؤثر در درمان سیاهرگ های واریسی است. این روش درمان واریس می تواند موجب کاهش درد پس از عمل شود و همچنین در این حالت بیمار می تواند به شکل سریع تری به فعالیت نرمال خود بازگردد.
از آنجا که این روش نسبتاً ساده است و عوارض زیادی برای رگ ها ندارد، درمان واریس از طریق لیزر می تواند به درمان جراحی معمولی ترجیح داده شود. در کنار همه این موارد، امروزه استفاده از درمان های مقرون به صرفه یک راهکار بسیار مطلوب در تمامی شاخه های مراقبت از سلامت است.
درمان واریس از طریق لیزر درمانی یک روش مناسب جهت این هدف است که بی شک از لحاظ مقرون به صرفه بودن نیز می تواند بسیار مورد توجه واقع شود.
یک روش درمانی جدید برای درمان واریس و وریدهای واریسی، ارد کردن یک کاتتر نازک و بلند است که از خود انرژی آزاد می کند (که بیشتر به صورت گرما، امواجرادیویی یا انرژی لیزر است). انرژی آزاد شده سبب کلاپس و اسکلروز ورید می شود. مجموعه ای از روش ها و راهکارها مورد استفاده قرار می گیرند.
از آنجا که وارد کردن کاتتر هم جهت با باز شدن دریچه آسان تر است، کاتتر اغلب از بخش انتهایی تر ورید وارد شده و به سمت پروگزیمال رانده می شود. انرژی از نوک کاتتر آزاد می شود. با بیرون کشیدن کاتتر، مجرای ورید کلاپس می کند. کبودی، احساس سفتی در طول ورید درمان شده، باز شدن دوباره ورید و بی حسی از جمله عوارض احتمالی هستند.
از دیرباز جراحی بهترین درمان شناخته شده برای وریدهای واریس به ویژه در موارددرگیری ورید صافن بزرگ بوده است. با این همه، منابع پزشکی به طور کامل از جراحی به عنوان یک گزینه درمانی قطعی حمایت نمی کنند. بیشتر روش های جراحی شامل استفاده از برش های کوچک متعدد برای کاهش بافت اسکار، خونریزی و عوارض جانبی است.
درمان واریس از طریق جراحی ممکن است از احتمال عوارض وریدهای واریسی بکاهد. اصلاح وازنش وریدهای سطحی با جراحی، عود دوازده ماهه زخم ها را کاهش می دهد. به علاوه، با درمان واریس به روش جراحی احتمال بهبود زخم های وریدی 88 درصد است. درحالی که فقط 13 درصد احتمال عود زخم در طی ده ماه وجود دارد.
آسان ترین روش جراحی لیگاتور است که شامل بسیتن ورید بزرگ شده در بخش هایی از ساق پا، ران و کشاله ران است. عوارض جانبی بالقوه شامل عود و تشدید فشار داخل وریدی در وریدهای فرعی است.
فلبکتومی و خارج سازی ورید احتمالاً بهترین روش های شناخته شده هستند. هرچند که این روش ها مجموعه ای از فنون هستند تا یک روش منفرد. در فلبکتومی، ورید واریسی روی پوست ترسیم و علامت گذاری می شود که معمولاً این کار با مشاهده تغییرات پوست یا انجام سونوگرافی داپلر داپلکس در هنگامی که بیمار ایستاده است، انجام می گیرد.
سپس بیمار در وصعیت خوابیده به پشت قرار می گیرد و مجموعه ای از برش های عمودی یک تا دو میلیمتری با فاصله چند سانتیمتر روی ورید ایجاد می شود. ورید صافن در کشاله ران شناسایی شده و با یک برش کوچک به سطح آورده شده، مسدود می گردد.
در نقطه برش بعدی ورید گرفته شده و به سطح آورده می شود. سپس ورید کشیده شده و از ابتدا و انتها کشیده می شود تا از بافت های اطراف آزاد شود و هر گونه ارتباط آن با وریدهای فرعی یا پرفوران عمقی قطع شود. این روند در بخش دیستال تکرار می شود. ورید را می توان به صورت یک رشته نواری یک تکه یا به صورت قطعات کوچک بر اساس اندازه و شکل عروق و پاتولوژی وریدها خارج کرد.
از سوی دیگر می توان ورید صافن بزرگ را در کشاله ران مسدود کرده و برش داد. یک سیم در نزدیکی زانو وارد ورید شده و به سمت پروگزیمال ورید متصل شده و از بخش دیستال کشیده می شود تا رگ به طور کامل خارج شود.
اعمال جراحی معمولاً در اتاق عمل بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی انجام می شوند. این اعمال با هزینه زیاد و خطر بروز عوارض ناشی از بیهوشی همراه هستند. عوارض جانبی بالقوه پس از عمل عبارت اند از: خونریزی، کبودی و عفونت. به علاوه، یک رگ خونی جدید ممکن است پس از جراحی تشکیل شود و احتمال رگزایی جدید در حد 15 تا 30 درصد برآورده می شود
بسته به علائم بیمار، وسعت پاتولوژی عروق و منابع موجود، استفاده از ترکیب اقدامات حمایتی و روش های تهاجمی مناسب است. برای مثال میزان عود دوازده ماهه زخم به طور معنی داری در بیماران درمان شده با جرای و درمان فشاری در مقایسه با درمان فشاری به تنهایی کاهش می یابد. در حال حاضر هیچ ترکیب ویژه با راهکار استانداردی قابل توصیه نیست.
بررسی پیامدها
سه مرور نظام مند کاکرین درباره درمان واریس و وریدهای واریسی موجود است.. نخستین مورد جراحی و اسکلروتراپی را مقایسه می کند. با وجود این که 9 کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار دارای معیارهای ورود به بررسی بوده اند، شواهد کمی برای توصیه درباره یک درمان منفرد وجود دارد. گرایش به پیامد بهتر به دنبال اسکلروتراپی پس از یک سال مشاهده شده است.
پس از سال اول و به ویژه پس از 3 تا 5 سال پیامد بهتری با جراحی مشاهده می شود. دومین مرور نظام مند کاکرین استفاده از تورنیکه در هنگام جراحی را به منظور کاهش خونریزی مورد ارزیابی قرار می دهد. این ارزیابی شامل سه کارآزمایی تصادفی شده شاهددار است.
تفاوتهای موجود بین مطالعات از نظر طراحی، سنجه های پیامد و تحلیل، مانع از جمع آوری داده ها برای انجام یک فرابررسی است. چنین به نظر می رسد که تورنیکه موجب کاهش خونریزی در طول جراحی می شود.
سومین مرور نظام مند کاکرین اسکلروتراپی و جوراب های فشاری تدریجی و پیگیری را مورد مقایسه قرار می دهد. میزان عوارض و عود و بهبود علائم و زیبایی ظاهری مورد بررسی قرار گرفته اند. اسکلروتراپی در کاهش علائم و بهبود ظاهر وریدهای واریسی مفید بوده است. با این همه، کارآزمایی های مورد استفاده نشان می دهند که نوع ماده اسکلروزان، پانسمان فشاری موضعی یا شدت و طول فشار هیچ تأثیر معنی داری بر کارآیی اسکلروتراپی نداشته اند.
بیماری واریس، یکی از متداولترین بیماریهای رایج در کشور ما به ویژه در میان زنان است. در این مطلب قصد داریم روشهای درمان بیماری واریس را مورد بررسی کامل قرار دهیم. وریدهای واریسی عبارت اند از: وریدهای گشادشده و پیچ خوردهای که بیشتر روی اندامهای تحتانی واقع شده اند. عوامل خطرزای آن عبارت اند از سرفه مزمن، یبوست، سابقه خانوادگی بیماری های وریدی، جنس مؤنث، چاقی، سالمندی، بارداری و ایستادن طولانی مدت.
روش تشخیص؟
اولین مرحله برای درمان واریس، تشخیص صحیح آن است. در این بخش قصد داریم به روش تشخیص بیماری واریس، در مراحل درمان واریس بپردازیم. تظاهرات بالینی وریدهای واریسی در میان بیماران متفاوت است. برخی بیماران بی علامت هستند. در صورت وجود، علائم معمولاً محدود به نواحی روی وریدهای واریسی هستند. با این همه، ممکن است گستردگی وریدها به اندازه ای باشد که اندامتحتانی را به طور منتشر در بر گیرد.
مکانیزم درمان واریس با لیزر خارجی چگونه است؟
روش لیزردرمانی برای عروق بسته شده با کمک حرارت القا شده موجب انقباض کلاژن شده و به دنبال این اقدام می تواند رگ های بسته شده و یا متورم را درمان کند. به منظور از بین رفتن یک رگ، رگ باید مقدار انرژی ای کافی با کمک حرارت ایجاد شده دریافت نماید تا بتواند همه لایه های وریدی را از بین ببرد.
بیماری واریس سیاهرگی و بیماری های واریسی، به دلیل شیوع نسبتاً بالا، بخش عمده ای از مراجعات به درمانگاه های عمومی و جراحی را به خود اختصاص می دهند. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بیماری واریس چیست؟
کلیاتی در مورد بیماری واریس
سیاهرگ های واریسی، به وسیله شکل پیچ و تاب خورده و دراز شده شان قابل تشخیص هستند. مطالعات متعدد میزان شیوع واریس در جوامع مختلف را بین 25 تا 40 درصد تخمین زده اند. تعداد قابل توجهی از مرگ و میر نیز مربوط به بیماری های وریدی و عوارض ناشی از آن هستند. برای مثال در انگلستان حدود 2 درصد از بودجه های مراقبت بهداشتی به کنترل و درمان بیماری واریس اختصاص یافته است.
در طول قرن بیستم و پس از آن تئوری های متعددی در مورد علت ایجاد واریس وریدهای اندام تحتانی مطرح و اعلام شده است که بروز آن به عوامل متعددی مرتبط است. از جمله چاقی، وضعیت بدنی هنگام کار، یبوست، لباس زیر تنگ و عوامل هورمونی و مصرف قرص های ضد بارداری خوراکی و …. اما هیچ کدام به صورت قطعی و مشخص به عنوان علت واریس معرفی نشده اند. شرایط شغلی و وضعیت بدنی هنگام کار از جمله عوامل خطر مهمی هستند که میزان احتمال ابتلا به واریس را افزایش می دهند. این مسأله در کشور ما نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
بیماری های وریدی شامل وریدهای واریسی و عدم کفایت مزمن وریدی با توجه به علائمی که در اندام تحتانی ایجاد می کند، حجم بالایی از مراجعات افراد به پزشکانرا تشکیل می دهد. وریدهای واریسی، وریدهای دلاته شده ای هستند که به طور معمول با نمای پیچ خورده و برجسته سطحی روی اندام های تحتانی دیده می شوند.
وریدهای واریسی مشکل شایعی هستند و برآوردهای متغیری از شیوع آن ها وجود دارد. در مجموع این وریدها در 10 تا 20 درصد از مردان و 23 تا 25 درصد از زنان یافت می شوند. به نظر می رسد که بیماری های وریدی که سبب برگشت خون از بالا به پایین از دریچه های وریدی نارسا می شوند، پاتوفیزیولوژی اصلی ایجاد وریدهای واریسی باشند. این دریچه های نارسا یا از کار افتاده در سیستم وریدی، به جای مسیر طبیعی خون از دیستال به پروگزیمال به سمت قلب و از سطح به عمق، امکان حرکت در خلاف جهت آن را ایجاد می کنند.
با افزایش تدریجی فشار بر سیستم وریدی موضعی، ممکن است وریدهای بزرگ تر درگیر، گشادتر و پیچ خورده تر شوند. با وجود این که هیچ علت ویژه ای به صورت قطعی شناخته نشده است، در بیشتر موارد اختلال کارکرد دریچه ای ناشی از فقدان خاصیت کشسانی دیواره ورید تلقی می شود که مانع از روی هم قرار گرفتن مناسب لت های دریچه می شود.
کار وریدها (سیاهرگ ها) بازگردانیدن خون بدون اکسیژن از اندام های بدن به قلب است تا قلب برای تأمین اکسیژن مورد نیاز خون، آن را به شش ها بفرستد.پس از آن خون اکسیژن دار به قلب بازمی گردد و از آنجا به سرخرگ آئورت پمپ شده و بالأخره در سراسر بدن منتشر می شود. وریدهای ساق پا کار دشوارتری دارند، چرا که باید خون را در مسیری طولانی، در خلاف جهت جاذبه زمین و فشار وزن بدن به جلو برانند. در وریدها دریچه های یک بوده و به رنگ آبی تیره یا ارغوانی هستند و اغلب در سطح پوست به صورت پر پیچ و خم دیده می شوند. وریدهای تارعنکبوتی، کوچک تر هتند و شبیه تارهای عنکبوت به نظر می رسند و رنگ آن ها آبی یا قرمز است. این وریدها به سطح پوست نزدیک بوده و درد و تورم ندارند. بزرگ ترین و طولانی ترین ورید سطحی، ورید صافن بزرگ است که از سمت داخلی مچ پا وارد کشاله ران می شود.
زمانی که دریچه ها در مسیر این ورید و یااتصالات آن با سایر وریدها خراب می شوندف خون، تجمع یافته و یا در شاخه های وریدی به عقب باز می گردد و واریس را ایجاد می کند.
واریس چیست؟
فراخناکی در وریدهای عمقی اندام تحتانی همچون ورید سافناژ، تغییر در فشار درون وریدی، عملکرد ناقص دریچه های لانه کبوتری در انتقال جریان خون از اندام تحتانی به فوقانی که همگی می توانند ناشی از عدم تحرک فیزیکی همچون بستری های دراز مدت، ایستادن های طولانی، حاملگی، چاقی، وراثت، هورمون درمانی و گرمازدگی شدید باشند، عامل ابتلای فرد به ناراحتی و اختلال وریدی به نام «واریس» است. این بیماری با علائمی چون کبودی های زیر جلدی ناشی از پارگی مویرگی، ادم یا تورم قوزک پا، درد و بیرون زدگی بدخیم رگ ها همراه است.
واریس در شکل های حاد زخم های مزمن واریسی، ریسک لخته شدن خون (آمبولی) و ترومبوز وریدی می تواند حتی تا افزایش خطر مرگ بیمار خطرساز باشد. ماهیچه های دو بطنی ساق پا به عنوان پمپاژاندام تحتانی، نقش بسزایی در انتقال حجم خون از اندام تحتانی به اندام بالایی و تنظیم فشار درون وریدی دارند که عملکرد صحیح و قدرتمند آن ها می تواند در پیشگیری و درمان این اختلال، بسیار مؤثر باشد.
برای درمان این معضل در مراحل ابتدایی از راه حل هایی چون دارو و استفاده از جوراب های واریس و برخی ورزش های سبک و در واریس های پیشرفته از جراحی و یا لیزر درمانی استفاده می گردد. هر چند این روش ها در مواردی مؤثر واقع می گردد، اما در بخش وسیعی از پروسه پیش گیری و درمان برای این عارضه، یا ناقص بوده و یا پس از مدتی بازگشت مجدد بیماری را به دنبال دارد.
واریس به دو گروه اولیه و ثانویه تقسیم بندی می شود.
وریدهای واریسی اولیه، ناشی از نقائص ژنتیکی یا تکاملی در دیواره ورید هستند که با کاهش خاصیت ارتجاعی آن، موجب نارسایی دریچه ای می گردند. نوع ثانویه واریس از تخریب یا عدم عملکرد دریچه ها ناشی می شود. ورید های تار عنکبوتی بیشتر به لحاظ زیبایی ناراحت کننده هستند. حال آن که وریدهای واریسی علاوه بر ظاهر طناب مانند، مشکلات متعدد دیگری نیز به همراه دارند.
در صورت عدم درمان وریدهای واریسی، علائم بدتر شده و گاه عوارضی چون پارگی، زخم پوستی و ترومبوفلبیت یا التهاب وریدی همراه با لخته شدن خون، تغییر رنگدانه ای پوست، اگزما، عفونت، زخم وریدی، از بین رفتن بافت زیرپوستی و کاهش قطر اندام تحتانی را در پی دارد. در موارد نادر، خونریزی خارجی ناشی از پارگی وریدهای واریسی نیز گزارش شده است.
واریس شایع ترین بیماری عروقی انسان است که برآوردهای مختلفی از شیوع آن وجود دارد. در مجموع شیوع آن در مردان 10 تا 20 درصد و در زنان 23 تا 25 درصد است. همچنین برآورد شده بیش از 40 درصد زنان بالای 50 سال و بیش از 75 درصد زنان بالای 70 سال به این بیماری دچار هستند.
این بیماری در صورت عدم انجام اقدامات درمانی، به تدریج و به آهستگی سیر پیش رونده ای را طی می کند. درمان طودهنگام، اغلب از پیشرفت نشانه ها جلوگیری کرده و با نتایج بالینی و زیبایی دراز مدت مؤثرتری همراه است.
افزایش فشار خون وریدی با تغییرات مورفولوژیک در میکروسیرکولاسیون مویرگی و لنفاوی همراه است که موجب تغییرات فیزیولوژیک مهم نظیر تشکیل ادم، رسوب فیبرین، به هم چسبیدن اریتروسیت ها و لوکوسیت ها، ترومبوسیتوز و التهاب و در نهایت منجر به مختل شدن اکسیژن رسانی پوست و بافت های زیر جلدی و تشکیل زخم می شوند.
واریس چگونه ایجاد می شود؟
سیاهرگ ها، مسئول بازگرداندن خون از اندام های بدن به قلب می باشند. وریدهای ساق پا باید خون را در مسیری طولانی، در خلاف جهت جاذبه زمین و فشار وزن بدن به جلو برانند. در وریدها دریچه های یک طرفه ای قرار دارند که کار آن ها پیش گیری از بازگشت خون به عقب است.
اگر این دریچه ها کار خودر ا به خوبی انجام ندهند، خون به عقب باز می گردد و در وریدها تجمع می یابد و سبب تورم آن ها می شود. بزرگ ترین و طولانی ترین ورید سطحی، ورید صافن بزرگ است که از سمت داخلی مچ پا وارد کشاله ران می گردد. زمانی که دریچه ها در مسیر این ورید و یا اتصالات آن با سایر وریدها خراب می شوند، خون تجمعیافته و یا در شاخه های وریدی به عقب باز می گردد و واریس را ایجاد می کند. اتساع غیر عادی وریدها می تواند در مکان های متفاوتی از بدن شامل طتاب اسپرماتیک (واریکوسل)، مری (واریس مری) و آنورکتوم (هموروئید) رخ دهد.
در این بیماری رگ های واریسی (آبی تیره) ورم می کند و به صورت پیچ پیچ در زیر پوست دیده می شود. علائم این بیماری بسته به شدت بیماری و میزان مراقبت فرد مبتلا متفاوت است.
برخی از بیماران به جز ظاهر آن که گاهی اوقات آزاردهنده است، علامت دیگری ندارند. علائم خفیف شامل سنگینی، احساس سوزش و درد در پاها است. علائم با ایستادن یا نشستن در مدت طولانی شدیدتر می شوند. به تدریج تورم در پاها و مچ پا به وجود می آید. خارش روی وریدها نیز ممکن است مشاهده شود.
علائم جدی تر شامل تورم شدید و درد ساق پا بعد از نشستن یا ایستادن طولانی مدت و تغییرات پوستی شامل تغییر رنگ، خشکی، نازک شدن پوست، التهاب و پوسته شدن است. باز شدن زخم ها یا خونریزی پس از آسیب جزئی نیز ممکن است دیده شود.
در صورتی که خون داخل وریدها لخته شود، درد شدیدی ایجاد می گردد و ورید مبتلا کاملاً سفت و دردناک می شود. بدترین علامت و عاره واریس درد و تورم شدید و ناگهانی در پاها به دلیل ایجاد لخته در وریدهای پا است. در برخی از بیماران، رگ های واریسی ممکن است نشانه ای از انسداد در رگ های عمقی تر باشد که ترومبوز عروق عمقی نامیده می شود که ضرورت دارد جراح عروق آنان را معاینه و درباره آنان تصمیم گیری کند.
تظاهرات بالینی وریدهای واریسی در میان بیماران متفاوت است. گاهی برخی بیماران بی علامت هستند و گاهی گستردگی وریدهای واریسی به حدی است که در کل اندام تحتانی منتشر است.
عمده ترین علائم بیماری واریس، سوزش یا خارش، پا درد، ضعف و تورم پا است. علائم اغلب در انتهای روز، به ویژه پس از دوره های طولانی مدت ایستادن شدیدتر هستند. زنان به طور چشمگیری بیش از مردان از علائم اندام تحتانی مانند احساس سنگینی یا کشش، تورم، درد، بی قراری پاها، گرفتگی عضلانی یا خارش شکایت دارند. هیچ همبستگی بین شدت وریدهای واریسی و شدت علائم واریس مشاهده نشده است.
برخی از سیاهرگ های واریسی به طور عمیق درون ساق پا قرار داشته و قابل مشاهده نیستند. واریس می تواند به کاهش تأمین مواد مغذی برای پوست و ماهیچه منجر شود و در نتیجه زخم ایجاد کند. احتمال واریسی شدن در همه سیاهرگ ها وجود دارد، اما بیشترین مکان ابتلا اندام های پایینی و پا ها هستند. سیاهرگ های عنکبوتی، نوع خفیفی از سیاهرگ های واریسی هستند که کوچکتر و به سطح نزدیک تر هستند و به شبیه شبکه عنکبوت به نظر می رسند. عروق واریسی سطحی، به شکل متسع و پیچ دار و به رنگ آبی تیره هستند. ممکن است هیچ ردی نداشته باشد یا در خفیفی در اندام های پایینی حس شود.
گاهی سیاهرگ های عمقی واقع در اندام های پایینی درگیر می شوند و تورم قابل توجه و حتی زخم های پوستی را به وجود می آورند. این حالت تحت عنوان نارسایی سیاهرگی شناخته می شود. زخم ها توسط سیاهرگ های واریسی یا اختلال عمل دریچه های سیاهرگی که معمولاً نزدیک مچ پا قرار گرفته اند، ایجاد می شوند که علت آن خیس خوردن طلانی مدت بافت مچ پا به دلیل کاهش خروج جریان خون سیاهرگی می باشد.
ایجاد رنگ دانه های قهوه ای، معمولاً پیش درآمد ایجاد یک زخم هستند. وریدهای واریسی به صورت وریدهای طویل و برجسته در سطح اندام های تحتانی مشاهده می شوند. گاهی شبکه های وریدی کوچک و مسطحی به رنگ آبی – سبز، با واریسی همراهی کرده که خود علامت دیگری از نقص عملکرد وریدی است.
تورم همراه واریس، بیشتر مؤید نارسایی جانبی در سیستم وریدی رابط یاعقی و سیار زمینه های طبی مانند مشکلات قلبی و کلیوی است. اما یک تورم خفیف، ممکن است از خود واریس به تنهایی ناشی شده باشد. گرفتگی شبانه پاها می تواند در همراهی با سایر علائم رخ دهد که معمولاً با استفاده از کینین سولفات کهتحریک پذیری عضلانی را کاهش می دهد، بهبود می یابد.
عوامل مؤثر در ایجاد بیماری واریس
پاتوفیزیولوژی دقیق این بیماری نامعلوم است. اما دربرگیرنده استعداد ژنتیکی، دریچه های نارسا، ضعف دیواره های عروق، افزایش فشار داخل شکم ناشی از تومور و افزایش فشار داخل وریدی است. همچنین جنسیت، بارداری، سابقه خانوادگی، سر پا ایستادن طولانی مدت و سابقه فلبیت به عنوان ریسک فاکتورهای این بیماری هستند.
به نظر می رسد که بیماری های وریدی که سبب وازنش خون از دریچه ها می شوند، پاتوفیزیولوژی اصلی ایجاد وریدهای واریسی باشند. البته زمینه ارثی و نقایص دیواره عروقی نیز در ایجاد واریس مؤثر هستند. ارث به عنوان مهم ترین علت زمینه ای واریسی شدن وریدها شناخته شده است و تقریباً نیمی از بیماران سابقه فامیلی دارند. هورمون های زنانه در جنس مؤنث با تأثیر بر عروق سطحی اندام تحتانی از عوامل مهم ایجاد واریس هستند.
هورمون پروژسترون، انقباض عضلات صاف جدار عروق را مهار کرده و باعث اتساع و گشادش آن ها می گردد. افزایش این هورمون ها در دوران بارداری، واریس را به یکی از شکایات شایع این دوره، به ویژه در سه ماهه اول (70 تا 80 درصد) تبدیل می سازد.
ضمن این که حاملگی، با اثر فشاری بر قسمت های فوقانی وریدهای اندام تحتانی، برگشت خون به سمت بالا را دچار اختلال می نمایند. یک بررسی در کشور دانمارک نشان داده است زنانی که 75 درصد مدت زمان کمتری بر روی پاهایشان ایستاده بودند، به واریس مبتلا می شوند. خطر واریس با افزایش سن زیادتر می شود.
رگ های خونی و عضلات پشت ساق پا که در موقع راه رفتن با فشار وریدها، بازگشت خون را به سمت قلب تسهیل می کنند، با گذشت زمان ضعیف تر می شوند. وزن اضافی به ویژه در اطراف شکم، فشار اضافی را بر وریدهای ساق پا تحمیل می کند.
چه کسانی مستعد ابتلا به بیماری واریس هستند؟
تمام افرادی که مستعد ابتلا به بیماری واریس هستند، باید در محیط کار و منزل موارد پیشگیری از واریس را رعایت کنند؛ در تغذیه خود نکات مهم را مورد نظر داشته باشند و از جوراب استاندارد پیشگیرانه استفاده کنند. افراد زیر بیشتر در معرض ابتلا به واریس هستند:
کسانی که سابقه واریس در افراد خانواد دارند، زیرا واریس عمدتاً یک بیماری ارثی است. اگر پدر یا مادر مبتلا به واریس باشند، احتمال ابتلای فرزند به واریس 50 درصد است. اگر هم پدر و هم مادر مبتلا به واریس باشند، احتمال ابتلای فرزند به واریس 80 درصد خواهد بود.
واریس در خانم ها نسبت به آقیان شیوع بیشتری دارد. به دلیل تغییرات هورمونی، خانم ها مستعد ابتلا به بیماری واریس هستند. بنابراین اقدامات پیشگیرانه در خانم ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. حدود 10 درصد از آقایان و 20 درصد از خانم ها در جامعه مبتلا به درجاتی از بیماری واریس هستند.
مصرف قرص های هورمونی به ویژه قرص ضد بارداری: در افرادی که سابقه واریس در پدر یا مادر خود دارند، مصرف قرص های هورمونی توصیه نمی شود. توجه به این نکته ضروری است که مصذف قرص ضد بارداری برای افراد مبتلا به واریس ممنوع است.
در حاملگی واریس تشدید می شود که به دلیل تغییرات هورمونی در دوران حاملگی است. اما با مراقبت می توان از شدید شدن آن جلوگیری کرد و بعد از زایمان با اقدامات درمانی این نوع واریس برگشت پذیر است.
اضافه وزن به ایجاد و تشدید بیماری واریس کمک می کند.
عدم تحرک به صورت نشست یا ایستادن درازمدت به ویژه در افرادی که سابقه واریس در پدر یا مادر دارند، از اهمیت ویژه ای برخوردار است و باید اقدامات پیشگیرانه را در این زمینه انجام داد.
داشتن شغلی که برای مدت طولانی مجبور به نشستن روی صندلی یا ایستادن ثابت و بدون حرکت پاها باشیند، نیز از عوامل خطر واریس محسوب می شود.
یبوست شدید و طولانی مدت: رعایت رژیم غذایی و استفاده از سبزی و میوه به طوری که یبوست برطرف شود، ضروری است.
استفاده از گن یا کمربند محکم و سفت: اگر مداوم از گن استفاده شود و یا کمربند بیش از حد معمول محکم بسته شود، برگشت وریدی از پاها مختل شدن و سبب ایجاد یا تشدید واریس می شود.
ارزیابی وریدهای غیر طبیعی
پزشک درباره علائم از بیمار سؤال کرده و وریدها و پوست اطراف آن ها را معاینه می کند. برای آزمایش واپس زدن خون، جریان خون را اندکی مسدود می کند. برای این کار از یک تورنیکت، بازوبند فشار خون و یا دست استفاده می کند. سپس مشاهده می کند که پس از رها کردن ناحیه مسدود شده، چه اتفاقی می افتد.
برای مشاهده وریدهای سطحی و دریچه های آن ها، پزشک از سونوگرافی داپلر استفاده می کند. یعنی چیزی شبیه به همان که در دوران بارداری مورد استفاده قرار می گیرد. سپس آن را بر روی سطح ساق پا حرکت می دهد. سونوگرافی داپلر، اطلاعات بیشتری در اختیار قرار می دهد. چرا که به پزشک امکان می دهد سرعت و جهت جریان و قوام خون را ارزیابی کند. این روش می تواند مکانی را که از آنجا خون شروع به پس زدن می کند، شناسایی نموده و تأیید کند که جریان خون ورید عمقی به مقدار کافی است.
راهکارهایی برای مراقبت از خود
وریدهای واریسی ساق پا نیاز به هیچ گونه درمانی ندارند.، مگر اینکه علائم بروز کنند. در بسیاری موارد، روش های مراقبت از خود برای کاهش فشار وریدهای ساق پا، تقویت جریان خون و پرهیز از استفاده از روش های مؤثرتر و یا به تأخیر انداختن آن ها کفایت می کند. این روش ها به قرار زیر هستند:
پاهایتان را بالا نگاه دارید. روزی چند بار با بالانگاه داشتن پاها در بالای سطح قلب به مدت 15 دقیقه، به آن ها استراحت دهید. بدین ترتیب وریدهای شما ناچار نخواهند بود که در خلاف جهت جاذبه کار کنند.
فعالیت ساق پا را تغییر دهید. اگر برای مدت طولانی می نشینید یا می ایستید، چندین بار برای مدتی کوتاه به قدم زدن سریع بپردازید. عضلات پشت ساق پایتان را با فعالیت های فیزیکی از قبیل قدم زدن های سریع و تمرین های استقامتی تقویت کنید.
از مسکن استفاده کنید. استامینوفن، آسپرین یا ایبوپروفن می توانند دردهای خفیف وریدهای واریسی را که گه گاه بروز می کنند، تسکین بخشند.
جوراب های ساق بلند کشی بپوشید. این جوراب ها با تحت فشار قرار دادن وریدهای ساق پا از بازگشت خون به عقب جلوگیری می کنند. اگر علائم خفیف باشند، جوراب های ساق بلند معمولی نیز کفایت می کنند. در صورتی که علائم شدید باشند، پزشک شما جوراب های ساق بلند فشار دهنده ای را تجویز خواهد کرد که از مچ پا تا ران ها خاصیت کشسانی و سفتی آن ها کاهش می یابد. این جوراب ها باید صبح ها قبل از برخاستن از روی تخت خواب پوشیده شوند.
از پوشیده شدن هر گونه لباس و پوشش تنگ در ناحیه کمر یا ساق پا خودداری نمایید.
به طور منظم ورزش کنید. تناسب وزن و فعالیت بهترین راه برای قوی نگاه داشتن عضلات پا و به حرکت دآمدن خون در بدن است.
وزنتان را مرتب کنترل کنید و از چاق شدن خود جلوگیری کنید.
از غذاهای چرب، کم نمکر و کم شیرین استفاده کنید.
آب زیاد بنوشید.
تحقیقات نشانداده است سیگار باعث افزایش فضشار خون و بدتر شدن واریس می شود.
اگر باردار هستید به جای آن که به پشت بخوابید روی پهلوی چپ بخوابید تا فشار وارده از رحم روی وریدهای لگن به حداقل برسد.
این وضعیت باعث می شود جریان خون به جنین هم راحت تر برسد.
اگر کارتان به گونه ای است که در طول روز باید مدت طولانی بایستید، هر از گاهی پاهای خود را به حالت کشش درآورده و نرمش دهید تا جریان خون زیاد شود و فشار وریدی کاهش یابد.
وریدهای واریسی سطحی به طور طبیعی به درمان نیازی ندارند. اما نباید از آن ها غافل شد. ممکن است پزشک برای تسکین درد و فراهم کردن راحتی برای بیمار جوراب های الاستیک مخصوص واریس را توصیه کند. اگر احساس کردید پوست اطراف وریدهای واریسی زخمی شده یا تغییر شکل داده اند یا اگر بدون نشانه های خارجی احساس درد مداوم دارید، حتماً به پزشک مراجعه کنید. زیرا ممکن است وریدهای عمقی شما مبتلا به بیماری واریس شده باشند.
یکی از علت های به وجود آمدن بیماری واریس، فشارهایی است که به درون لوله گوارشی وارد می شوند. به عنوان مثال می توان ابتلا به یبوست را یکی از این گونه علت ها به شمار آورد. درمان یبوست اولین گام در پیشگیری از ابتلا به بیماری واریس است.
یبوست شار وارده بر سیاهرگ های ساق پا را افزایش می دهد و به تشکیل واریس منجر می شود. رژیم غذایی غنی از فیبر سبب کاهش یبوست و پیش گیری از بروز بیماری واریس می شود.
به منظور حجیم نمودن مدفوع و پیش گیری از ابتلا به یبوست، مصرف غلات سبوس دار، نان سبوس دار، مکارونی و برنج توصیه می شود. این نکته حائز اهمیت است که افزایش دریافت فیبر در رژیم غذایی باید همراه با افزایش دریافت آب، حداقل به میزان شش لیوان در روز باشد.
سبزیجات دارای برگ سبز و انواع کلم به وسیله تأمین فیبر نامحلول به ویژه در طول دوران بارداری اهمیت دارد. مرکبات به ویژه پرتقال و گریپ فروت همچنین شاتوت، توت فرنگی، فلفل دلمه ای و انواع سبزیجات دارای برگ سبز تأمین کننده ویتامین C هستند. فقدان ویتامین C در رژیم غذایی به پارگی وریدهای کوچک و بدتر شدن واریس وریدها می شود.
درمان واریسبرای اکثر مردم رگ های واریسی یک مشکل بهداشتی عمده نیست. اما این عارضه ظاهری ناخوشایند در پا ایجاد می کند. رایج ترین درمان برای رگ های واریسی استفاده از جوراب واریس به مدت شش ماه است. البته در کنار ورزش منظم و بالا نگاه داشتن پاها در زمان استراحت.اسکلروتراپی نیز به برخی از مبتلایان پیشنهاد می شود. اسکلروتراپی می تواند بیش از 80 درصد از رگ ها را درمان کند. پزشک در این روش، دارو را به طور مستقیم به داخل رگ های غیر طبیعی تزریق می کند.لیزردرمانی و تاباندن نور شدید با ایجاد گرما، عروق عنکبوتی و رگ های وارسی کوچک را از بین می برد. گرما باعث می شود. بافت زخم بهبود یافته و در نهایت اشکال رگ های واریسی برطرف شود.
بیماری واریس سیاهرگی و بیماری های واریسی، به دلیل شیوع نسبتاً بالا، بخش عمده ای از مراجعات به درمانگاه های عمومی و جراحی را به خود اختصاص می دهند. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بیماری واریس چیست؟
واریس چگونه ایجاد می شود؟
سیاهرگ ها، مسئول بازگرداندن خون از اندام های بدن به قلب می باشند. وریدهای ساق پا باید خون را در مسیری طولانی، در خلاف جهت جاذبه زمین و فشار وزن بدن به جلو برانند. در وریدها دریچه های یک طرفه ای قرار دارند که کار آن ها پیش گیری از بازگشت خون به عقب است.
علائم واریس چیست؟
در این بیماری رگ های واریسی (آبی تیره) ورم می کند و به صورت پیچ پیچ در زیر پوست دیده می شود. علائم این بیماری بسته به شدت بیماری و میزان مراقبت فرد مبتلا متفاوت است.
استنت قلب چیست؟ نحوه جاگذاری استنت قلب چیست؟ انواع استنت قلب چیست؟ پاسخ تمامی این پرسش ها را در این مقاله می دهیم.
یکی از متداول ترین روش های درمان در بیماری گرفتگی عروق کرونری استفاده از استنت قلب است. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که استنت قلب چیست؟ همچنین توضیح خواهیم داد که از استنت قلب در چه مواردی استفاده می شود و عوارض آن کدام اند؟
بالن پمپ
در طی دهه های اخیر، بیماری های قلبی عروقی به تنهایی به اصلی ترین علت مرگ و میر در تمام دنیا تبدیل شده است. با بهبود روش های تشخیصی، پیشگیری و درمانی، میزان مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی در طی چندین دهه گذشته، به تدریج کاهش یافته است. اما با این وجود، حدود نیمی از تمام مرگ و میرها در کشورهای صنعتی و حدود بیست و پنج درصد مرگ و میرها در کشورهای در حال توسعه، همچنان بهعلت بیماری های قلبی عروقی است.
پیشبینی می شود که در سال 2020 بیماری های قلبی عروقی، به عنوان عامل اصلی مرگ و میر و ناتوانی در تمام کشورهای دنیا از بیماری های عفونی نیز پیشی بگیرد. روش درمانی آنژیوپلاستی، روش کمتر تهاجمی و نسبتاً ارزان تر از جریاحی بای پس عروق کرونر است.
پیش از سال 1977، جراحی بای پس، به عنوان تنها راه و روش درمان بیماری های ناشی از گرفتگی شریان های عروق کرونری قلب به شمار می رفت. اما در حال حاضر، آنژیوپلاستی اصلی ترین روش درمان بیماری های عروق کرونر قلب محسوب می شود.
آنژیوپلاستی عروق کرونری قلب (PTCA) Percutaneous Translu,inal Coronany Anyioplasty به هماره قالب فلزی به نام استنت (stent) به عنوان یک روش درمانی تهاجمی ارجح برای بعضی از متخصصین قلب می باشد که بر اساس ارزیابی دقیق عوامل بالینی و عواملی چون پروگزیمال بودن به شریان کرونری اصلی چپ و یا وجود ضایعات همراه دیگر انجام می گیرد.
با وجود این که استنت های فلزی، احتمال تنگی مجدد کلینیکی و آنژیوگرافیک (انسداد آنژیوگرافیک به انسداد بیش از 50 درصد رگ گفته می شود) را در مقایسه با آنژیوپلاستی که منحصراً با بالون انجام می شود، کاهش می دهد، اما همچنان تنگی مجدد آنژیوگرافیک در 20 تا 30 درصد بیماران و انسداد مجدد کلینیکی در 10 تا 15 درصد موارد در طی سال اول درمان رخ می دهد.
تنگی مجدد با استفاده از استنت قلب غیردارویی، اغلب در بیماران با عروق کرونر کوچک، ضایعات طویل و بیماران دیابتی مشاهده می شود. اقداماتی مانند درمان دارویی همراه با کارگذاری استنت قلب از تنگی مجدد رگ تا اندازه ای جلوگیری می کند.
لذا با توجه به آنچه گفته شد، در این مطلب قصد آن داریم که به بررسی ابعاد مختلف کارگذاری استنت قلب در بیماران مبتلا به گرفتگی شریان های کرونری قلب و توضیح بیشتر در ارتباط با مسائل گفته شده در بالا بپردازیم.
استنت قلب چیست؟
یکی از عوارض مهم سیستم قلب و عروق، آتروسکلروسیس یا انسداد شریان های خون رسانی به قلب است.در این بیماری، به دلیل تشکیک پلاک (توده ای چربی مانند که از ذرات معلق موجود در خون همچون چربی و کلسیم تشکیل شده است)، شریانهای خون رساننده به ماهیچه قلبی، که اصطلاحاً به آن ها عروق کرونری قلب گفته می شود، باریک یا مسدود می شوند. تنگی شریان موجب اخلال در جریان طبیعی خون رسانی به قلب شده و در مراحل پیشرفته آن عوارض بسیار جدی در بر داشته و نیازمند اقدامات بالینی ویژه ای برای مداوا خواهد بود. جراحی بای پس، آنژیوپلاستی با بالون و کاشت استنت قلب از جمله مهمت ترین اقدامات کلینیکی می باشند که برای درمان بیماری های ناشی از گرفتگی عروق کرونری قلب مورد استفاده قرار می گیرند.از میان روش های نام برده، روش سوم یعنی کارگذاری استنت قلب شریانی نسبت به دو روش دیگر ساده تر و کمتر تهاجمی بوده و احتمال موفقیت آن نیز بیشتر از دو روش دیگر است. به همین دلیل در سال خای اخیر استفاده از استنت قلب برای درمان بیهاری گرفتگی شریان های کرونری قلب به شدت مورد توجه قرار گرفته است.
استنت قلب، یک لوله مش بندی شده سیمی فلزی است که به منظور باز نگه داشتن مسیر خون رسانی شریان در نقطه مسدود شده مورد استفاده قرار می گیرد. استنت قلب را گاهی با نام فنر قلب نیز یاد می کنند. در این روش درمانی، پزشک با ایجاد شکاف کوچکی بر روی پوست کشاله ران و یا بازو، تیوب نازک، بلند و انعطاف پذیری به نام کاتتر را وارد شریان می کند. بالون بسیار کوچکی نیز در نوک کاتتر نصب می شود. می توان این بالون کوچک نصب شده بر روی نوک کاتتر را با یک پمپ تزریق دستی مخصوص باد کرد. استنت قلب بروی این بالون کوچک قرار می گیرد.
سپس پزشکبه آرامی کاتتر را به سمت جلو حرکت داده و نوک ان را به سمت قلب هدایت می کند. در تمام مراحل این روش، نوک کاتتر در داخل شریان و قسمت انتهایی آن در خارج از بدن بیمار قرار خواهد داشت. حرکت کاتتر در داخل شریان توسط دستگاه آنژیوگرافی اشعه ایکس کاملاً کنترل می شود. در نهایت هنگامی که نوک کاتتر به دهانه عروق کرونری قلب و به محل گرفتگیرسید، پزشک بالون را به وسیله پمپ باد می کند. باد شدن بالون کوچک که بر نوک کاتتر قرار گرفته است، باعث می شود که استنت در راستای قطر منبسط شده علاوه بر فشار آوردن بر سطح داخلی پلاک مسدود کننده و باز کردن مسیر جریان خون، در جای خود ثابت گردد. در حقیقت استنت قلب، نقش یک چارچوب یا داربت را برای باز نگاه داشتن مسیر خون رسانی ایفا می کند. استنت قلب مورد نظر در سر جای خود به طور دائم باقی خواهد ماند.
سالانه عده بسیار زیادی از مردم جهان دچار حمل قلبی می شوند. شایع ترین علت حمله قلبی، ـروسکلروسیس است. آترواسکلروز، تجمع موارد چربی، داخل و روی دیوار شریان کرونری قلب است. انسداد شریان های کرونری قلب، هنگامی آغاز می شود که کلسترول موجود در خون در لایه اندوتلیوم دیواره شریان رسوب کند و در نتیجه تجمع پلاکت ها، انسداد شریان کرونری اتفاق می افتد.
در سال های اخیر، استفاده از استنت های شریانی برای درمان بیماری انسداد شراین های کرونری قلب، همان طور که پیش از این نیز گفته شد، افزایش بسیار داشته است. مدل های مختلف استنت قلب با هندسه و جنس های متفاوت در سال های اخیر برای درمان بیماری گرفتگی شریان ها و عروق کرونری قلب ارائه شده است و مورد استفاده قرار می گیرد.
استنت های کرونری قلب، داربست های استوانه ای کوچکی هستند که کاربرد اصلی آن ها از بین بردن اسنداد شریانی، با جلوگیری از برگشت پذیری الاستیک شریانی است. کاشت یا کارگذاری استنت قلب، به عنوان یک روش مؤثر برای درمان عارضه گرفتگی شریان های کرونری قلب، بیش از دو دهه است که مورد استفاده قرار می گیرد و با رشد چمشگیری همراه بوده است.
در طی این سالیان با وجود تحقیقات فراوان محققان برای بررسی و بهبود عملکرد استنت ها، به دلیل گستردگی مباحث برخی جنبه ها در این حوزه همچنان ناشناخته باقی مانده است.
بیماری آسکمیک قلب (IHD) Ischemic Heart Disease در جهان بیشترین میزان مرگ و میر و ناتوانی و بار مالی را نسبتبه سایر بیماری ها ایجاد می کند و شایع ترین و جدی ترین بیماری مزمن تهدیدکننده حیات انسان تلقی می گردد.
در میان ضایعات آترواسکلروتیک عروق مختلف خون رسان به قلب، روش های درمانی و پیش آگهی تنگی شریان کرونر نزولی قدامی چپ (LAD) Left Anterior Desending همواره مورد توجه بوده است. از نظر آناتومیک، شریان کرونری LAD بزرگ ترین شریان در میان سه عروق اپیکاردیال خون رسان به قلب بوده و مسئول خون رسانی به 50 درصد از بافت میوکارد بطن چپ می باشد.
از عوارض مهم درگیری این شریان به ویژه قسمت پروگزیمال آن می توان به انفارکتوس وسیع میوکارد (MI) Myocardial Infarction (بیش از 75 درصد از بطن چپ اشاره کرد که با پیش آگهی بدتری نسبت به ضایعات سایر عروق عمراه است.
اگر چه روش های درمانی مختلفی در بیماران با ضایعات پروگزیمال شدن شریان LAD به کار رفته است، اما همچنان یک روش درمانی مورد توافق کامل وجود ندارد. آنژیوپلاستی عروق کرونری قلب (PTCA) Percutaneous Translu,inal Coronany Anyioplasty به هماره قالب فلزی به نام استنت (stent) به عنوان یک روش درمانی تهاجمی ارجح برای بعضی از متخصصین قلب می باشد که بر اساس ارزیابی دقیق عوامل بالینی و عواملی چون پروگزیمال بودن به شریان کرونری اصلی چپ و یا وجود ضایعات همراه دیگر انجام می گیرد.
بیماری آترواسکلروز (تصلب شرایین) قلب، شایع ترین بیماری سیستم قلب و عروق است که در آن تشکیل پلاک در دیواره رگ، اندازه مجرای عبور از خون را کاهش می دهد. در مراحل پیشرفته، اقدام های بالینی ویژه ای از قبیل عمل جراحی بای پس قلب، آنژیوپلاستی با بالن و کاشت یا کارگذاری استنت قلب برای مداوای گرفتگی عروق استفاده می شوند.
وظیفه استنت قلب، باز نگاه داشتن شریان بیمار و ایجاد مجرای مناسب برای عبور جریان از خون است. استنت ها برای اولین بار در سال 1969 توسط دوتر در عروق حیوان ها مورد استفاده قرار گرفتند. پس از مطالعه روی نتایج موفقیت آمیز کارگذاری استنت های استنلس استیل و نیتینول در حیوان ها، در سال 1986 اولین استنت قلب خوداتساع از جنس استنلس استیل به صورت موفقیت آمیز در عروق کرنر اسنان کار گذاشته شد.
امروزه بیش از 55 نوع استنت قلب استاندارد برای استفاده در عروق کرونر قلب وجود دارد. استنت ها به سادگی کاشته می شوند، ضریب اطمینان عمل آنژیوپلاستی را افزایش می دهند و با کاهش میزان تنگی مجدد، موفقیت بالینی عمل را افزایش می دهند.
نتایج آنژیوگرافی و بالینی کاشت و کارگذاری استنت های قلب در ضایعه هایی که شکل ظاهری پیچیده دارند (همانند پلاک های غیر متقارن)، نسبت به روش آنژیوپلاستی با بالون مطلوب تر است.
زمانی که یک سرخرگ کرونری که وطیفه خون رسانی به عضله قلبی را بر عهده دارد، به دلیل تجمیع برخی رسوبات که به مجموع آن ها پلاک می گویند، دچار تنگی و گرفتگی می شود، در صورتی که جریان خون به عضله قلب دچار کاهش شود، بیمار در ناحیه قفسه سینه خود دچار احساس درد خواهد شد.
چنانچه لخته ای از خون در قلب شکل گرفته و به قطع شدن جریان خون رسانی به قسمتی از عضله قلب منجر شود، بیمار دچار حمله قلبی خواهد شد. کاشت یا کار گذاشتن استنت قلب باعث خواهد شد که سرخرگ قلبی باز نگاه داشته شود. در نتیجه با استفاده از استنت قلبی می توان احتمال بروز حمله قلبی را در بیمار به طور چشمگیری کاهش داد.
به منظور باز کردن سرخرگی که دچار گرفتگی و تنگی شده است، این احتمال وجود دارد که پزشک معالج، اقدام به انجام عملی کند که به آن مداخله کرونری از طریق پوست (PCI) می گویند. مداخله کرونری از طریق پوست، در واقع همان آنژیوپلاستی است.
در این فرایند، همان گونه که پیش از این نیز گفته شد، یک لوله که یک بادکنک یا بالون کوچک روی سر آن قرار دارد و به آن کاتتر می گویند، به درون سرخرگ و به محلی که دچار انسداد شده است، هدایت می گردد. در این زمان، بادکنک یا بالون سر کارتتر باد می شود و به پلاک فشار وارد می کند. در نتیجه این عمل، بالن محلی که دچار تنگی شده است را باز می کند. پس از اتساع مجرای رگ، پزشک معالج، بالون را خالی کرده و کاتتر را از درون سرخرگ بیرن می کشد.
استنت قلب پیش از آن که مورد استفاده قرار گیرد، در اندازه و ابعاد کوچکی جمع می شود و اطراف بالون که در سر کاتتر قرار دارد، قرار می گیرد. پس از آن، استنت قلب به محل گرفتگی عروق کرونر هدایت می شود. هنگامی که بالون باد می شود، استنت باز شده و در محل خود قفل می شود. در نتیجه این عمل، استنت در داخل سرخرگ یک داربست را تشکیل می دهد. این داربست در داخل سرخرگ موجب باز نگاه داشته شدن رگ می گردد. استنت قلب به طور دائمی داخل رگ بیمار باقی می ماند و آن را باز نگاه می دارد.
کارگذاری استنت قلب از طریق فرایند فوق باعث بهبود جریان خون رسانی به عضله قلب می گردد. در نتیجه علائم احساس درد قفسه سینه در بیمار از بین خواهد رفت. به کار گیری استنت های قلب بر اساس برخی ویژگی های خاص سرخرگی که دچار انسداد شده است، انجام می شود. اندازه سرخرگ و همچنین محل گرفتگی و انسداد سرخرگ ، مهم ترین عوامل تأثیرگذار بر استنت قلب مورد استفاده برای یک بیمار هستند.
عمل کاشت یا کارگذاری استنت قلب، در میان بیماران قلبی، یک عمل بسیار شایع و رایج محسوب می شود. می توان گفت اکثر عمل های آنژیوپلاستی برای بیمارانی که دچار گرفتگی عروق کرونر قلب شده اند، همراه با استنت گذاری انجام می شود.
پاشنه آشیل روش های آنژیوپلاستی تنگی های عروق کرونر قلب، تنگی مجدد است. مؤثرترین روش درمانی فعلی برای تنگی کرونر، استفاده از استنت قلب است که احتمال تنگی مجدد را تا 32 درصد کاهش داده است. اما همچنان این احتمال پس از استنت گذاری وجود دارد که عروق کرونر قلب بیمار مجدداً دچار تنگی شود.
هرچند احتمال بروز تنگی مجدد در مطالعات مختلف بر اساس نوع استنت و اندازه رگ از 7 تا 32 درصد متفاوت بوده است و میزان بروز تنگی مجدد با استفاده از استنت های آزادکننده دارو (Drug eluting stents) بسیار کمتر از این مقادیر است، اما همچنان در مواردی شاهد بروز تنگی مجدد عروق کرونر پس از استنت گذاری هستیم.
عوامل بالینی مانند دیابت، رو های انجام کار مانند فشار بالن در هنگام دیلاتاسیون و بروز dissection در رگ، طرح استنت و اندازه و تعداد استنت ها در پاتوفیزیولوژی تنگی مجدد نقش دارند. استنت گذاری از یک طرف قطر بیشتری از رگ به دست می دهد و از طرف دیگر به علت دیلاتاسیون های مکرر با فشار بالا، احتمال صدومه به جدار رگ و تنگ شدن دیررس را افزایش می دهد.
استنت گذاری مستقیم بدون دیلاتاسیون های غیر ضروری بالن می تواند باعث کاهش صدمات جدار عروق ناشی از دیلاتاسیون های مکرر بالن شود و در ضمن هزینه کار را نیز کاهش دهد. بنابراین می توان موجب مقرون به صرفه بودن بیشتر استنت گذاری گردد. از سوی دیگر خطرات احتمالی استنت گذاری مستقیم، از قبیل از دست دادن استنت، قرار گرفتن آن در محل نامناسب و باز نشدن آن وجود دارد.
تنگی مجدد عروق کرونر پس از درمان اندواسکولار ضایعات آترواسلروتیک در عروق محیطی، مغزی و کرونری، مهم ترین محدودیت این تکنیک تهاجمی است. اگر چه پیشرفت های زیادی در طول سال های اخیر به منظور بهبود میزان باز بودن (patency rate) پس از آنژیوپلاستی با استنت شده است، تنگی مجدد کرونر هنوز هم یک مشکل بزرگ بالینی محسوب می شود.
سه مرحله متمایز در پاتوژنز تنگی مجدد کرونر نقش دارند. این موارد عبارت اند از:
به حالت اول برگشتن (recoil) سریع عروق پس از آسیب ناشی از اتساع
دو فرایند پاتولوژیک اولیه، علل مهم تنگی مجدد در آنژیوپلاستی با بالون هستند. اما با استفاده از استنت این دو عامل حذف شده اند. مکانیزم سوم، تنها مکانیزم مهم در پاتوژنز ISR تنگی مجدد استنت است. علی رغم این که استنت های دارویی میزان تنگی مجدد لومن را با مکانیزم های ضد مهاجرتی و ضد تکثیری کاهش داده اند، اما نگرانی کنونی این است که احتمالاً این نوع استنت ها با ایجاد پاسخ مزمن التهابی که فرایند ترمیم عروق آسیب دیده را مختل می کند، موجب ISR می شوند.
تنگی مجدد را می توان شکلی از التیام هیپرتروفیک زخم در نظر گرفت که نتیجه تداخل ماکروفاژهای حاصل از مونوسیت، سلول T و اجزا سلولی دیواره شریانی است. آسیب ناشی از بالون و تعبیه استنت موجب ایجاد یک پاسخ التهابی در قطعه اتساع یافته رگ می شود که با بررسی سطح پارامترهای فاز حاد سوم مانند پروتئین واکنش گر C (CRP)، آمیلویی A سرم (SAA) یا فیبرینوژن بعد از مداخله قابل اندازه گیری است. از این میان CRP به دلیل ویژگی های بیولوژیکی که به راحتی قابل اندازه گیری است، برای بررسی بالینی مناسب است.
امروزه روش ارجح برای اندازه گیری CRP روش ارزیابی با حساسیت بالا است که می توان روی پلاسمای تازه یا فریز شده انجام داد. CRP، یک پروتئین فاز حاد است که سیستم کمپلمان را فعال می کند و چسبندگی نوتروفیل را تسهیل می کند. دیده شده است که یک عامل خطر مستقل در بیماری آترواسکلروز است. علی رغم پیشرفت های انجام شده، هنوز هم ارتباط تنگی مجدد عروق کرونر قلب پس از کارگذاری استنت قلب و فاکتورهای التهابی مشخص نشده است.
تقریباً یک سوم از بیمارانی که بدون استنت گذاری مورد آنژیوپلاستی قرار می گیرند، ظرف چند ماه پس از آنژیوگرافی، مجدداً دوباره دچار تنگی عروق کرونر قلب می شوند. آنژیوگرافی با کارگذاری استنت قلب، می تواند به این مشکل کمک کرده و احتمال ابتلای مجدد بیمار به تنگی عروق کرونر پس از آنژیوگرافی را کاهش دهد.
استنت های جدیدی که مورد استفاده پزشکان قرار می گیرد و به آن ها استنت دارویی یا استنت آغشته به دارو گفته می شود، تا اندازه زیادی توانسته اند از بسته شدن مجدد عروق کرونر پس از استنت گذاری جلوگیری کنند.استنت های غیر دارویی، اصطلاحاً استنت های لخت فلزی نامیده می شوند. مصرف صحیح داروهای ضد پلاکت برای بیمار دقیقاً منطبق با دستور پزشک، برای تمامی افراد از هر نوع استنتی که ساتفاده کرده باشند، بسیار حائز اهمیت است.
در صورتی که استفاده از استنت مفید واقع نشود و سرخرگ ها دوباره دچار انسداد و تنگی شوند، این امکان وجود دارد که جراحی بای پس سرخرگ کرونری برای بیمار ضروری باشد.
با توجه به رضایت بخش بودن نتایج به دست آمده از کاشت استنت های شریانی، استفاده از این وسیله در سال های اخیر رونق چشمگیری یافته است. به طوری که تنها در اروپا از سال 1992 تا 2004، کاربرد استنت قلب از 3000 به 770000 مورد افزایش داشته است. امروزه بیش از 100 مدل استنت قلب مختلف با هندسه و جنس متفات در بازارهای جهانی وجود دارد.
مطالعه بر روی مدل های استنت قلب و مقایسه عملکرد آن ها با هم به پزشکان این امکان را می دهد که از میان مدل های موجود، بهترین و کارآمدترین مدل را برای درمان یک بیمار خاص مورد استفاده قرار دهند.
تحقیقات اولیه در زمینه شبیه سازی عمل انبساط استنت قلب برای باز کردن مسیر جریان خون، با استفاده از روش اجزای محدود انجام شده است. در این تحقیقات با چشم پوشی از بالون، رگ، پلاک و اثرات متقابل بین آن ها و استنت، از مدل استنت تک برای شبیه سازی رفتار استنت در داخل رگ استفاده شده است.
در این نوع مدل سازی، یک استنت تک تحت تأثیر فشار داخلی یکنواختی قرار گرفته و پس از انبساط آن، به استخراج نتایج پرداخته شده است. روشن است که برای دستیابی به یک تحلیل مناسب از انبساط استنت در داخل رگ، باید مدل در نظر گرفته شده شامل بالون، رگ و پلاک و بر هم کنش آن ها با هم و با استنت باشد. در حالی که مدل استنت تک فاقد این اجزاست. به همین دلیل این مدل ساده نیم تواند به درستی بیانگر رفتار استنت در داخل رگ باشد.
در سال های بعد به منظور افزایش دقت مدل سازی، مدل های کامل تر و پیچیده تری برای شبیه سازی جاگذاری استنت در داخل رگ معرفی شد. در این مدل ها تماس بین استنت و سایر اجزاء درگیر نیز در نظر گرفته شده است. یکی از این مدل ها مدل بالون – استنت است. در این مدل فشار مستقیماً بر سطح داخلی استنت وارد نمی شود، بلکه ابتدا بر سطح داخلی بالون اعمال شده و سپس این فشار از طریق تماس بین بالون و استنت به استنت منتقل می شود. در حقیقت در این حالت انبساط استنت به طور غیرمستقیم و با انبساط بالون صورت می پذیرد.از مدل استنت – رگ نیز برای بررسی تغییرات قطر خارجی استنت بر حسب فشار بالون در هنگام بارگذاری استفاده شده است. نتایج به دست آمده از این مدل با انجام آزمایش هایی مورد ارزیابی قرار گرفته است.یکی دیگر از مدل ها، مدل استنت – رگ – پلاک است. نکته جالب توجهدر این مدل در نظر گرفتن فشار خون است. با بررسی نتایج مدل سازی اجزای محدود انبساط استنت در داخل رگ، مشاهده می وشد که در اکثر آن ها از مدل سازی جریان خون به علت پیچیدگی زیاد، حجم محاسباتی بالا و نیاز به امکانات سخت افزاری قوی صرف نظر شده است. اما در مدل استنت – رگ – پلاک به جای در نظر گرفتن خون و جریان پالسی آن، تأثیر خون بر رگ را با اعمال یک فشار داخلی، معادل فشار متوسط خون، شبیه سازی می کنند.این مدل دارای نواقصی همچون در نظر نگرفتن بالون و همچنین مدل کردن استنت به صورت یک ماده الستیک خطی است. اما به دلیل ارائه مدلی نسبتاً دقیق برای رگ، نسبت به بقیه مدل ها، نتایج ارزشمندتری دارد.
در آنژیوپلاستی که گاهی با عنوان بالون زدن قلب یا استنت گذاری قلب شناخته می شود، پس از آنژیوگرافی، بالونی وارد عروق کرونر قلب می شود. سپس در محل انسداد یا تنگی عروق کرونر منبسط شد و بدینوسیله باعث باز شدن رگ های قلب می شود. در نتیجه خون در شریان های کرونری مجددا به جریان در می آید. استنت قلب تورینه فلزی کوچکی است که همانند یک ستون در شریان مسدود شده قلب، کار گذاشته می شود. استنت قلب از بازگشت دیواره رگ و گرفتگی مجدد آن جلوگیری می کند. لذا احتمال تنگ شدن مجدد عروق کرونر با استفاده از استنت کاهش می یابد.
در آنژیوپلاستی به طور کلی از دو نوع استنت استفاده می شود. استنت ساده و استنت دارویی.
در برخی از بیماران در روزهای اول پس از کارگذار استنت قلب، لخته خون در داخل استنت به وجود می آید. لذا بیمار باید مجددا تحت آنژیوپلاستی قرار گیرد. گاهی حتی به دلیل ماهیت گرفتگی ناگهانی کامل سکته وسیع قلبی و مرگ بیمار ممکن است رخ دهد.
لذا مصرف داروهای ضد تجمع پلاکتی و بروز لخته خون مانند آسپرین به همراه کلوپیدوگرل مفید واقع می شود. با تجویز این داروها میزان بروز لخته خون و تنگی مجدد عروق کرونر پس از استنت گذاری کاهش یافته و لذا موفقیت آنژیوپلاستی افزایش قابل توجهی داشته است.
در نتیجه دانشمندان علوم پزشکی، به فکر استفاده از داروهایی بر روی استنت افتادند که مانع بروز این تنگی مجدد از طریق کاهش رشد سلول های داخلی رگ شود. لذا در سال 2003 با استفاده از پلیمرهای حاوی دارو ک داخل استنت قلب کار گذاشته بودند (استنت های دارویی) که دارو را به تدریج وارد رگ می کردند، موجب رفع این مشکل شدند.
هنگامی که در سال 2003 استنت های آغشته به دارو معرفی شدند، انقلابی در درمان غیرجراحی تنگی عروق کرونری قلب به شمار می رفت. زیرا اتقاد پزشکان بر این بود که این استنت های دارویی کوچک زمانی که در رگ ها کار گذاشته می شوند، دارویی از خود ترشح می کنند که باعث جلوگیری از رشد دیواره رگ و در نتیجه پیشگیری از انسداد دیررس آن می شوند و می توانند آنژیوپلاستی را به عملی اثربخش تر با امکان برگشت پذیری کمتری نسبت به جراحی بای پس کرونری تبدیل نمایند.
تحقیقاتی که در سال های بعد انجام شد، نشان داد به دلیل عدم اپیتالیزه شدن داخل رگ، خطر لخته شدن خون و عوارض جبران ناپذیر آن در بیمارانی که از استنت های دارویی استفاده کرده بودن، برای مدت طولانی تر حتی تا یک سال افزایش یافت که با مصرف طولانی مدت داروهای ضد پلاکتی، این مشکل قابل حل بود. اما همین امر باعث شد تا پزشکان در استفاده از این نوع استنت ها احتیاط بیشتری کنند و فقط در موارد خاص و در بیمارانی که چاره ای جز استفاده از استنت دارویی ندارند، از آن استفاده نمایند.
یکی از متداول ترین روش های درمان در بیماری گرفتگی عروق کرونری استفاده از استنت قلب است. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که استنت قلب چیست؟ همچنین توضیح خواهیم داد که از استنت قلب در چه مواردی استفاده می شود و عوارض آن کدام اند؟
چرا از استنت قلب استفاده می شود؟
بیماری آسکمیک قلب (IHD) Ischemic Heart Disease در جهان بیشترین میزان مرگ و میر و ناتوانی و بار مالی را نسبتبه سایر بیماری ها ایجاد می کند و شایع ترین و جدی ترین بیماری مزمن تهدیدکننده حیات انسان تلقی می گردد.
مکانیزم استفاده از استنت قلب چیست؟
به منظور باز کردن سرخرگی که دچار گرفتگی و تنگی شده است، این احتمال وجود دارد که پزشک معالج، اقدام به انجام عملی کند که به آن مداخله کرونری از طریق پوست (PCI) می گویند. مداخله کرونری از طریق پوست، در واقع همان آنژیوپلاستی است.
گرفتگی عروق کرونر قلب یکی از متداول ترین و رایج ترین بیماری هایی است که هر سال جان بسیاری از افراد را می گیرد. یکی از روش های متداول درمان این بیماری، بالن زدن قلب است. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بالن زدن چیست؟
بالن پمپ، یک وسیله موقتی جهت بهبود فعالیت قلب است. در موقعیت های بسیاری این وسیله می تواند یک وسیله حیاتی برای بیماران که در انتظار عمل قلب از جمله پیوند قلب، CABG، PTCA، PCI و جایگذاری استنت باشد.
اما بالن پمپ در زمان شوک کاردیوژنیک می تواند عملکرد شاخص خود را نشان دهد. ابتدا در این بیماران از داروهای وازودیلاتور و اینوتروپ استفاده می شود. اگر این داروها مفید واقع نشوند، از بالن زدن قلب به تنهایی یا در کنار درمان دارویی برای کمک به عملکرد بطن چپ یا افزایش برون ده قلبی می توان استفاده کرد.
اززمان ظهور بالن پمپ به عرصه درمان، از آن در یک زمینه گسترده قبل از عمل یا بعد از عمل استفاده می شود. آمار جهانی نشان می دهد که سالانه حدود 100000 کتتر بالن پمپ مورد استفاده قرار می گیرد. جزئیات عملکرد این وسیله در ادامه مطرح می شود.
یک کاتتر دوراهی (دبل لومن) با یک بالن قابل باد شدن که در انتهای آن متصل است.
یکی از لومن های کاتتر بالن به یک ترانس دیوسر برای اندازه گیری و مانیتورینگ فشار شریانی داخل آئورت بیمار متصل است. لومن دیگر (مسیری که به بالن قلب متصل است، به یک مخزن گاز متصل است.
یک کنسول که باد شدن و خالی شدن بالن را تنظیم می کند.
کنسول باد شدن بالن را تنظیم می کند و همچنین جایگاه مخزن هلیوم (یا CO2) است. کنسول دارای یک مانیتور نیز می باشد که شکل موج شریانی، الکتروکاردیوگرام و موج فشار بالن را نشان می دهد. شکل این امواج به متخصصین در تعیین میزان اندازه و فشار بالن که آیا مناسب است یا خیر و اجازهبه هر گونه تغییر و اصلاحات ضروری کمک می کنند.
کنسول باد شدن بالن را تنظیم می کند. همچنین جایگاه مخزن هلیوم (یا CO2) است.
بالن قلب در فازهای مختلف دوره قلبی پر و خالی می شود. هدف از پر شدن بالن افزایش پرفیوژن قلب است.
بالن در ابتدای دیاستول و قبل از سیستول بطن ها خالی می شود. این مرحله به عنوان ضربه معکوس شناخته می شود. در رابطه با ارتباط پر و خالی شدن بالن با ECG (بالن در اواسط موج T پر و قبل از انتها کمپلکس QRS خالی می شود).
پر شدن بالن در آغاز دیاستول باعث حرکت خون به سمت انتهای شریان ها و افزایش فشار دیاستولیک در فاصله بین بالن و ابتدای آئورت می شود.
افزایش در فشار دیاستولیکی که به عنوان “افزایش دیاستول” شناخته می شود، باعث برگشت خون به داخل شریان های قلبی می شود. خون معمولاً در طول دیاستول منتشر می گردد.
همانطور که خون جاری داخل شریان های کرونری افزایش می یابد، میزان عرضه اکسیژن به میوکارد قلب نی زافزایش می یابد.
علاوه بر این پر شدن بیشتربالن باعث کاهش ضربان قلب و میزان افترلود و افزایش عملکرد بطن چپ می شود.
در طول پر شدن بالن خون همچنین به محیط اطراف نیز فرستاده می شود. بدین صورت جریان خون در زیر بالن نیز افزایش می یابد. این مسأله خود باعث افزایش گردش خون شریان های کلیوی و عروق سیستمیک می گردد.
خالی شدن بالن بلافاصله قبل از سیستول باعث کشیده شدن خون از بطن چپ و خالی شدن کامل آن می شود. این عمل موجب کاهش پره لود و تقاضای اکسیژن موکارد می گردد.
همان طور که خون پس زده می شود، فشار خون داخل بطن چپ باعث کاهش کشش دیواره، میزان مصرف اکسیژن و افزایش برون ده قلب و میزان EF می شود.
میزان فشار خون سیستولیک نیز با کاهش میزان افترلود شروع به کم شدن می کند.
دومین اثر کتتر بالن، بهبود عملکرد قلب است. میزان ضربان قلب، دیاستول شریان ریوی (PAD) و فشار خون در شریان های دچار انسداد (PAOP) و فضشار متوسط شریانی (MAP)، برون ده قلب و گردش خون ارگان های حیاتی نیز افزایش می یا بد.
در موقعیت های بسیاری می توان از بالن قلب استفاده کرد. موقعیت هایی مانند شوک کاردیوژنیک که این نوع شوک در حدود 7.5 درصد از بیماران سکته های حاد قلبی حادث می شود. از این تعداد در حدود 70 تا 80 درصد آن ها منجر به مرگ بیماران می گردد. در این بیماران با شوک کاردیوژنیک، بالن زدنقلب شاید برای کاهش ایسکمی میوکارد و بهبود عملکرد قلب مؤثر واقع شود. به ویژه زمانی که بیمار برای عمل پیوند عروق آماده می شود.
آمارها نشان می دهند که بالن زدن قلب در کاهش ایسکمی در مراحل حاد ارست قلبی که می تواندباعث از دست دادن قسمتی از عضلات قلب شود و همچنین در افزایش شانس زنده ماندن به دنبال شوک کاردیوژنیک مؤثر واقع می شود. همچنین در بیمارانی که سابقه سکته قلبی داشته اند، جلوگیری از سکته دوباره و ایسکمی مقاوم نیز قابل استفاده است.
بالن زدن قلب در بیماران با آنژین ناپایدار که مجبور به مصرف داروهای بسیار هستند و از درد قفسه سینه و ناخوشی رنج می برند، می تواند در کاهش این علائم و درنهایت حذف این شرایط مؤثر واقع شود. همچنین در نگاه داری بیماران در یک شرایط مناسب و ایده آل برای جراحی عروق بسیار کمک کننده خواهد بود.
پس از سکته های قلبی ممکن است ساختمان قلب دچار آسیب شود. شرایطی مانند نقص دیواره بین بطنی (VSD) یا نارسایی میترال شاید اتفاق بیافتد. در این شرایط بالن زدن قلب می تواند تا فراهم شدن شرایط برای جراحی و اصلاح نقص به وجود آمده یک شرایط همودینامیکی پایدار را ایجاد کند. در نقص دیواره بین بطنی یا همان VSD یک منفذ غیرطبیعی در دیواره مابین بطن چپ و راست ایجاد می شود که به علت بالا بودن فشار در بطن چپ خون به داخل بطن راست فرستاده می شود که این خود باعث کاهش برون ده قلبی و نارسایی بطن راست می گردد. در این حین بالن قلب با کاهش افترلود باعث کاهش شانت چپ به راست می گردد.
نارسایی میترال در این بیماران به علت اشکال در عملکرد عضلات پاپیلاری و یا پاره شدن آن ها ایجاد می شود. در این اتفاق دریچه میترال کامل بستهنمی شود و جریان خون در حین سیستول بطن به داخل دهلیز چپ پس زده می شود و باعث افزایش فشار در دهلیز می گردد. افزایش فشار دهلیز چپ به عروق ریوی منتقل می شود و باعث احتقان و ادم در آن می شود. در این حال استفاده از بالن چپ موجب کاهش افترلود و به دنبال آن تسکین ادم و احتقان در بیماران می گردد.
بالن زدن قلب شاید به عنوان یک وسیله کمکی در مراحل آخر بیماری و یا در مرحله انتظار پیوند قلب ضروری باشد. در این بیماران از این وسیله به مدت شش ماه میتوان استفاده کرد. همچنین یکی دیگر از مزایای استفاده از این وسیله این است که این بیماران قادر به حرکت تا زمان انجام پیوند هستند.دیس ریتمی های مقاوم بطنی نیز می توانند یکی دیگر از موارد مصرف بالن قلب باشند. عملکرد ضعیف بطن چپ افزایش در میزان افترلود و میزان تقاضای اکسیژن میوکارد باعث اتساع بطن و به دنیال آن افزایش تحریک پذیری، خود موجب سخت بودندرمان دیس ریتمی ها می شود. استفاده از بالن قلب در اینجا باعث بهبود روند جریان خون کرونری و کاهش تحریک پذیری می گردد. علاوه بر این این وسیله با کاهش پره لود و افترلود سبب کاهش اتساع بطن هواهد شد. این مسأله خود نیز به کاهش بیشتر تحریک پذیری و آریتمی منجر می شود.
بیمارانی که حین جراحی زیر دستگاه بای پس قلبی- ریوی قرار می گیرند، ر معرض عوارض این دستگاه که تقلیل عملکرد قلب است، هستند. چرا که در این روش قلب با استفاده از محلول های سردی که حاوی الکترولیت ها است، به یک شرایط کنترل شده ایسکمی (کاردیوپلژی) وارد می شود. نیازمند هستیم که پس از عمل، وسیله ای وجود داشته باشد که عملکرد آن را بطور مؤثری برگرداند. بالن زدن قلب در این مرحله با ایجاد یک شرایط همودینامیکی پایدار و مناسب اجازه می دهد که جداسازی خوب با حداقل خطرات داشته باشیم.
استفاده از بالن زدن قلب، پیش از عمل در بیماران پرخطر، میزان مرگ و میز کمتر و مراقبت های کوتاهتری را نشان داده است. منظور از این بیماران، بیمارانی با شرایط ذیل هستند:
یکی از موارد مصرف شایع استفاده از بالن قلب، ایجاد شرایط همودینامیکی پایدار در طول یا پس از پروسیجرهای جایگذاری کتتر، شوک کاردیوژنیک، پس از جراحی قلبی که از CPB استفاده شده باشد و حمایت از بیماران پرخطر که جراحی داشته و آنژین های مقاوم به درمان های دارویی دارند، می باشد.
موارد نسبی منع مصرف در بیمارانی که مزایای استفاده از این وسیله بیشتر از مضرات آن است. این موارد شامل موارد زیر است:
بیمارانی از جمله بیماران با اختلال عروق محیطی
مشکلات انعقادی و ترومبوسیتوپنی
مراحل پایانی بیماری ها
جای گذاری بالن قلب
قرار دادن بالن قلب در بخش ICU، در بخش کتتر گذاری یا در اتاق عمل باید انجام شود. معمولاً یک برگه رضایت قبل از عمل باید از بیمار اخذ شود. پس از آماده کردن شرایط و بی حسی موضعی بالن کتتر از طریق شریان فمورال چپ یا راست به قسمت فقانی کتتر در حدود 1 تا 2 سانتیمتر پایین تر از شاخه اصلی آئورت در ناحیه ساب کلاوین و قسمت پایینی بالون، بالاتر از شریان های کلیوی قرار می گیرد.
کتتر معمولاً در زیر شرایط فلورسکوپی که یک شرایط برای مشاهده دقیق از جایگزینی صحیح کتتر فراهم می کند، انجام می شود. اگر از فلورسکوپی استفاده نشد، می توان از طریق رادیوگرافی به دنبال کتترگذاری انجام گیرد. قسمت نوک کتتر باید در فضای دوم یا سوم فضای بین دنده ای قرار گیرد. جایگزینی صحیح کتتر بسیار اهمیت دارد که اگر زیاد بالا قرار گیرد موجب انسداد در جریان خون به شریان ساب کلاوین می شود. اگر زیاد پایین قرار گیرد نیز باعث انسداد جریان خون به شریان های کلیوی خواهد شد.
پس از این که کتتر در جای خود قرار گرفت، باید یک پانسمان استریل در محل قرار دادن آن گذاشته شود. گرفتن و مشاهده ECG برای نگاه داری یک درجه حساسیت مناسب برای پمپ بسیار اهمیت دارد.
علاوه بر تنظیمات اولیه، بالن با یک سرنگ پر و با یک غلظت مناسب از گاز هلیوم و CO2 تنظیم می شود. هلیوم مناسب تر است. به ویژه زمانی که ضربان قلب بالاست. به دلیل اینکه از گاز CO2 سبک تر و غلظت آن کمتر است. در نتیجه سریع تر از گاز CO2 داخل و خارج محفظه بالن می شود.
ممکن است از طریق یک منفذ یا بر اثر پاره شدن بالن، هلیوم به داخل آئورت نشت کند. در نتیجه به دنبال آن گاز سریعاً به داخل عروق کرونری و مغز راه پیدا کند و عوارض کشنده آن ظاهر شود. اما گاز کربن دی اکسید با سرعت کمتر جا به جا می شود. به همین دلیل اگر قسمتی از بالن پاره شود، خطر آمبولی و انتشار آن به داخل خون کمتر است. حجم بالن از 30 تا 40 میلی لیتر برای بالغین بزرگتر متغیر است. اما بیشترین حجم مورد استفاده 50 میلی لیتر است.
زمان بندی صحیح پر و خالی شدن بالن باید با توجه به رسیدن به بالاترین میزان کاربرد آن تنظیم شود. معمولاً ECG به عنوان دکمه شروع پمپ عمل می کند . پمپ موج R را به عنوان سیستول بطنی شناسایی می کند. سایر محرک ها مانند اواج غشار شریان ها و یا خطوط SPIKE پیس هم می توانند استفاده شوند. اگر محرک های طراحی شده شناسایی نشوند و مورد توجه قرار نگیرند، پمپ شروع به پر و خالی کردن بالن نخواهد کرد.
در این موارد محرک باید به حالت اول بازگردد یا از یک محرک دیگر استفاده شود. امواج شریانی که بر روی مانیتور نشان داده می شود، برای تعیین صحیح بودن زمان پر و خالی شدن بالن استفاده می شود. پر شدن بالن (inflation) باید در ابتدای دیاستول باشد. خالی شدن بالن قلب (deflation) آن نیز باید قبل از سیستول اتفاق بیافتد.
ابتدا ترتیب خالی شدن بالن به صورت 2:1 تنظیم می شود (هر ضربان کمک شده). بنابراین امواج صادر شده از ضربان کمک شده و نشده باید با هم مقایسه شوند. سپس ترتیب آن باید به 1:1 تغییر کند. البته اگر شرایط مریض این وضعیت را تحمل کند. همانطور که شرایط بمیار بهبود پیدا می کند ترتیب آن به 2:1، 3:1، 4:1 یا 8:1 تغییر می کند، پیش از این که بالن زدن قلب قطع شود. برای اینکه ثابت شود که زمان پر و خالی شدن درست است، موارد خاصی در روی امواج قابل مشاهده است. این موارد عبارت اند از:
ابتدا باید با امواج طبیعی شریان آشنا باشیم. فرورفتگی Dicrotic باید یادداشت شود.
سپس امواج شریانی از بیماری که تحت درمان با بالن قلب است، قابل مشاهده است. در سیستول کمک نشده برآمدگی Dicrotic بسیار نزدیک به دریچه آئورت نشان داده می شود و امواج کمک نشده و فشار انتهایی دیاستول نیز باید مشخص شوند. به دنبال موج dicrotic کمک نشده، موج بلندتر دیاستول دیده می شود. موج dicrotic به صورت V بین قسمت سیستول و دیاستول مشاهده می شود که کوتاه تر از فشار دیاستول کمک نشده است. زیرا خالی شدن بالن در نتیجه فشار پایین آئورت ایجاد می شود.
پر شدن بالن زمانی حداکثر است که:
یک V تیز در قسمت dicrotic مشاهده می شود.
به دنبال نقطه dicrotic برجستگی دیاستولیک از فشار سیستولیک قبل بلندتر است.
خالی شدن بالن زمانی حداکثر است که:
فشار انتهای دیاستولیک کمک شده در حدود 5 تا 10 میلیمتر جیوه از فشار انتهایی دیاستولیک پایین تر است.
فشار کمک شده سیستولیک که حدود 5 تا 10 میلیمتر جیوه پایین تر از فشار سیستول کمک نشده است.
اگر چه بیشتر دستگاه های بالن قلب دارای تنظیم اتوماتیک هستند، اما ضروری است که دستگاه ها بطور مداوم تحت نظر باشند. معمولاً تنظیم سالانه دستگاه نیاز است. با خطاهای زمان بندی ن تنها بیماران از دستگاه سودی نمی برند، بلکه از نتایج اسیب رسان آن نیز متضرر خواهند شد. به ویژه اگر زمان پر شدن بالن بر هم خورده باشد. این خطاها زمانی اتفاق می افتد که زمان پر و خالی شدن بالن قلب دیر یا زود شود.
با پر شدن زود هنگام بالن قلب، بالن زودتر از بسته شدن دریچه آئورت پر خواهد شد. این اتفاق باعث می شود که دریچه زودتر بسته شود. در نتیجه نارساییآئورت و کاهش حجم ضربه ای و متعاقب آن افزایش حجم پایان دیاستولیک و افزایش درخواست اکسیژن رخ می دهد. در این موارد امواج V شکل شریان ها تغییر خواهند کرد.
با پر شدن تأخیری، بالن قلب در زمان نامناسب و پس از بسته شدن دریچه آئورت پر می شود. در نتیجه فشار شریان کرونری و دیاستولیک کمتر می شود. لذا مزایای بالن قلب که بهبود خون رسانی و اکسیژن رسانی به شریان های کرونری است، کاهش یافته یا از دست می رود و امواج حاصله در این وضعیت تغییر خواهد کرد.
معمولاً خالی شدن بالن پیش از شروع سیستول اتفاق می افتد. اگر این اتفاق خیلی دورتر از شروع سیستول اتفاق بیافتد، فشار دیاستولیک بالا خواهد رفت. این امر باعث افزایش افترلود و میزان تقاضای اکسیژن میوکارد می شود. در نتیجه شکل امواج صادره از شریان ها به U تغییر خواهد کرد.
وقتی که بالن دیرتر از زمان مناسب تخلیه گردد، دریچه آئورت دیرتر باز می شود که باعث افزایش افترلود می گردد. همانطور که بالن پر مانع از پس زدن خون به داخل بطن چپ می شود، امواج در زمان دیاستولیک عریض شده و یک افزایش آهسته در سیستول کمک شده دیده می شود.
بیشتر بالن های قلب دارای یک مانیتور هستند که امواج را نشان می دهد. این امواج بیان کننده گازی هستند که داخل بالن حرکت می کند. مشاهده این امواج به پرستار ICU کمک می کند که آیا بالن خوب عمل می کند یا خیر. مراقبت کنندگان باید با هر نوع بالن قلب آشنا شوند. چرا که هر شرکتی این دستگاه را به گونه ای خاص و مورد نظر خود طراحی می کند.
عوارض درمان از طریق بالن زدن قلب
اگرچه میزان مرگ و میر با بالن زدن قلب بسیار کم است، میزان عوارض آن در حدود 2 تا 40 درصد گزارش شده است. شایع ترین عارضه بالن زدن قلب به ایسکمی مربوط می شود که ممکن است در اندام زیر محل قرارگیری دستگاه رخ دهد. خوشبختانه امروزه اندازه کتترها کوچک شده است و دیگر به قرار دادن پوشش برای جایگذاری آن نیاز نیست.
بیمارانی که بیشتر مستعد این عوارض هستند، افراد پیر، زنان، افراد دیابتی، افراد چاق و به ویژه افراد چاق با سابقه بیماری قلبی عروقی را شامل می شود. ایسکمی اندام در زمان جایگذاری و یا برداشتن آن اتفاق می افتد که بیشتر به دنیال ایجاد لخته است. به دنبال این عارضه به ترومبکتومی نیاز است.
گاهی ایجاد این عوارض نیازمند ترومبکتومی، آمپوتاسیون، تزریق خون و جراحی عروق است.
یکی از عوارض بالن شامل پاره شدن بالن است. در نتیجه باعث حضور گاز هلیوم یا CO2 در داخل خون می شود. این عارضه بیشتر در بیماران مبتلا به آترواسکلروز که بالن باید در مقابل کلسیم رسوب کرده و در آئورت متسع شود، اتفاق می افتد.
حرکت بالن در آئورت نیز امکان پذیر است. اگر به سمت بالا حرکت کند، میزان خونرسانی به قسمت های فوقانی افزایش می یابد. اگر به سمت پایین حرکت کند، خونرسانی به شریان های کلیوی دچار اختلال می شود. اما باید مراقب عوارض دیگر نیز بود. عفونت در محل قرارگیری یا عفونت سیستمیک در هر عمل کتترگذاری ممکن است اتفاق بیافتد.
همولیز گلبول قرمز و ترومبوسیتوپنی در هنگام کار کردن بالن ممکن است اتفاق بیافتد، زمانی که خون در داخل آئورت عبور می کند.
بالن قلب یک دستگاه موقتی است که معمولاً پس از عمل برداشته می شود. تنها بیمارانی که جراحی پیوند قلب داشته اند، باید مدت زمان بیشتری از این دستگاه استفاده کنند. در برخی دیگر که از این دستگاه به عنوان وسیله ای برای ایجاد یک شرایط پایدار در بیمار استفاده می شود. ممکن است پرستار ICU اولین کسی باشد که می تواند آمادگی بیمار را جهت جداسازی از بالن قلب اعلام کند.
نکات قابل توجه که نشان دهنده آماده بودن بیمار برای برداشتن بالن قلب هستند، در ادامه ذکر می شوند:
پارامترهایی که نشان دهنده شرایط همودینامیک پایدار هستند.
عدم وجود هر گونه دیس ریتمی: ضربان قلب باید در حد نرمال یا نزدیک به نرمال بدون دیس ریتمی که شرایط همودینامیک پایدار را به خطر بیاندازد، نگاه داشته شود.
جداسازی موفق زمانی است که شرایط همودینامیکی بیمار پس از برداشتن بالن قلب بتواند ثابت باقی بماند. داروهای ضد انعقاد در طول درمان با بالن زدن قلب باید قطع شود. هنگامی که کتتر برداشته می شود، باید به مدت 30 تا 45 دقیقه محل قرارگیری کتتر را با یک پانسمان فشاری به مدت 2 تا 4 ساعت فشار دهید.
پس از جایگذاری کتتر نیز باید به مدت 2 تا 4 ساعت محل قرارگیری را هر 30 دقیقه از نظر خونریزی باید بررسی کرد. سپس هر 2 ساعت به مدت 24 ساعت. باید کاملاً اطمینان یافت که هماتوم زیر بانداژ وجود ندارد. چرا که می تواند بیان کننده وجود خونریزی باشد. پوزیشن بیمار نیز باید بدین صورت باشد که سر 30 درجه یا کمتر بالا قرار گیرد، بدون خم کردن پابرای حداقل 8 ساعت پس از برداشتن کتتر.
رفع مشکلات دستگاه بالن قلب
بهتر است در زمان مواجهه با مشکلات دستگاه به راهنمای آن مراجعه شود. در ادامه یه برخی از مشکلات این دستگاه اشاره می شود.
افزایش ضعیف دیاستولیک: افزایش کم در حدود 39% از موارد اتفاق می افتد و به دلیل زمان بندی نامناسب بالن، دیس ریتمی هایی که به دلیلی حجم کم اتفاق می افتد، هایپوتانسیون یا مقاومت عروقی بالا، پاره شدن بالن، جایگذاری نادرست بالن یا حرکت بالن یا اندازه نامناسب بالن که باعث می شود بالن به اندازه کافی باز نشود، رخ می دهد.
اگر متوجه شویم که محل قرار دادن کتتر نامناسب است، باید در مدت زمان کمتر از 30 دقیقه خارج شود تا از ایجاد ترومبوز در پشت کتتر و پیشرفت آن جلوگیری شود. در بیشتر دستگاه ها، آلارمی مبنی بر نشت گاز وجود دارد. نشت آهسته گاز بیشتر به دلیل ایجاد حفره در بالن است. اما نشت سریعتر گاز بیشتر به دلیل پاره شدن بالن یا قطع گردش گاز است. در این مواقع سریعاً باید مسیر گاز بسته شود.
اگر خون وارد فضای بالن شود، نشان دهنده نشتی در قسمت بالن است که باید هر چه سریعتر پمپ بسته شود. به دلیل اینکه اگر این شرایط ادامه پیدا کند، منجر به آمبولی هوا می شود.
گاهی دکمه حساسیت ECG ممکن است درست کار نکند. علت های شایع این مشکل شامل موارد زیر هستند:
جایگزینی اشتباه الکترودها
ولتاژ کم
دیس ریتمی و اشکال در قسمت هایی که مربوط به سیگنال ECG است.
اگر مشکل برطرف نشد تا از بین رفتن آن باید فشار شریان تغییر کند.
اختلال در Autofill
این ویژگی نگاه داری حجم گاز درون بالن است. اگر حجم گاز دچار مشکل شود، آلارم این قسمت به صدار درخواهد آمد. این مشکل به علت ناکافی بودن گاز بالن یا انسداد در محل خروجی گاز است. مقدار گاز درون مخزن باید چک شود یا یک مخزن جدید جایگزین آن گردد. شخصی که دستگاه را آماده می کند، باید هر گونه نشتی و اطمینان از باز بودن دریچه مخزن را بررسی کند. اگر پمپ خوب عمل نمی کند یا نیاز است که متوقف شود، می توان به صورت دستی با سرنگ هر 5 دقیقه پر شود.
باید نسبت به عوارضی که هنگام گذاشتن کتتر یا برداشتن آن اتفاق می افتد، آگاهی کامل یافت. بیمارانی که از این دستگاه استفاده می کنند، باید مرتب مانیتور شوند. نسبت پرستار به این بیماران باید 1:1 باشد. زیرا این بیماران مشکلات متعددی با توجه به شرایطشان دارند و به مدت چند روز نیز کاملاً وابسته هستند. به همین دلیل به مراقبت های زیادی نیاز دارند.
خونریزی از محل قرارگیری کتتر
بررسی پانسمان ناحیه ران از نظر خونریزی و تشکیل هماتوم در هر دو ساعت.
آنمی و ترومبوسیتوپنی
بررسی روزانه CBC و تزریق پلاکت و پک سل همانطور که بیان شد.
عفونت
بررسی علائم عفونت از جمله دمای بالاتر از 101 درجه فارنهایت، افزایش WBC بیشتر از 10000 سلول در هر متر مکعب، تغییر در وضعیت روانی. اگر مشکوک به عفونت شدید، یک نمونه کشت خون محیطی، خلط، ادرار و یک نمونه از محل قرارگیری بالن قلب فرستاده شود.
تغییر در پانسمان محل و تغییر رنگ پوست ناحیه و افزایش درجه حرارت ناحیه و درناژ چرک نیز می تواند از علائم عفونت باشد. استفاده از آنتی بیوتیک مطابق دستور پزشک.
این عارضه در 1 تا 4 درصد از موارد اتفاق می افتد. ارزیابی برای درد در ناحیه شکم، پشت، شانه و بین دو کتف که ناگهان شروع می شود، باید انجام شود. معمولاً به صورت درد سوزنی احساس می شود. علائم دیگر نیز شامل موارد زیر هستند:
افزایش قطر شکم و عدم لمس یا عدم تقارن نبض محیطی با کاهش فشار خون و برون ده ادراری. اگر مشکوک به این عارضه باشیم، انجام یک CT یا MRT توصیه می شود. درمان این عارضه جراحی است.
سندرم کمپارتمان
این عارضه در طول درمان یا بعد از برداشتن کتتر ممکن است اتفاق بیافتد. بیمار باید از نظر درد در ناحیه، تندرنس، از بین رفتن حس ناحیه، پارستزی و زرد رنگ شدن اندام بررسی شود. در صورت حادث شدن این عارضه، درمان آن انجام فاشیاتومی است.
ایجاد یک محیط آرام. زیرا ممکن است بیمار دچار استرس گردد.
توجیه بیمار در رابطه با درمان از طریق بالن زدن قلب
داشتن سوندفولی و وصل کردن بیمار به دستگاه ECG
نگاه داشتن موارد مقابل: SVR، CO، CVP، PAOP، PAP، MAP، BP، RR، HR و برون ده ادراری در شرایط پایدار.
بررسی CBC، Cross match، Cr، BUN،
ارزیابی عرق محیطی که شامل نبض براکیال، دمای پوست، حضور یا فقدان نبض و مدت زمان پر شدن مویرگی می شود.
مانیتور نبض رادیال چپ برای ارزیابی جای درست کتتر.
مراقبت های پس از بالن زدن قلب
مانیتور شرایط بیمار ابتدا هر 15 تا 30 دقیقه سپس هر ساعت و بعد از آن PRN
گرفتن ECG و Chest X-Ray به صورت روزانه و سپس PRN
ارزیابی عوامل عروقی برای نگاه داشتن شرایط همودینامیکی پایدار و پرفیوژن کافی اندام
مایع درمانی مناسب برای داشتن پره لو کافی
بررسی علائم عصبی از جمله ناخوشی، عصبانیت تغییرات مغزی هر ساعت.
ثبت وضعیت بالن قلب هر ساعت از جمله فشار کمک شده و کمک نشده.
ثبت امواج هر 12 ساعت یا PRN در صورت تغییر.
ثبت علائم حیاتی و جریان خون عضو و وضعیت حسی- حرکتی ابتدا هر 15 دقیقه برای یک ساعت. سپس هر 30 دقیقه برای یک ساعت و سپس به صورت ساعتی یا مطابق پروتکل.
تزریق هپارین مطابق دستور پزشک و بررسی تست های انعقادی هر 6 ساعت پس از تغییر دوز هپارین.
بررسی روزانه CBC، VBG، ABG و تست های انعقادی و سطح لاکتات
مانیتور شرایط تنفسی بیمار شامل: بررسی صداهای تنفسی هر 4 ساعت، تشویق بیمار به سرفه و تنفس عمیق هر 2 ساعت، بالا نگاه داشتن سر تخت حدود 30 تا 45 درجه و انجام chest physiotherapy به صورت روزانه برای عدم تجمع ترشحات.
NPO نگاه داشتن بیمار و کم کم شروع کردن به دادن مایعات رقیق تا جایی که بتواند تحمل کند. بررسی حجم باقیمانده معده هر 4 ساعت و ثبت آن و گزارش آن به پزشک معالج اگر بیشتر از 200 میلی لیتر باشد.
مراقبت از پوست بیمار، CBR بودن بیمار، بی حرکت بودن عضو مربوطه و استفاده از آرام بخش ها در صورتی که بیمار بی قراری کند.
گرفتگی عروق کرونر قلب یکی از متداول ترین و رایج ترین بیماری هایی است که هر سال جان بسیاری از افراد را می گیرد. یکی از روش های متداول درمان این بیماری، بالن زدن قلب است. در این مطلب قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که بالن زدن چیست؟
عملکرد فیزیولوژی بالن قلب چیست؟
بالن قلب در فازهای مختلف دوره قلبی پر و خالی می شود. هدف از پر شدن بالن افزایش پرفیوژن قلب است. ..
اندیکاسیون های استفاده از بالن قلب
در موقعیت های بسیاری می توان از بالن قلب استفاده کرد. موقعیت هایی مانند شوک کاردیوژنیک که این نوع شوک در حدود 7.5 درصد از بیماران سکته های حاد قلبی حادث می شود. از این تعداد در حدود 70 تا 80 درصد آن ها منجر به مرگ بیماران می گردد. در این بیماران با شوک کاردیوژنیک، بالن زدنقلب شاید برای کاهش ایسکمی میوکارد و بهبود عملکرد قلب مؤثر واقع شود. به ویژه زمانی که بیمار برای عمل پیوند عروق آماده می شود.
