بیماری واریس، یکی از متداول­ترین بیماری­های رایج در کشور ما به ویژه در میان زنان است. در این مطلب قصد داریم روش­های درمان بیماری واریس را مورد بررسی کامل قرار دهیم.

وریدهای واریسی عبارت اند از: وریدهای گشادشده و پیچ خورده­ای که بیشتر روی اندام­های تحتانی واقع شده اند. عوامل خطرزای آن عبارت اند از سرفه مزمن، یبوست، سابقه خانوادگی بیماری های وریدی، جنس مؤنث، چاقی، سالمندی، بارداری و ایستادن طولانی مدت.

پاتوفیزیولوژی دقیق این وضعیت نامعلوم است. اما دربرگیرنده استعداد ژنتیک، دریچه های نارسا، ضعف دیواره های عروق و افزایش فشار داخل وریدی است. علائم وریدهای واریسی عبارت اند از: احساس سنگینی و درد، خارش یا سوزش شدید و تشدید به دنبال ایستادن به مدت طولانی.

عوارض بالقوه شامل عفونت، زخم های پا، تغییرات ناشی از اسناز و ترومبوز هستند. برخی از گزینه های درمانی محافظه کارانه عبارتند از خودداری از ایستادن به مدت طولانی و زور زدن، بالا آوردن پای مبتلا، ورزش، اعمال فشار خارجی، اجتناب از لباس های تنگ، درمان طبی، تعدیل عوامل خطرزای قلبی عروقی، کاهش ادم محیطی و کاهش وزن و درمان های تهاجمی تر شامل درمان با لیزر خارجی، اسکلروتراپی تزریقی، مداخلات وریدی و جراحی.

اطلاعات مقایسه کننده نتایج درمانی محدود هستند. شواهی کمی درباره حمایت از هر یک از روش های درمانی وجود دارد. درمان با توجه به علائم، ترجیح بیمار، هزینه، احتمال وجود عوارض، منابع پزشکی در دسترس، بازپرداخت بیمه و تجربه پزشک انتخاب می شود.

همچنین مطالعه کنید : هولتر قلب

وریدهای واریسی به طور معمول با نمای پیچ خورده و برجستگی سطحی روی اندام های تحتانی شناخته می شوند. این وریدها در ولوو، طناب های اسپرماتیک (واریکوسل)، رکتوم (همورویید) و مری (واریس های مری) نیز یافت می شوند. وریدهای واریسی مشکل شایعی هستند و برآوردهای متغیری از شیوع آن ها وجود دارد. در مجموع این وریدها در 10 تا 20 درصد از مردان و 23 تا 25 درصد از زنان یافت می شوند.

همچنین مطالعه کنید : سکته قلبی چیست ؟

علت وریدهای واریسی چند عاملی است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

افزایش فشار داخل وریدی ناشی از ایستادن طولانی مدت، افزایش فشار داخل شکم ناشی از تومور، بارداری، چاقی یا یبوست مزمن، عوامل خانوادگی و مادرزادی، رگ سازی ثانویه ناشی از ترومبوز وریدهای عمقی و به طور ناشایع تر شنت شریانی – وریدی.

«متخصص قلب مشهد – دکتر قلب مشهد»

به تازگی نیروهای پاره کننده (shear) و التهاب نیز به عنوان عوامل ایجادگر بیماری های وریدی شناخته شده اند. به نظر می رسد که بیماری های وریدی که سبب وازنش خون از دریچه ها می شوند، پاتوفیزیولوژی اصلی ایجاد وریدهای واریسی باشند. دریچه های نارسا یا از کار افتاده در سیستم وریدی، به جای مسیر طبیعی خون از دیستال به پروگزیمال و سطح به عمق، امکان حرکت در خلاف جهت آن را ایجاد می کنند.

با افزایش فشار روی سیستم وریدی موضعی، ممکن است وریدهای بزرگ تر درگیر، بلندتر و پیچ خورده تر شوند. با وجود این که هیچ علت ویژه ای شناخته نشده است، در بیشتر موارد اختلال کارکرد دریچه ای ناشی از فقدان خاصیت کشانی دیواره ورید تلقی می شود که مانع از روی هم قرارگیری مناسب لت های دریچه می شود.

اولین مرحله برای درمان واریس، تشخیص صحیح آن است. در این بخش قصد داریم به روش تشخیص بیماری واریس، در مراحل درمان واریس بپردازیم.

تظاهر بالینی

تظاهرات بالینی وریدهای واریسی در میان بیماران متفاوت است. برخی بیماران بی علامت هستند. در صورت وجود، علائم معمولاً محدود به نواحی روی وریدهای واریسی هستند. با این همه، ممکن است گستردگی وریدها به اندازه ای باشد که اندامتحتانی را به طور منتشر در بر گیرد.

علائم موضعی عبارت اند از: درد، سوزش یا خارش. علائم عمومی شامل پادرد، ضعف و تورم پا است. علائم اغلب در انتهای روز، به ویژه پس از دوره های طولانی مدت ایستادن شدیدتر هستند. معمولاً به دنبال نشستن بیمار و بالا بردن پاها برطرف می شوند.

زنان به طور چشمگیری بیش از مردان از علائم اندام تحتانی مانند احساس سنگینی یا کشش، تورم، درد، بی قراری پاها، گرفتگی عضلانی یا خارش شاکی هستند.

هیچ همبستی بین شدت وریدهای واریسی و شدت علائم مشاهده نشده است. عوامل خطرزای قطعی برای وریدهای واریسی عبارت اند از: سرفه مزمن، یبوست، سابقه خانوادگی بیماری های وریدی، جنس مؤنث، چاقی، مشاغل همراه با ایستادن طولانی، سالمندی، بارداری و ایستادن به مدت طولانی.

با وجود این که وریدهای واریسی ممکن است سبب درجات گوناگونی از احساس ناراحتی یا نگرانی از نظر زیبایی شوند، به ندرت با عوارض پزشکی جدی همراه هستند.

عوارض احتمالی به صورت تغییر رنگدانه ای پوست، اگزما، عفونت، ترومبوفلبیت سطحی، زخم وریدی، از بین رفتن بافت زیرپوستی و کاهش قطر اندام تحتانی (لیپودرماتواسکلروز) است.

خونریزی خارجی ناشی از پارگی وریدهای واریسی گزارش شده است. هرچند که این عارضه بسیار نادر است.

ارزیابی عوامل خطرزا در بیمار، علائم و یافته های شاخص در معاینه بالینی دقیق برای تشخیص دادن وریدهای واریسی اولیه کافی است، اطلاعاتی درباره وجود بی کفایتی وریدهای عمقی فراهم نمی سازد.

آزمون های بالینی مورد استفاده برای تعیین محل وازنش عروقی از ارزش کمی برخوردار هستند. مفیدترین آزمون ها آزمون ضربه (tap) مثبت و آزمون پرتس (perthes) منفی هستند.

همچینین مطالعه کنید : تست ورزش چیست ؟

مطالعات تصویربرداری معمولاً برای تشخیص ضروری نیستند. اما ممکن است در بیمارانی که علائم شدید دارند یا چاق هستند، مفید باشند.

همچنین ممکن است برای برنامه ریزی روش های درمانی، ثبت وسعت پاتولوژی عروقی یا شناسایی منشأ وازنش وریدی کمک کننده باشند.

سونوگرافی داپلر داپلکس یک روش آسان، غیرتهاجمی، بدون درد و در دسترس است که می تواند آناتومی و فیزیولوژی سیستم وریدی اندام تحتانی را ارزیابی کند.

همچنین می تواند برای ارزیابی ترومبوز حاد و مخفی وریدهای عمقی، ترومبوفلیت های سطحی و وازنش در محل پیوستگاه صافنوفمورال و صافنوپوپلیتال به کار رود.

به علاوه این روش می تواند کفایت و قطر وریدهای صافن بزرگ و کوچک و ساختمان عروق وریدی فرعی و پرفوران های عمقی را ارزیابی نماید.

دیگر مطالعات کمتر رایجی که ممکن است در برخی بیماران کمک کننده باشند، عبارت اند از: ونوگرافی، رئوگرافی با بازتاب نور، سنجش سرپایی فشار وریدی، فوتوپلتیسموگرافی، پلتیسموگرافی با هوا و اندازه گیری حجم پا.

همچنین مطالعه کنید : درمان بیماری واریس پا

گزینه های درمان واریس برای درمان وریدهای واریسی عبارت اند از: درمان حمایتی، درمان با لیزر خارجی، اسکلروتراپی تزریقی، مداخلات داخل وریدی و جراحی. موارد کاربرد روش های درمان واریس بستگی شدیدی به ترجیح بیمار دارد. همچنین گزینه درمکانی تحت تأثیر علائم، هزینه، احتمال بروز عوارض جانبی پزشک زاد (یا تروژنیک)، منابع پزشکی در دسترس، پرداخت هزینه از سوی بیمه و تجربه پزششک و همچنین وجود یا عدم وجود نارسایی وریدهای عمقی و ویژگی های وریدهای درگیر قرار دارد.

مداخلات جراحی عروق برای نارسایی وریدی ممکن است در بیماران دچار درد پیوسته و ضعف پا، ادم قوزک پا، نارسایی مزمن وردی، مشکلات زیبایی، هیپرپیگمانتاسیون زودرس، خونریزی خارجی، زخم پیش رونده یا دردناک یا ترومبوفلیت سطحی کاربرد داشته باشد.

• درمان واریس به روش درمان حمایتی

گزینه های درمان واریس به روش درمان حمایتی شامل خودداری از ایستادن به مدت طولانی و زور زدن، بالا بردن پای مبتلا، ورزش، فشار خارجی، اجتناب از پوشیدن لباس های تنگ، درمان طبی، تعدیل عوامل خطرزای قلبی – عروقی، کاهش ادم محیطی و کاهش وزن است.

ابزارهای فشار خارجی (مانند بانداژ، جوراب های واریس، وسایل مولد فشار پنوماتیک متناوب) به عنوان درمان اولیه برای وریدهای واریسی توصیه می شوند. با این همه، شواهد حمایت کننده ای از این درمان ها وجود ندارد. توصیه های معمول عبارت اند از: پوشیدن جوراب های فشارنده با فشار کشسانی به طوری که شیب فشار از دیستال اندام روبه انتها کاهش یابد.

داروهای گوناگونی برای درمان واریس و وریدهای واریسی پیشنهاد شده اند. استفاده از دیورتیک ها در منابع پزشکی مورد حمایت واقه نشده است.

عصاره دانه شاه بلوط در اروپا مورد استفاده واقع شد و در کارآزمایی های تصادفی شده دوسکور با شاهد دارونما معلوم شده که موجب کاهش ادم می شود.

از گیاه کوله خاس نیز در درمان واریس استفاده شده است. با این همه داده های بالینی برای اثبات بی خطری و کارایی آن وجود ندارد.

همچنین مطالعه کنید : نارسایی قلبی چیست ؟

2- درمان واریس با لیزر خارجی

در وریدهای طبیعی ما دریچه های یک طرفه ای وجود دارد که باعث جلو راندن خون به سمت قلب می شوند. این دریچه ها خون را ابتدا به سمت وریدهای عمقی و سپس قلب هدایت می کنند. در اطراف این عروق عضلات وجود دارند که به این عروق فشار می آورند و باعث می شوند خون در رگ حرکت کند.

اما دریچه های یک طرفه نمی گذارد خون به سمت پایین حرکت کند و فقط خون ناچار است به سمت قلب حرکت کند (در حالت طبیعی).

اما گاهی اوقات این دریچه ها دچار عیب و نقص می شوند و دیگر یک طرفه نیستند. به همین دلیل خون به سمت پایین جریان می یابد و در سیاهرگ های پا جمع می شود. در این حالت سیاهرگ ها گشاد شده و متورم به نظر می رسند.

روش لیزردرمانی برای عروق بسته شده با کمک حرارت القا شده موجب انقباض کلاژن شده و به دنبال این اقدام می تواند رگ های بسته شده و یا متورم را درمان کند. به منظور از بین رفتن یک رگ، رگ باید مقدار انرژی ای کافی با کمک حرارت ایجاد شده دریافت نماید تا بتواند همه لایه های وریدی را از بین ببرد.

در مورد عدم جذب انرژی به میزان کافی، رگ مجدد باید مورد عمل واقع شود. در مقابل اگر انرژی جذب شده بیش از مقدار مورد نیاز باشد، همه حرارت تولید شده به بافت های مجاور منتقل می شود. این مسأله نیز از آن جهت که ممکن است موجب اسیب بافت های همجوار به شکل نامطلوب شود، خوشایند نیست.

هر چه طول موج بیشتر باشد، جذب هموگلوبین نیز به مراتب کمتر خواهد بود. در طول موج 810 نانومتری که نخستین طول موج استفاده شده برای باز کردن رگ هاست، میزان جذب توسط هموگلوبین به مراتب بیشتر از جذب توسط آب است. در طول موج 1470 نانومتری نیز جذب آب حدود 40 برابر بیشتر از هموگلوبین است.

بنابراین با افزایش طول موج، هدف لیزر بیشتر به سمت جداره های رگ هاست و نه به سمت خون. با این هدف مشخص می شود که در این پدیده اگر هدف انرژی ساطع شده همان خون موجود در رگ ها باشد، این مسأله می­تواند احتمال ترومبوز وریدی را شدت بخشیده احتمال وقوع آن را بیشتر کند.

همچنین مطالعه کنید : درمانگاه واریس در مشهد

لیزر ناشی از واکنش های حرارتی منجر به تنظیم پارامترهای لیزر از جمله طول موج، نوع انرژی لیزر و مقدار انرژی در هر سطح (شار یا سانتیمتر) می­شود که به وات، مدت زمان پالس و سطح رگ بستگی دارد.

موج متناوب و پیوسته در درمان واریس با لیزر

با استفاده از حالت متناوب، رگ های خونی در معرض یک مقدار ثابت انرژی در فواصل مساوی است. مقدار کل انرژی به فاصله بین پالس ها، مدت زمان پالس و انرژی بستگی دارد. در حالت متناوب، لیزر دائماً کشیده می شود و کل انرژی به سرعت و ولتاژ بستگی دارد. در بسیاری از اولین مطالعات EVLA حالت متناوب مورد استفاده قرار گرفته است اما اکثریت مطالعات اخیر از حالت پیوسته استفاده کرده اند. ارائه کل انرژی در واحد طول با حالت متناوب دشوار است و حالت متناوب با عوارض جانبی زیادی مانند پارگی ورید همراه است.

مطالعات مقایسه ای نشان می دهد که بیماران تحت درمان با طول موج بالاتر درد کمتر بعد از عمل، استفاده مسکن کمتر و احتمال ابتلا به اکیموز کمتر را گزارش داده اند.

شار یا ژول/ سانتیمتر

در درمان واریس به روش لیزر درمانی، شار مهم ترین پارامتر تعیین مقدار انرژی است. مقدار ژول بستگی به ولتاژ و مدت زمان درمان (سرعت و یا مدت زمان پالس در موج پیوسته و متناب) دارد. از آنجا که مساحت سطح دیوار وریدی برای تخمین دشوار است، اغلب مطالعات را به عنوان یک نشانه از شار معرفی می کنند.

ولتاژ بالا برای یک زمان کوتاه اثر تبخیری و ولتاژ پایین برای زمان طولانی دارای اثر انعقاد است. میزان انرژی علاوه بر ولتاژ به سرعت و مدت مان پالس لیزر بستگی دارد.

سرعت

سرعت یک پارامتر در حالت پیوسته مهم است. اگر EVLA با ولتاژ ثابت باشد و انرژی در هر 2 سانتیمتر داده شود، EVLA تنها به سرعت وابسته می شود.

روش درمان واریس با استفاده از لیزر خارجی

اول از همه، سونوگرافی حین عمل در طول فرایند بسیار مهم است. عکس برداری از عروق به عنوان شناسایی محل سوراخ کردن رگ در همان ابتدای رگ نیز بسیار حائز اهمیت است.

• موقعیت یابی درست با لیزر داخل رگ صورت می گیرد تا بتوان از ابتدا تا انتهای رگ با موفقیت این فرایند را انجام داد.بیماران به اتاق مداخله آورده شده و بر روی میز فلورسکوپ به صورت طاق باز قرار می گیرند. بیمار به روش استریل پرپ می شود و بدن به جز قسمت میانی پشت ران تا مچ پا پوشیده می شود.
• دسترسی به سیاهرگ ssv با سوراخ کردن رگ با یک سوزن انجام می پذیرد که درست در نقطه تشخیص داده شده و مناسب به وسیله سرنگ تحت هدایت سونوگرافی از زیر زانو وارد شده چرا که در این قسمت رگ دارای بیشترین قطر است.
• لذا احتمال ریسک ناشی از این فرایند با آسیب رسانیدن به بافت های همجوار بسیار حداقل است. (گاهی اوقات رگ دچار اسپاسم شده و سوراخ کردن آن بسیار دشوار است.
• به جهت جلوگیری از این مسأله، بسیاری از محققان توصیه کرده اند که سوراخ شدن رگ باید بدون بی حسی موضعی صورت گیرد تا از بروز اسپاسم جلوگیری شود.
• در غیر این صورت بیهوشی تامسنت به perivenous تجویز می شود که با استفاده از یک سرنگ و یا پمپ هدایت می شود که مقدار این مواد بسته به روش درمان واریس متفاوت است.

همچنین مطالعه کنید : درمانگاه واریس در مشهد

این محلول با سرنگ به فضای اطراف وریدی وارد می شود. محلول تامسنت اطراف ورید صافن را احاطه کرده تا مطئن شویم که بی حسی کامل صورت گرفته است.

در نتیجه این بی هوشی ورید فشرده می شود، قطرش کم می شود، برخورد دیواره ورید با نوک فیبرها فراهم می شود و امکان آسیب دمایی به بافت مجاور به حداقل می رسد.

حائز اهمیت است که بیمار در وضعیت ترندلنبرگ معکوس قرار می گیرد تا در این وضعیت رگ ها پر از خون شود. این حالت امکان سوراخ نمودن رگ را ساده تر و آسان تر می کند.

با دسترسی به رگ، یک سیم هدایتی رو به جلو در پشت spj به درون ورید پوپلیته آل تحت هدایت سونورافی پیشروی می کند. در صورتی که بیمار چاق باشد و یا عمل به سختی انجام شود، سیم هدایتی تحت سونوگرافی دنبال می شود.

پس از این اقدام، سوزن ابتدا یک برش کوچک ایجاد کرده و در همان نقطه گایدوایر و بازکنندهرگ می تواند از محل رگ برداشته شده و سر سوزن در جای خود باقی می ماند.

پس از این اقدام، فیبر لیزر که معمولاً دارای قطری برابر با 600 میکرومتر است، از طریق سر سوزن، فیبر لیزر وارد رگ شده و می تواند با انتخاب یک موقعیتصحیح، در فاصله دو سانتیمتر تا نقطه زیر رگ قرار گیرد و ایننقطه از لحاظ موقعیت یابی برای قرار گرفتن سر فیبر در یک فاصله ایمن از موقعیت قرار گرفتن شخص و جلوگیری از مشکلاتی مانند ترومبوز وریدی بسیار حائز اهمیت است.

علاوه بر این جریان خون به سمت ناحیه شکم، با قرار گرفتن وضعیت بیمار به همان سمت می تواند کمکی باشد تا رگ های مورد نظر به شکل راحتی بتوانند باز شوند.

این فرایند می تواند با بیهوشی همراه باشد که تحت نظارت و راهنمایی US بوده و شامل شیوه های تزریق دستی یا استفاده از سیستم پمپ پا است.

همچنین مطالعه کنید : اکوی پیشرفته قلب چیست ؟

• درد را کاهش می دهد.
• محافظت بافت
• افزایش سطح منطقه تماس بین نوک لیزر و دیوار رگ

قبل از فعال سازی لیزر، افراد در اتاق درمان باید عینک ایمنی محافظ را بپوشند. نشانه کذاری رگ با نشانگر پوستی یک راهکار مناسب جهت نظارت بر شیوه کار است. نظارت بر اجرای این راهکار با توجه به بیهوشی باید بسیار مورد توجه واقع شود و بیشتر نور لیزر را به سمت جداره رگ ها منحرف سازد. در نهایت آن که این روش بدون درد با این نوع بیهوشی به جهت فعالیت های موضعی انجام شده، می تواند موجب تخلیه خون از رگ فشرده شده شود و می تواند به بیمار کمک کند تا در طول این روش به شکل بهتری به کاهش التهاب رگ های درونی خود بپردازد.

پارامترهای مورد توجه در درمان واریس به روش لیزر درمانی باید مطابق با نوع طول موج استفده شده و نوع فیبر باشد تا با شیوه بیهوشی موضعی بتوان با استفاده از لیزر اقدامبه بهبود وضعیت رگ ها نمود.

پس از تنظیم پارامترهای مورد نظر با توجه به موقعیت بیمار که به صورت وضعیت ترندلنبرگ است، می توان به راحتی به بهترین حالت برای یافتن رگ هایی که خون در آن ها شدت یافته است، دست یافت. این مانور بستهبه شرایط بیمار و بیهوشی موضعی می تواند کمکی به ارتقای سطح تماس بین لیزر و جداره دیواره رگ باشد تا انرژی به خوبی ناحیه مورد نظر را پوشش دهد.

پس از آن لیزر به شکل ثابت و مستمر انرژی خود را به تمامی قسمت های رگ ساطع می کند. پس از این امر، تست US باید برای بررسی عدم وجود هر گونه فشار بر روی رگ تحت درمان واقع شده انجام گیرد. بیمار باید به مدت حداقل دو هفته از جوراب ساق بلند با فشار 30 تا 40 میلیمتر جیوه که تمام آن را بگیرد، استفاده کند.

بیماران به فوریت پس از عمل، باید ظرف چند ساعت در بیمارستان تحت نظر باشند تا این عمل موجب ایجاد آمبولی و انسداد رگ ها نشود. در خصوص درد پس از عمل نیز معمولاً برای بیماران از داروهای غیراستروئیدی و ضد التهابی برای همه بیماران ظرف یک هفته استفاده می شود. روش دستیابی به GSV همانند SSV است. با این تفاوت که سایز سرنگ و انرژی لیزر کمتر است.

جراحی کم تهاجمی تر اینک در چندین رشته از جمله جراحی رگ های وریدی بسیار پیشرفت کرده است.

روش EVLA (درمان واریس از طریق لیزر درمانی) یک راهکار ایمن و یک تکنیک بسیار مؤثر در درمان سیاهرگ های واریسی است. این روش درمان واریس می تواند موجب کاهش درد پس از عمل شود و همچنین در این حالت بیمار می تواند به شکل سریع تری به فعالیت نرمال خود بازگردد.

از آنجا که این روش نسبتاً ساده است و عوارض زیادی برای رگ ها ندارد، درمان واریس از طریق لیزر می تواند به درمان جراحی معمولی ترجیح داده شود. در کنار همه این موارد، امروزه استفاده از درمان های مقرون به صرفه یک راهکار بسیار مطلوب در تمامی شاخه های مراقبت از سلامت است.

درمان واریس از طریق لیزر درمانی یک روش مناسب جهت این هدف است که بی شک از لحاظ مقرون به صرفه بودن نیز می تواند بسیار مورد توجه واقع شود.

همچنین مطالعه کنید : باتری قلب چگونه شارژ می شود؟

همچنین مطالعه کنید : اکوی پیشرفته قلب چیست ؟

1 درمان واریس از طریق انسداد داخل وریدی ورید صافن

یک روش درمانی جدید برای درمان واریس و وریدهای واریسی، ارد کردن یک کاتتر نازک و بلند است که از خود انرژی آزاد می کند (که بیشتر به صورت گرما، امواجرادیویی یا انرژی لیزر است). انرژی آزاد شده سبب کلاپس و اسکلروز ورید می شود. مجموعه ای از روش ها و راهکارها مورد استفاده قرار می گیرند.

از آنجا که وارد کردن کاتتر هم جهت با باز شدن دریچه آسان تر است، کاتتر اغلب از بخش انتهایی تر ورید وارد شده و به سمت پروگزیمال رانده می شود. انرژی از نوک کاتتر آزاد می شود. با بیرون کشیدن کاتتر، مجرای ورید کلاپس می کند. کبودی، احساس سفتی در طول ورید درمان شده، باز شدن دوباره ورید و بی حسی از جمله عوارض احتمالی هستند.

همچنین مطالعه کنید : اسکن هسته ای قلب چیست ؟

• • • 2 درمان واریس از طریق جراحی

    از دیرباز جراحی بهترین درمان شناخته شده برای وریدهای واریس به ویژه در موارددرگیری ورید صافن بزرگ بوده است. با این همه، منابع پزشکی به طور کامل از جراحی به عنوان یک گزینه درمانی قطعی حمایت نمی کنند. بیشتر روش های جراحی شامل استفاده از برش های کوچک متعدد برای کاهش بافت اسکار، خونریزی و عوارض جانبی است.

    درمان واریس از طریق جراحی ممکن است از احتمال عوارض وریدهای واریسی بکاهد. اصلاح وازنش وریدهای سطحی با جراحی، عود دوازده ماهه زخم ها را کاهش می دهد. به علاوه، با درمان واریس به روش جراحی احتمال بهبود زخم های وریدی 88 درصد است. درحالی که فقط 13 درصد احتمال عود زخم در طی ده ماه وجود دارد.

    آسان ترین روش جراحی لیگاتور است که شامل بسیتن ورید بزرگ شده در بخش هایی از ساق پا، ران و کشاله ران است. عوارض جانبی بالقوه شامل عود و تشدید فشار داخل وریدی در وریدهای فرعی است.

    فلبکتومی و خارج سازی ورید احتمالاً بهترین روش های شناخته شده هستند. هرچند که این روش ها مجموعه ای از فنون هستند تا یک روش منفرد. در فلبکتومی، ورید واریسی روی پوست ترسیم و علامت گذاری می شود که معمولاً این کار با مشاهده تغییرات پوست یا انجام سونوگرافی داپلر داپلکس در هنگامی که بیمار ایستاده است، انجام می گیرد.

    سپس بیمار در وصعیت خوابیده به پشت قرار می گیرد و مجموعه ای از برش های عمودی یک تا دو میلیمتری با فاصله چند سانتیمتر روی ورید ایجاد می شود. ورید صافن در کشاله ران شناسایی شده و با یک برش کوچک به سطح آورده شده، مسدود می گردد.

    در نقطه برش بعدی ورید گرفته شده و به سطح آورده می شود. سپس ورید کشیده شده و از ابتدا و انتها کشیده می شود تا از بافت های اطراف آزاد شود و هر گونه ارتباط آن با وریدهای فرعی یا پرفوران عمقی قطع شود. این روند در بخش دیستال تکرار می شود. ورید را می توان به صورت یک رشته نواری یک تکه یا به صورت قطعات کوچک بر اساس اندازه و شکل عروق و پاتولوژی وریدها خارج کرد.

    از سوی دیگر می توان ورید صافن بزرگ را در کشاله ران مسدود کرده و برش داد. یک سیم در نزدیکی زانو وارد ورید شده و به سمت پروگزیمال ورید متصل شده و از بخش دیستال کشیده می شود تا رگ به طور کامل خارج شود.

    اعمال جراحی معمولاً در اتاق عمل بیمارستان یا مرکز جراحی سرپایی انجام می شوند. این اعمال با هزینه زیاد و خطر بروز عوارض ناشی از بیهوشی همراه هستند. عوارض جانبی بالقوه پس از عمل عبارت اند از: خونریزی، کبودی و عفونت. به علاوه، یک رگ خونی جدید ممکن است پس از جراحی تشکیل شود و احتمال رگزایی جدید در حد 15 تا 30 درصد برآورده می شود

• • • • 3 درمان واریس به روش ترکیبی

      بسته به علائم بیمار، وسعت پاتولوژی عروق و منابع موجود، استفاده از ترکیب اقدامات حمایتی و روش های تهاجمی مناسب است. برای مثال میزان عود دوازده ماهه زخم به طور معنی داری در بیماران درمان شده با جرای و درمان فشاری در مقایسه با درمان فشاری به تنهایی کاهش می یابد. در حال حاضر هیچ ترکیب ویژه با راهکار استانداردی قابل توصیه نیست.

      بررسی پیامدها

      سه مرور نظام مند کاکرین درباره درمان واریس و وریدهای واریسی موجود است.. نخستین مورد جراحی و اسکلروتراپی را مقایسه می کند. با وجود این که 9 کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار دارای معیارهای ورود به بررسی بوده اند، شواهد کمی برای توصیه درباره یک درمان منفرد وجود دارد. گرایش به پیامد بهتر به دنبال اسکلروتراپی پس از یک سال مشاهده شده است.

      پس از سال اول و به ویژه پس از 3 تا 5 سال پیامد بهتری با جراحی مشاهده می شود. دومین مرور نظام مند کاکرین استفاده از تورنیکه در هنگام جراحی را به منظور کاهش خونریزی مورد ارزیابی قرار می دهد. این ارزیابی شامل سه کارآزمایی تصادفی شده شاهددار است.

      تفاوتهای موجود بین مطالعات از نظر طراحی، سنجه های پیامد و تحلیل، مانع از جمع آوری داده ها برای انجام یک فرابررسی است. چنین به نظر می رسد که تورنیکه موجب کاهش خونریزی در طول جراحی می شود.

      سومین مرور نظام مند کاکرین اسکلروتراپی و جوراب های فشاری تدریجی و پیگیری را مورد مقایسه قرار می دهد. میزان عوارض و عود و بهبود علائم و زیبایی ظاهری مورد بررسی قرار گرفته اند. اسکلروتراپی در کاهش علائم و بهبود ظاهر وریدهای واریسی مفید بوده است. با این همه، کارآزمایی های مورد استفاده نشان می دهند که نوع ماده اسکلروزان، پانسمان فشاری موضعی یا شدت و طول فشار هیچ تأثیر معنی داری بر کارآیی اسکلروتراپی نداشته اند.

همچنین مطالعه کنید : اسکن هسته ای قلب در مشهد